Hoi allemaal! Ik denk vaak na over vroeger en hoe het vroeger was en hoe het nu is met mij. En ja, ik hoor het je al denken. Vergelijken met vroeger is niet altijd even goed, want het verleden is geweest. Soms kan ik dat inderdaad beter niet doen. Maar er zijn ook momenten dat ik de Nikita van nu met de Nikita van toen vergelijk, en gelukkig ontdek ik ook positieve dingen. Dat ik nu eindelijk mezelf ben en durf te zijn. Dat is er eentje. En net zoals veel dingen weet ik dat er mensen zijn die hier mee struggelen. Die onzeker zijn over zichzelf (en maak je geen illusies, dat ben ik ook nog hoor). Maar het leven is echt het allerleukste als je jezelf bent en gewoon kiest om jij te zijn. Alleen is dat niet altijd vanzelfsprekend. Want laten we eerlijk zijn, de maatschappij is er niet altijd even fijn voor om altijd jezelf te zijn.
We leven namelijk vaak in een zeer kritische maatschappij. Iedereen heeft zijn mening. En er zijn mensen (zoals ik) die mensen accepteren zoals ze zijn, zolang ze maar vriendelijk zijn. Maar er zijn helaas ook mensen die je uitschelden, pesten of krenken als je maar een beetje anders bent. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Ik ben zelf zeker 6-7 jaar gepest geweest, en na het lager kwamen er nog vaak vinnige en echt kwetsende opmerkingen. Waardoor ik ook mezelf niet durfde te zijn, en nu ben ik dat wel. En het voelt goed. Te kunnen zijn wie je echt bent. En weet je? Eens je leert jezelf te zijn, wil je ook niet iemand anders meer zijn om in de groep te mengen. Om erbij te horen. Als je jezelf accepteert, voel je liefde voor jezelf en wil je het liefst altijd jezelf zijn. Het is gewoon onze wereld en manier van denken, die het vaak wat ingewikkeld maakt. Ik vertel je een verhaaltje hoe het voor mij verliep. Ik hoop dat ik je kan inspireren of zelfs helpen.
Het heeft echt lang geduurd voor ik het leerde. Mezelf zijn. In het zesde leerjaar was ik daar nog niet heel hard mee bezig. Niet bewust. Ik was het stille meisje in de klas, wat school eigenlijk haatte (maar dat had zo wel zijn redenen denk ik). Het meisje dat iedereen hielp, altijd lief was en werd gezien voor iemand met een hart van goud. Maar ik was en voelde me normaal. Buiten het feit dat ik gepest werd dan. Het was dan ook schrikken toen ik op de middelbare school terechtkwam. Want plots had iedereen een eigen mening over mode, make-up en hobby’s. Ik was toen al een boekenwurm, en soms moest ik eens wat langer wachten op papa die me kwam oppikken van school. Ik besloot te lezen.
Alleen, je raadt het al. Dat schoot bij de ‘coole’ groep al snel in het verkeerde keelgat. Waarom weet ik ook niet, want ik deed (en doe) geen vlieg kwaad. Ik was gewoon een meisje wat haar tijd wou doden met een goed boek. Al snel werd mijn scheldnaam ‘nerd’ en ‘strever’. Voor sommige mensen stond ik echt bekend als die persoon. Het gevolg? Ik ging me schamen voor mijn hobby. Eerder in dat jaar zijn er ook opmerkingen gemaakt over mijn kleding. Ik geef toe, die is niet altijd zo standaard als iedereen. Hoewel die ook niet heel erg verschilt van anderen trouwens. Ik weet nog dat ik een keer enorm van slag thuis ben gekomen omdat er mensen een opmerking hadden gemaakt over mijn broek. En ik heb toen twee maanden zeker in angst geleefd en ik wilde die broek nooit meer zien. Onzin, want in het lager was dat net een favoriete broek. Het was de tijd dat ik nog niet standaard jeansbroeken droeg trouwens. Ik had trouwens al niet echt veel vrede met het feit dat ik zo gevoelig ben, je snapt dat die vrede niet echt verbeterde. Ik werd nog bozer op mezelf omdat ik me altijd alles zo hard moest aantrekken. Maar inmiddels weet ik dat dat bij mij hoort, het is alleen niet altijd even makkelijk.
In het tweede middelbaar leerde ik (een stuk dankzij facebook) dat jezelf zijn belangrijk is. En dat het niet uitmaakt dat de wereld daar een mening over heeft. Ik wilde die gedachtengang zeker aannemen, maar dat is ook niet iets wat je in een dag flikt. Ook die manier van denken heeft tijd nodig. Bij de een maanden, bij de ander jaren. Het heeft mij zeker drie jaar gekost, maar uiteindelijk maakten mijn hersenen vanzelf die klik. Ik kon steeds makkelijker doen waar ik gelukkig van werd. En dat werd ieder jaar een beetje makkelijker. Door quotes, bemoedigende woorden van familie en vrienden maar ook door mijn eigen wilskracht. Het is me toch wel mooi gelukt. En nu? Nu trek ik een outfit uit de kast waar ik blij mee ben, en het kan me niks schelen wat een ander ervan denkt. Ik ben blij met mijn kledingstijl. En als ik ergens alleen ben, kan ik zonder schaamte genieten van mijn boek. En het is het allerleukste als je jezelf bent. Ik heb zo vaak opmerkingen gehad op mijn gevoeligheid. En hoogsensitiviteit kan je sowieso niet ‘afleren’. Het blijft bij je, je hele leven lang. En ik liet al vaker weten dat ik het niet anders zou willen. Maar ik had op een gegeven moment zoveel opmerkingen gekregen over die gevoeligheid, dat ik met iedere opmerking ietsje meer ervan ging houden. Dus als puntje bij paaltje komt hebben die pesters nooit de strijd gewonnen, maar ikzelf. Ik geef toe, ik zal altijd een stiller meisje blijven die graag leest. Maar dat is gewoon wie ik ben. En daar ben ik zo trots op 🙂
Ben jij makkelijk jezelf?
In het eerste middelbaar werd ik ook gepest en ik was altijd een buitenbeentje vind ik. Tot ik m’n vierde middelbaar moest dubbelen en in een fijnere klas kwam. Waar ik m’n beste vriendin vond en we samen buitenbeentjes waren. Wij werden ook niet echt uitgenodigd voor feestjes enzo terwijl de hele klas wel mocht gaan, maar voor de rest lieten ze ons ook gerust. En eigenlijk trok ik me dat vanaf toen totaaal niet meer aan. Ik heb trouwens een gelijkaardig broekverhaal. Hihi 🙂
Verder dacht ik tot voor ik m’n huidige vriendinnen leerde kennen dat mensen me niet écht leuk vonden en maar deden alsof. Maar nu is dat gelukkig ook weg.
Natuurlijk ben ik blij met je reactie, maar dat ik zie en lees dat er alweer een pestslachtoffer is, doet mij stiekem wel pijn. Omdat ik weet hoe het voelt. Maar desalniettemin vind ik het wel fijn dat je dit vertelt, want dat geeft ook een goed beeld dat ik niet alleen ben. En het maakt niet uit wat de rest van de klas van je denkt, als jij maar een hartsvriendin hebt! Top! En ik heb dat gevoel van denken dat mensen je niet leuk vinden ook stilaan kunnen loslaten, het is ook bijna weg bij mij