Hoi allemaal! Ik ben destijds in augustus mijn blog gestart omdat ik voor een stukje dingen wou uiten. Maar ook om mensen hopelijk te inspireren en te helpen. Al doe ik dat in het dagelijks leven al zoveel mogelijk. Maar ik heb de afgelopen twee jaar van alles meegemaakt wat me door allerlei emoties, gevoelens en toestanden gehaald heeft. Ik weet hoe chaotisch het dan kan zijn. En hoe fijn het dan is om een hart onder de riem te krijgen. Dat is precies wat ik ga doen vandaag. Ik hoop dat als jij een rottige periode hebt of een off-day, ik je dag toch wat beter maak. Want als ik een iemands leven wat beter maak, al is het maar een minuutje, dan ben ik blij. Want dat is gewoon waar ik voor leef.
Ik zei het al, ik heb zelf ook al twee/drie vrij chaotische jaren achter de rug. Van alles is er gebeurd. Opleidingswisseling, verhuizen, oma stierf en ondertussen speelden er nog wel dingen die het allemaal niet gemakkelijker maakten. Geef daar bovenop maar nog eens een serieuze portie onzekerheid over jezelf en je toekomst, en het ‘potje’ is compleet. Ik weet dat er mensen zijn die het veel erger hebben, maar daar ga ik eventjes niet op in nu. Ik wil gewoon even laten weten dat ik weet hoe het voelt om het eventjes uitzichtloos en negatief te zien.
Want ik weet het, alles lijkt zwart en grijs. En hoe erg je ook probeert, er komt geen sprankje kleur of glitter door die roes heen. Het lijkt hopeloos. En er lijkt maar geen lichtje aan die tunnel te komen. Nachten slaap je niet, je piekert de dagen aan een stuk door. En elke dag vraag je je af of het ooit nog beter wordt en of jij je ooit beter zal voelen. Of je weer die springlevende persoon wordt die van het leven geniet en blij is. Want nu lijkt die persoon gewoon zoek. Nu lijkt die gemoedstoestand gewoon jaren geleden. De tijd dat je genoot. Dat je door het leven danste en genoot en mensen knuffelde en danste. En weet ik veel welke leuke dingen je nog deed. Maar je was gelukkig en blij en had geen zorgen. En dat is misschien nu wel anders. En je blijft het je afvragen, of die tunnel ooit nog eindigt. En het liefst in een licht.
Daar heb ik antwoord op. JA. En het kan vrij cliché klinken, want ik denk dat iedereen je dat kan vertellen. Het feit is gewoon dat het zo is. Na die lange zwarte tunnel komt er plotseling een einde in zicht. Met een licht dat fel genoeg is om je hoop te geven. Ik ben zelf lang ook negatief geweest en heb slecht in mijn vel gezeten. Over mezelf, maar ook over mijn leven. Ik heb op een punt gestaan dat ik op wou geven. Niet op de manier waarop je denkt. Het was het einde van het schooljaar en ik had een dip. Een serieuze dip, en ik had er gewoon geen zin meer in. Ik had een heel jaar alles gegeven, ben langer gebleven en heb gepiekerd en gestresst om dat eindwerk maar tot een goed einde te brengen. Plots wou ik het allemaal opgeven. Dat eindwerk kon mij eigenlijk gewoon gestolen worden, voor mijn part kwam ik niet opdagen bij de voorstelling. En mensen die mij goed kennen en mijn omgeving weet dat dat iets is wat ik niet zou doen. Opgeven. Ik zou alles doen, maar opgeven zit daar niet bij. Toen ben ik serieus geschrokken, want dat is echt iets wat niet als mezelf voelde. En in die situatie wil ik ook nooit meer staan. Waar was de levenslustige en ambitieuze Nikita naartoe? Ze was gewoon weg. En daar was ik gewoon enorm van geschrokken. Dus het moest wel anders.
Na mijn eindwerkvoorstelling ben ik voor mezelf gaan zorgen, ben ik mijn ‘mind’ weer wat gaan bijwerken en heb ik gezorgd dat ik uit die sleur en gemoed raakte. Want zo kon het niet verder. Ik heb toen een hele vakantie er alles aan gedaan om terug beter in mijn vel te zitten. En ik zal eerlijk zijn, het heeft gewerkt. Van de zelfhatende Nikita ging ik terug naar de zelflievende Nikita. En eerlijk, ik kan terug mijzelf in de spiegel zien en blij zijn met wie ik daar zie. Ik kan mezelf terug vertellen dat ik iets goed heb gedaan. Het is gewoon de onzekerheid die mij af en toe serieus nekt. Maar weet je, daar werk ik ook aan en op een dag heb ik die ook overwonnen. Dat weet ik zo zeker.
Ik wil je maar vertellen dat hoe zwart het ook lijkt, er is altijd een lichtje. Vind het, en geniet ervan. Want dat ene lichtje, kan een weg zijn en een wandeling naar veel meer lichtjes. En geef niet op, want er komt een dag dat je blij opstaat. Dat je terug zal genieten. Dat het leven je toelacht. Ook met mij is het goedgekomen, en dat zal het met jou ook doen. Ik dans, lach spring en zweef. Een teken dat ik leef. En tot die tijd, zorg goed voor jezelf. Want je verdient het. En als het nodig is, word een keer goed kwaad of huil een keer stevig. Want het hoort er allemaal bij. En vergeet niet om steun te vragen bij iemand die je liefhebt of vertrouwt. Want je bent echt niet alleen. Er houden mensen van je. Want dagen zullen komen, en je hoeft niet meer te dromen <3
”Everything is gonna be okay in the end, and if it’s not okay, then it’s not the end,,