Hoi allemaal! Bij afstuderen komt heel veel kijken. Een nieuwe start, een nieuw hoofdstuk. Het enge onbekende. Als je al afgestudeerd bent, herken je dit waarschijnlijk wel. En zo niet, dan komt dat nog wel. Laat het niet te snel gaan, en geniet vooral. Voor je het weet ben je je eigen afstudeerceremonie of proclamatie aan het bijwonen. Toch is er nog iets extra waar ik nu aandacht aan wil geven. Lastig, maar ik ben ook dankbaar tegelijk. Afstuderen is namelijk ook wel afscheid nemen. Van heel veel dingen.
Ik moet eerlijk zijn, ik had het niet anders gewild. Afstuderen op mijn verjaardag, een mooi rapport in ontvangst nemen. Eerst een klassenetentje, daarna proclameren en mijn diploma krijgen. Het diploma waar ik jaren hard voor gewerkt heb. Misschien niet altijd in mijn zelfde opleiding, maar het is me toch gelukt. Dat kan ik nog steeds niet bevatten, hoewel het langzaam aan wel doordringt. Het middelbaar zit erop. Hoe blij ik ook ben, ik vind het ook lastig.
Want afscheid nemen doet altijd pijn. Vooral als je zoals ik drie hele mooie jaren hebt gehad. Ik heb een fantastische klas gehad en heel veel gelachen. Ik ben ook dagen met tegenzin of veel verdriet naar school gekomen. That’s life nu eenmaal. Ik kijk met heel veel liefde en ook wel pijn terug op die tijd. Positieve pijn, heimwee. Hoewel dat niet leuk klinkt, dat weet ik. Toch is dat positieve pijn. Ik zou die heimwee namelijk niet voelen als ik niet zo’n fantastische tijd heb gehad in mijn klas en school. Ik heb tijdens mijn examens, het studeren ervan een paar keer gehuild boven mijn boeken omdat ik toen al besefte dat ik het binnenkort zou moeten loslaten. Dat het leven verder gaat en we allemaal onze vleugels spreiden. Het is niet dat we elkaar nooit meer terugzien of dat we ineens allemaal in een andere onbezoekbare dimensie gaan wonen. Maar de tijd van een klasgroep die lessen volgt zit er wel op. Ook afgelopen week kreeg ik een huilbui. Zeker toen de klasfoto (die aan de muur hangt) in mijn blikveld sprong. Ik besefte hoe hard ik de klasgroep nu al mis.
En toch is het enorm dubbel. Vandaag las ik mijn dagboek terug, en vaak staan er grappige anekdotes in. Opmerkingen die gemaakt zijn, plagend en soms gewoon ook onschuldig gerammel met de leerkrachten hun voeten. Maar niet kwaadaardig, gewoon speels en plagend. Op een leuke manier. Een manier die het leuk maakt om naar school te komen. Ik heb me altijd welkom gevoeld. En ik merkte ook dat toen ik dat allemaal teruglas, ik ook moest lachen. Die opmerkingen zijn misschien maanden geleden gemaakt of soms een jaar geleden. Toch herinner ik me ze als gisteren, net als het toontje waarop of het moment waarop ze werden gezegd. Het zijn mooie herinneringen die ik met heel veel liefde koester.
Net als ik al vaker verteld heb, ik moet ook dankbaar zijn dat ik nu zoveel pijn heb of dat het me zo raakt. Dat is gewoon een teken dat ik gewoon heb genoten en ik een fantastische tijd heb gehad. Ik heb ook de laatste weken van de meeste leerkrachten ook afscheid genomen. Ik ben ze stuk voor stuk dankbaar, want ook zij droegen mee aan die fijne schooltijd. Van de allereerste schooldag tot de allerlaatste. Dit is een periode die ik in mijn hart heb gesloten, en dat is heel mooi. Ik ben ook niet meer dat bang en schuchter meisje dat op dag 1 de klas binnenkwam. Dat meisje dat niet kon tekenen. Dat meisje dat onzeker was. Oke, dat verlegen en stil meisje zal ik altijd blijven. Maar dat is mijn karakter, en daar kan je niet van weglopen. Ik ben nu iemand anders, en wel echt iemand waar ik trots op ben. Het is mooi geweest. Ik ga mijn dromen waarmaken en mijn vleugels spreiden. Maar soms, heel even, wil ik terugkeren of wegdromen naar die tijd 🙂
Had/heb jij een mooie schooltijd gehad?
Oh man, ik word echt sentimenteel van deze blogpost! Ik lees je verhaal en ik herken het keihard, voel me meteen weer 17 en klaar om te af te studeren in het middelbaar. Want: mijn studententijd was toch ietsje anders dan die van jou. Ik had steeds colleges met verschillende groepen studenten, dus er was nooit echt een klas of een vaste groep mensen. Dus alles wat ik in je verhaal herken, doet me vooral aan mijn middelbaar denken, toen ‘t wel nog zo was. Either way: ik heb een heel fijne schooltijd gehad, zowel in het middelbaar als daarna. Denk er soms wel eens met heimwee aan terug, maar then again heb je eenmaal in het werkende leven op andere vlakken meer vrijheid (financieel, maar ook om jezelf te ontwikkelen en bewijzen zoals je dat zelf wil). Dus komt sowieso goed! (En proficiat met je diploma!)