Hoi allemaal! Hoewel ik er het liefst nog niet teveel over nadenk zal het uiteindelijk wel zo zijn. Ik ben momenteel twintig. Wettig gezien ben ik al volwassen, maar zo voelt het totaal nog niet. Laatst had ik een gesprek met mijn zusje en dat zette me aan het denken. In de keuken. Het zette me aan het denken over mezelf, over wat ik wil. Over wie ik wil zijn en wie juist niet. Het voelt altijd een beetje eng om over die verre en onbekende toekomst na te denken. Maar het voelt ook wel fijn. Ik moet eerlijk zijn, ik voel ook wel dat ik volwassener aan het worden ben.
Mijn willetje over wie ik wil worden kwam ten eerste door de les godsdienst in het begin dit schooljaar. Ik trek daar wel vaker lessen uit. Ook omdat dat vak voor een groot stuk over het leven gaat en je doet nadenken over dingen. Ik denk dat dat de hoofdreden is dat ik godsdienst nu een heel stuk leuker vind dan vroeger. We leerden toen namelijk over het feit dat de maatschappij verzuurd is. En ik merk het zelf ook wel. Mensen lachen veel minder, mensen zijn onverdraagzamer. En eigenlijk is er een liedje uit Kinderen voor Kinderen vat dit perfect samen. Daarom hou ik op zijn tijd ook wel eens van ‘Wakker met een wijsje’. Het gaat hier echt over. Dat mensen altijd nors en kortaf zijn. Door stress, werkdruk, de sociale druk. Er zullen wel redenen genoeg zijn en ik weet dat ik daar op een dag ook wel mee te maken zal krijgen. Dat besef ik.
Maar ik wil niet die serieuze volwassene zijn die niet meer lacht en altijd nors is en iedereen afsnauwt. Ik wil mezelf blijven. Ik wil blijven blij worden van het kleine. Die vrolijkheid alleen al als het sneeuwt buiten is geweldig. Dat soort kindervreugde zou ik zo graag bijhouden. Want het is misschien niet nuttig of perse leerzaam. Maar het maakt mijn leven wel heel veel leuker. Hoe leuk is het als je opstaat en meteen vrolijk bent omdat het heeft gesneeuwd? Bij ons in de familie zeggen we altijd als grap dat ik nooit volwassen zal worden. Omdat ik als twintigjarige nog altijd blij word als K3 een nieuw liedje heeft of als ik in een winkel kom en die ontploft van de minions. Maar eerlijk? Ik vind dat niet zo heel erg. Dit maakt mij gelukkig.
Ik heb geen zin om te stoppen met lachen en verzuurd te worden. Welk leven heb ik dan nog, als ik zo door het leven moet gaan. Ik weet goed genoeg wat ik wil. Of het ook werkelijk zo zal zijn, dat is nog de vraag natuurlijk. Ik denk dat het heel grappig is om later dit terug te lezen. Het zal voelen als een dagboek dat je na jaren terugvindt achterin de kast. Ik ben wel benieuwd. Het is altijd leuk om te fantaseren toch?
Hoe denk jij over de maatschappij?
Dit had zo een pagina uit mijn dagboek kunnen zijn, van toen ik twintig was 🙂 En ik mag hopen dat ik géén norse volwassene ben geworden (hoewel ik echt wel denk dat de wereld op het punt staat één grote rotzooi te worden, tenzij we met z’n allen eens serieus problemen gaan oplossen in plaats van creeëren). Het kan dus: je kunt absoluut een vrolijke, optimistische en toch realistische volwassene worden, die aan oplossingen werkt.
Ik heb echt heel veel vertrouwen in jouw generatie.
Het wordt niet makkelijk, maar als je bereid bent om vast te houden aan jouw waarden en niet mee te werken aan de rottige zaken in onze maatschappij, dan komt het goed. En niet alle volwassenen zijn vergeten hoe het was om jong, ambitieus, optimistische en idealistisch te zijn.