Hoi allemaal! Ik ben graag creatief en dat is je waarschijnlijk wel al opgevallen. Ik vind het niet alleen leuk, het helpt mij ook door lastige periodes. Maar ik ben ook een perfectionist en dat zal ik misschien altijd wel een beetje blijven. Gelukkig gaat het goed met mijn perfectionisme. Zo goed, dat ik vandaag besloot om wat werk te laten zien. Dat neemt niet weg dat ik het nog steeds eng vind. Mijn illustraties zijn iets van mij persoonlijk, maar ik deel ze wel heel graag. Alleen deed ik dat tot nu toe nog niet op mijn blog. Vandaag dus wel. En ik vertel je ook waarom ik zo graag illustreer, en hoe het allemaal begon. Ik hoop dat je het leuk vindt!
Als kind tekende ik altijd al graag. Nu kan je de ‘krabbels’ die ik als kind tekende natuurlijk niet vergelijken met wat ik nu teken. Toch deed ik het wel al graag en iedere juffrouw in het lager zei dat ook. Ik heb daar later amper iets mee gedaan omdat ik niet vond dat ik zo goed kon tekenen. Zeker niet in vergelijking met sommige klasgenoten. Maar naarmate het middelbaar vordere, begon ik dat wel weer steeds meer te doen. En ik merkte hoe blij het me maakte als het me lukte. Met veel vallen en opstaan, en dat zal altijd zo zijn. Mijn hele leven, en zeker niet alleen met tekenen. Met alles. De keuze die ik drie jaar geleden maakte kon ik niet beter maken. Hoe spannend het ook was. Ik tekende zo graag, en ik heb ook heel veel moeten werken en bijbenen om op een degelijk niveau te raken van ten opzichte van mijn klasgenoten. Het is nooit zomaar gekomen. Maar ik ben op deze wereld gezet om te knokken voor de dingen waar ik van droom. Of de dingen die ik graag wil. Dit was er eentje. Door het jaar heen gaf een van mijn leerkrachten me ineens een compliment toen ze door mijn schetsboekje bladerde. Ze zei hoe een toffe illustratieve tekenstijl ik had, en dat maakte me wel blij. En dat is ze blijven zeggen. Het jaar daarop (vorig jaar dus) werd ze mijn leerkracht voor het vak illustratie. Waar ik mee in de wolken was, want dat wilde ik gewoon heel graag. Ik had in het eerste jaar mijn liefde voor illustreren al ontdekt, maar in het tweede jaar werd die nog meer. Omdat de opdrachten die we toen kregen gewoon heel erg in de lijn lagen van wat ik graag doe. En daarom keek ik elke week weer uit naar die drie uurtjes op vrijdagnamiddag. En dit jaar is het hem alleen maar verder ontwikkeld. Ik heb me door heel veel onzekerheid en perfectionisme heen geknokt. En het eerste waar ik weer een beetje helderheid kreeg in mijn eigen kunnen was illustratie. Het maakte me trots. Niet enkel dat, ik was vroeger heel onzeker over de illustraties die ik maakte op de computer. En afgelopen weken deed ik dat gewoon heel veel voor mijn eindwerk. En weet je? Ik werd echt heel blij met wat ik maakte. Dat ben ik nog steeds, en trots vooral. Heel trots. Op de foto’s heb ik niet heel veel met de computer gemaakte illustraties, maar dat komt nog wel. Wie weet maak ik hier ooit nog een vervolg op.
En wat ik er zo leuk aan vind? Tjah, dat is lastig in woorden uit te drukken. Want woorden schieten tekort als ik probeer te vertellen wat ik voel als ik illustreer. Het maakt mij de gelukkigste mens op aarde. Gewoon die zen-modus als ik aan het tekenen ben, of die ontspannende focus als ik bezig ben met schaduwen of glans leggen in een tekening. Maar ook gewoon de trots die ik heb als ik een illustratie heb gemaakt. Een passie uitleggen is echt lastig. Maar ik hou ook gewoon van het feit dat het allemaal niet zo nauw steekt bij een illustratie. Natuurlijk moet het er nog steeds op lijken. Maar als ik bijvoorbeeld een gezicht teken en dat realistisch is, dan moeten alle maten echt kloppen. Bij illustratie ook wel, maar als dat daar wat speelser is, is dat juist heel tof. En ik hou er ook van om schattigheid in mijn tekeningen te steken. Het is mijn talent, maar ook mijn passie. En ik denk dat ik nog duizend woorden of zinnen kan proberen neer te typen hier in mijn Word-bestandje of op WordPress. Maar ik denk dat dat onmogelijk is. Ik heb een liefde voor illustratie, en die kan je voelen met je hart. Maar in woorden? Lastig. Het is vooral het geluksgevoel en het feit dat alle spanning van mijn schouders wegvloeit als ik aan het illustreren ben, dat het zo fijn maakt. Het is mijn lichtje in de duisternis. Het maakt mij mij. Hier word ik gelukkig van. Als ik een slechte dag heb gehad en over alles pieker, dan concentreer ik me op tekenen en dan lost dat het op. Het probleem is daarmee niet weg, maar ik ben gekalmeerd. Dingen om me heen raken me zoveel minder en daardoor maakt het mijn leven zoveel beter. Het idee dat ik illustratie voor altijd zou moeten opgeven, daar voel ik mijn hart letterlijk door breken. Niet dat dat moet, maar het is een opmerking om te tonen hoe gelukkig dit me maakt.
Heb jij een passie zoals ik met illustratie?