Hoi allemaal! Elke dag word ik geconfronteerd met die luide en wilde wereld. Vol mensen die roepen, zingen, en gewoon hunzelf zijn. Net als ik. Alleen is er een verschil. Ik ben stil. Het is dat mensen weten dat ik er ben, anders zou je mij denk ik niet eens opmerken. Verlegen of onzeker? Beide waarschijnlijk, maar ook mijn karakter. Ik ben nu eenmaal introvert. En teruggetrokkener dan mijn klasgenoten. Natuurlijk ben ik ook graag tussen mensen en zeg ik ook wel dingen. Gewoon veel minder dan andere mensen. Ik ben daar al mijn hele leven op aangesproken en ik besef het ook altijd. Dat aanspreken is niet altijd uit haat of pesten, vaak ook uit bezorgheid. Ik snap het ook wel. Maar weet je, we kunnen niet allemaal de luidste van de klas of het gezin zijn. Soms heb je mensen die stil zijn. En dat is dik oke!
Vroeger besefte ik het nooit zo erg dat ik graag alleen ben. Integendeel, in de eerste jaren van het middelbaar was ik bang om alleen te zijn op het schoolplein omdat mensen dan zouden denken dat ik die sukkelaar was zonder vrienden. Maar ik heb inmiddels geleerd dat het niet uitmaakt hoe mensen over je denken. Het is ergens nature maar ook ergens iets wat ik heb moeten doen om te ‘overleven’. Leren gelukkig zijn alleen. Als 10-jarige kind dat door iedereen gepest en gemeden werd, had ik niet veel keuze. In het middelbaar werd dat anders. Ik kreeg vrienden die om me gaven. In het lager heb ik trouwens wel een vriendin gehad die het niet uitmaakte wie of hoe ik was, ze was er altijd voor me. We hebben niet heel goed contact meer, maar ik ga het nooit vergeten 🙂
Maar er gaan rond introverte of stille mensen heel wat dingen de ronde. Dat ik mensen haat of me beter zou voelen en daarom niet met anderen omga. Dat heeft daar totaal niks mee te maken. Totaal niet. Ik voel mij niet beter dan andere mensen, vaak is het omgekeerd. Hallo onzekerheid. En mensen haten? Doe eens normaal, ik kan geen mensen haten omdat ik vaak het goede in ze zie. Te goed. Ik heb gewoon mijn tijd alleen nodig om niet door te draaien. En aan de andere kant, luide mensen en extraverte mensen verklaren toch ook niet waarom ze zo luid zijn? Of ze zijn toch ook niet stiller omdat ze wel heel erg opvallen? Ik vind dat ik mezelf ook niet moet veranderen. We mogen er allemaal zijn. Introvert of extravert. Natuurlijk heb ik mijn momenten dat ik ook luid en compleet open ben. Bij familie. Maar in de buitenwereld veel minder. Jij moet je toch ook niet verantwoorden waarom je altijd je mening wil uiten? Dan moet ik me niet
Ik weet ook wel dat dat opmerkingen aantrekt, maar die zijn niet altijd negatief. Vaak zijn ze ook uit bezorgheid. Toen ik destijds in mijn nieuwe opleiding aankwam was ik een van de nieuwe leerlingen in de klas. We waren met een paar nieuwe mensen in de klas denk ik. En iedereen had na twee weken zijn klik gevonden in de klas en had vrienden. En praatte. Behalve ik. Ik was de stilste en praatte amper met anderen. Ik voerde ook wel gesprekken, maar veel minder. Mijn leerkrachten vonden dat zorgwekkend. Ik kan het me ergens wel voorstellen. Bedoel, als je als nieuwe leerling in de klas komt en je nog steeds zo ingetogen blijft als de eerste schooldag is dat misschien wel zorgwekkend. En het is ook wel goed bedoeld, want misschien was er wel een probleem. Dat was er niet gelukkig, het is gewoon mijn karakter. Inmiddels ben ik ook wel meer opengebloeid, omdat ik dat vanzelf doe als ik me ergens echt goed voel. Mijn vertrouwenspersoon op school zei het ook tijdens een gesprek dat hij me steeds minder alleen ziet en dat ik serieus ben opengebloeid. Ik heb het jaar dat ik aankwam in die school ook een jaar les van hem gehad, dus hij kent me wel redelijk goed.
Feestjes en sociale uitjes met drank tot de vroege uurtjes? Nee bedankt, ik blijf liever thuis. En de enige beweging die ik dan het liefst maak, is die met mijn hand om de pagina van mijn boek om te slaan. Ik heb heel lang geprobeerd opener te zijn en dat te forceren. Vooral toen ik nieuw aankwam in mijn school. Maar dat heeft geen zin. Je kan ook niet aan een vogel vragen om ineens zijn hele leven onder water te zwemmen. Dit is gewoon wie ik ben. En misschien klink ik dan saai of raar. Maar dit is wie ik ben. Trots erop 😉
Ben jij extravert of introvert?
Ik dacht altijd dat ik introvert was, maar ik las laatst een stukje over ambivert zijn en ik denk dat ik eerder dat ben. Soms introvert, in nieuwe situaties of gewoon als ik het voel. En in situaties waarin ik me fijn en veilig voel, kan ik net heel extravert zijn. Bij vrienden bijvoorbeeld.
Iedereen is wie hij is, en het is fijn als je weet wie dat is. De wereld zou saai zijn als iedereen introvert of extravert was. Ambivert kende ik trouwens ook! Zolang jij je maar goed voelt toch? 🙂
Zo mooi beschreven! Maar vooral: heel herkenbaar! Dankjewel voor deze blog 🙂
Dankjewel voor je complimenten! Ik vind het echt heel lief 🙂 Jij vooral bedankt voor je reactie!
Wat leuk beschreven. Iedereen is weer anders inderdaad en dat is leuk 🙂
Dankjewel! Ik geef jou trouwens helemaal gelijk 🙂 Dankje voor je reactie!
Je hebt helemaal gelijk met de afsluiting van je artikel! Het is helemaal prima om wat stiller te zijn. Sterker nog, het zou wat zijn als iedereen haantje de voorste is 😉 Ik denk niet dat de wereld daar veel leuker van wordt! Ik vind het mooi om te horen hoe je bent opengebloeid de afgelopen jaren. Daar mag je absoluut trots op zijn!
Inderdaad, ik denk dat we dan allemaal in ruzie komen met elkaar haha. Stel je voor. Dankjewel voor je lieve reactie! Iedereen is zoals hij is, en dat hebben we te accepteren! 😉