Ik moest enkel accepteren

Hoi allemaal! Ik stond te springen om dit uit te werken, want ik heb gewoon heel tof nieuws. Vooral voor mezelf is het tof, maar ik deel graag dingen met de wereld. Een ander kan er hopelijk iets uit halen. Mensen inspireren is iets wat ik heel graag doe. En dat zelfacceptatie de sleutel tot veel is, wist ik al heel lang. Ik moest het alleen nog bij mezelf ondervinden en toepassen. Klaar om mee te gaan in dit verhaal vandaag?

Woorden kunnen raken. Woorden kunnen aan het denken zetten. Heel vaak zelfs. Maar ik mocht van de week dat maar weer eens ervaren. Gelukkig maar, want het heeft me een inzicht opgeleverd waar ik nog heel veel aan ga hebben. Als ik denk aan eerdere ervaringen. Ik heb het over mijn perfectionisme. Elke dag weer heb ik gevochten ertegen. Ik heb met mezelf in ruzie gelegen de afgelopen weken. Met mezelf in de knoop. Ik was moe, en niet lichamelijk moe. Mentaal. Maar ook fysiek. Elke dag jezelf op proberen te peppen kost energie. Veel meer dan men soms beseft. Vechten kost ook heel veel energie. Mensen denken altijd dat je zwak bent op je slechte dagen. Maar ik geloof dat niet. Het zijn de dagen dat je vaak het onderste uit de kan haalt om iets te presteren. Maar helaas beseft de mensheid dat gewoon niet. Het zijn net de dagen dat je het sterkst bent, omdat je tegen je demonen aan het vechten bent.

Dat gezegd zijnde. Ik zat vorige week op de tram naar mijn werk. Een goed uurtje is dat. Als introvert heb ik daar totaal geen last mee. Integendeel, give me more of that! Mijn gedachten dwaalden af naar de afgelopen weken. Ik was het moe om mezelf altijd tegen te gaan. Ik wil mezelf kunnen omarmen als mijn beste vriendin. Tot ik aan mijn vertrouwenspersoon dacht. Ooit heb ik met hem gemaild over mijn perfectionisme. Een hele tijd terug, in maart gok ik. Het zal net voor mijn tweede stage geweest zijn. Door omstandigheden is het destijds een mailtje geworden, maar dat maakt niet uit. Zo staan de woorden zwart op wit en kan ik eraan herinnerd worden. Niet dat ik geen andere wijze woorden onthoud. Integendeel. Maar hij schreef ooit wat hij van mijn perfectionisme denkt. Dat het mij maakt tot wie ik ben, dat het mij siert. En toen ik die eerste woorden herdacht, viel er ineens iets op zijn plaats. Natuurlijk! Ik moet helemaal niet vechten om mijn perfectionisme weg te pesten. Ik moet het accepteren.

Ik dacht net ook aan een veel eerdere ervaring. Als kind/tiener heb ik altijd gevochten tegen mijn gevoeligheid. Ik heb het gehaat met heel mijn lijf en ziel. En er veranderde niks. Alleen maar dat ik steeds verder weg kwam van mezelf. Tot ik het accepteerde en ermee ging samenwerken. En kijk welke mooie dingen ik vandaag de dag doe door mijn gevoeligheid. Ik wens mensen het beste toe. Ik probeer op mijn eigen manier de wereld beter te maken. Ik hou van mensen gelukkig maken. Mensen helpen. En ik weet dat er missschien net zulke mooie dingen gaan gebeuren als ik samenwerk met mijn perfectionisme. Ik heb hieruit geleerd. Dingen die ik al wist, maar die nog moeten doordringen. Maar onthoud één ding, alsjeblieft. Je kan nooit weglopen van wie je werkelijk bent.