Hoi allemaal! Ik weet het, de titel voor vandaag is enorm mysterieus. Een heel spannend verhaal is het niet, dus als ik je zin in een spannend verhaal heb aangewakkerd, spijt me dat alvast. Er is mij een paar weken terug namelijk iets overkomen wat eigenlijk waarschijnlijk dagelijks gebeurt. Alleen niet bij iedereen gelukkig. Mijn smartphone was al een tijdje niet meer zo goed. Er zat al een gigantisch gat aan de bovenkant en hij was gebarsten tot en met. Het was eigenlijk een wonder dat hij nog werkte. Je raadt het al, de titel gaat over mijn smartphone. En ik ga niet leuteren over hoe erg ik het vind niet verbonden te zijn of hoe irritant of welk wereldprobleem het is. Want net zoals altijd weet ik dat er mensen zijn met veel ergere zorgen. Ik wil je echter wel vertellen dat ik die maandag wel een zalige rustdag heb gehad. En totaal onverwachts, dat was nog het beste van al eigenlijk.
Weet je, mijn gevoel vertelde al dat het geen goed idee was om van alle spullen die ik in mijn tas moest steken op een stapel te leggen. Zeker niet omdat mijn iPhone niet veel meer nodig had om het te begeven. Maar ik had haast. Dus ik kwam van mijn bed, pakte mijn iPad, leesboek (het waren er zelfs twee), oortjes en daarbovenop mijn iPhone. De kaft van het bovenste boek was geplastificeerd door de bibliotheek dus alles wat erop lag gleed met een klein duwtje of verplaatsingkje gewoon naar beneden. En ik kan je verzekeren, een iPhone laten vallen op hoogte van de ladder van een standaard stapelbed is geen goed idee. Zeker niet als hij er al uitzag als de mijne. Hij zag er echt niet goed uit. En ik raapte hem meteen op, geschrokken want ik was weer eens onhandig geweest dus. En het scherm had geen extra barsten (wat een mirakel was eigenlijk), maar de kwaliteit van het beeld zag er echt niet goed uit.
Ken je zo die oude tekenfilmpjes? Waar er zo subtiele strepen door het scherm lopen? Ze zijn niet heel opvallend, maar je ziet ze wel. Wel, laten we zeggen dat mijn iPhone net hetzelfde deed. En ik dacht, oke, daar kan ik wel mee leven. Tot ik even later mijn code probeerde in te tikken. Hij reageerde niet meer. Niks. Ik mocht met een speciale stylus proberen, met mijn handen. Ik kon bij manier van spreken op mijn hoofd staan en een dansje doen, hij weigerde werking. Die val van het stapelbed is gewoon de doodslag geweest vrees ik. Ook al was hij niet volledig ‘dood’. Het scherm werkte nog. Dat was ook het enige.
En laten we eerlijk zijn, ik was eerst wel geschrokken. Dat zouden we denk ik allemaal doen. Gewoon de realisatie dat hij na zoveel keer vallen toch het toppunt had bereikt en kapot was. Ik moest er een beetje aan wennen, want als ik wou zien hoe laat het was greep ik ook constant naar mijn iPhone. De tijd zien ging nog wel, maar meer ook niet. Ik ging die dag op bezoek bij familie, en ik heb hem meegenomen om een paar keer te testen. Misschien zou hij toch nog kik geven. Maar door de dag werd mijn conclusie alleen maar bevestigd, hij was echt kapot. Jammer, maar helaas. Er zou een keer een einde aan komen.
Dat is allemaal gebeurd op zondag, en maandag had ik gewoon school. Er was toen nog geen reservemobiel in huis, dus het werd meteen een dag onbereikbaar. En dat idee beangstigde me een beetje. Wat als er iets gebeurde en ik niet kon bellen of smsen? Maar aan de andere kant, ik ben oud en wijs genoeg om op dat soort momenten mijn plan te trekken. Ben twintig jaar en ik ga nu al mijn derde jaar naar die school. Gewapend met mijn iPad (voor muziek, want dat kan ik echt niet missen) ging ik dus naar school. En het was wennen dat mijn mobieltje niet in mijn jaszak zat. Maar het wende vrij snel eigenlijk. Zelfs op een heel fijne manier. Ik voelde me vrijer. Niemand die me kon storen, bellen of smsen. Want ik ontving het toch allemaal niet. Je kon het proberen, maar mijn SIM-kaart zat in geen enkel toestel, dus ontvangen zou ik pas als ik een reservetoestel heb.
Inmiddels heb ik wel een reservetoestel, geen hoogstaande technologie en eerlijk gezegd ben ik daar niet boos voor. Ik kan me redden ermee. En het is niet dat ik niet bereikbaar durf te zijn, maar ik wil gewoon een telefoon bij de hand hebben als er een keer echt iets gebeurt, en zeker in de donkere wintermaanden. Dat is de enige reden. Het is een toestelletje waar je geen mobiele data op kan aansteken, en Facebook werkt enkel via de browser. En dan zeer traag en een slechte lay-out waar ik amper iets mee kan. En apps installeren kan je er niet op. Het is een modern toestel, want in principe kan je wel internetten. Maar het vreet je batterij op en het is niet echt handig. Met andere woorden, ik kan er amper iets op doen van internet. Maar maak je geen zorgen, dat vind ik niet erg. Het is soms wel handig, mobiele data. Maar ook wel rustgevend als je er geen hebt. Ik zal zeker tot december geen smartphone hebben, en ik ben eigenlijk echt benieuwd hoe het zal lopen. Ik vertel het je zeker als het zover is!
Ben jij smartphone-verslaafd?
Soms kunnen minder fijne dingen onverwacht eigenlijk best fijn uitpakken. Ik kan me voorstellen dat een dag zonder telefoon je best wel goed kan doen. Soms is het zo erg nog niet om even met beide benen in het offline leven te staan in plaats van te browsen en door socialmediafeeds te scrollen 🙂 En dat offline leven is eigenlijk zoveel meer waard dan welke social media dan ook.
Jup, en ik geef toe dat ik inderdaad eerst een paniekmomentje had. En vragen hoe ik dit ging oplossen. Maar inderdaad, het kan goed uitpakken. En dat het offline leven zoveel meer waard is dan sociale media, daar ben ik het absoluut mee eens! Dankjewel voor je reactie 🙂