Hoi allemaal! Ik wil het vandaag eventjes over mezelf hebben. Mijn blog gaat voor een groot stuk over de dingen die ik meemaak, maar dit is eerder iets wat ik ontdekt heb en bewust mee bezig ben. En het is niet iets slechts. Iets waar ik echt trots op ben, want niet iedereen speelt dit zomaar klaar. Het klinkt allemaal heel mysterieus en gek, maar ik verklaar zo meteen wel wat ik bedoel. Maar laat ik je er wel bij vertellen dat ik dit heel erg fijn vind dat dit zo is.
Zonder veel zelfmedelijden te willen opwekken, de maatschappij heeft het mij niet altijd gemakkelijk gemaakt. Ze hebben voor veel onzekerheden gezorgd, veel piekeren en alle reden om me niks meer aan te trekken en egoïstisch te worden. En de goede hoop in de mensen te verliezen. Dit begon al toen ik als kleutertje in de 3de kleuterklas zat. Van mijn zorgeloos leventje als kindje van 5 jaar, veranderde er ineens van alles. Ineens wou niemand meer mijn ‘vriendje’ zijn, zoals we dat als kleuters zo mooi zeggen. De reden laat ik eventjes achterwege. Ik kon gewoon alleen spelen. Waar ik normaal huppelde en blij was, werd het ineens anders. Ik herinner me nog momenten dat ik werd vastgehouden in het houten treintje op onze speelplaats toen, gewoon om me te pesten. En ik wou dat ik je kon vertellen dat dat bij de overgang naar het eerste leerjaar veranderde. Maar nee. Mijn vriendinnetje toen moest blijven zitten, waardoor ik helemaal alleen op de grote speelplaats belandde. Zonder iemand. Natuurlijk kende ik mijn klas, maar spelen met mij? Geen denken aan. Ik heb dan ook heel veel speeltijden alleen gewandeld of weggerend voor pesters.
Dat is zo mijn hele lagere school gegaan. Het werd ieder jaar wel een beetje erger, ik weet dat ik op een gegeven moment werd achtervolgd op straat waar mama gewoon bij was. Mijn broer ging toen naar een speciale school vanwege zijn autisme. Op woensdagnamiddag moest ik altijd te voet mee om hem op te halen, en dat was een halfuurtje wandelen. Zoiets. Dat hele halfuur is er een pester geweest die mij en mama bleef volgen aan de overkant van de straat, al scheldend en roepend. Het was de hel. Ik kan je vertellen, als gevoelig kind is dat gewoon verschrikkelijk. Denk dat dat voor mij de grens was, verder dan dat is het niet gegaan. Behalve bedreigingen dat hij me aan de voordeur van ons huis zou komen in elkaar slaan dan niet. Gelukkig zijn het bedreigingen gebleven.
Toen ik naar het middelbaar ging is het gelukkig een heel stuk geminderd. Daar was die nieuwe start wel heel welkom voor. Weer eventjes anoniem zijn en terug opnieuw kunnen beginnen. Maar ik werd door mijn nieuwe klas niet zo hard geaccepteerd als gehoopt. Ik ben altijd anders geweest en dat zal ik denk ik altijd blijven. Maar dat is oke, dat heb ik leren accepteren. Zwaarder gepest dan in het lager is het nooit geweest, maar het was wel echt af en toe moeilijk. Sommige opmerkingen heb ik toch wel maanden over in de put gezeten. En ik ga niet vertellen dat ik een heel zwaar leven heb, want ik weet dat er mensen zijn die het nog zoveel erger hebben. Maar de maatschappij heeft het mij gewoon niet altijd makkelijk gemaakt. Profiteren, over mij heen lopen, van mijn karakter misbruik maken. Er zijn veel dingen gebeurd waardoor ik alle reden had om niemand meer te vertrouwen en alleen maar aan mezelf te denken.
Maar raad eens? Dat heb ik nooit gedaan. Ondanks alles ben ik blijven geloven in het feit dat er goede mensen rondlopen, mensen die liefhebben. Ondanks alles ben ik altijd die positieve Nikita gebleven die in 1997 op de wereldbol is gezet. Die vechter. Dat meisje dat het liefst de hele dag door lacht en plezier maakt. En het allerliefst anderen helpt. En het beste wenst voor iedereen. Dat zachte in mij is nooit weggegaan en dat is het nu ook nog niet. Ik voel nog altijd dat ik dat gevoelige en lieve meisje ben die altijd het beste wil voor iedereen. En weet je? Die ontdekking maakt me verdomd trots. Want zo iemand wil ik zijn. Iemand die de wereld beter maakt, ondanks alle pijn en problemen die ze heeft gezien in haar verleden. Ik vond het wel eens nodig om dat feitje in het zonlicht te zetten, want dat heb ik wel verdiend 😉
Ben jij ergens trots op bij jezelf?
Wow Nikita, wat een heftig verhaal! Je mag terecht ontzettend trots op jezelf zijn dat je ondanks die vreselijke nare ervaringen de liefde in je hart hebt weten te bewaren. Dat je ondanks al die gemene mensen toch blijft geloven dat er ook goede mensen. En die zijn er ook , kijk maar in de spiegel . Dapper dat je dit verhaal verteld en ik vind het heel knap van je allemaal!
Ik heb die hele reactie echt met een glimlach gelezen, dankjewel! Een reactie zoals de jouwe is een van de reden waarom ik van bloggen hou!