Hoi allemaal! Als je mijn blog of Instagram volgt, heb je al vaker foto’s van mijn vogeltje zien passeren. Jacqueline. Mijn oogappeltje. Jacqueline woont al bijna zo’n 4 jaar bij ons. Ik zou me geen leven meer zonder kunnen voorstellen, vandaar een ode aan mijn vogeltje! Want zo’n schat is ‘t wel 🙂
In 2015 had ik zelf ook een vogeltje, Chacco. Chacco was een grasparkietje, een geel vogeltje. Ook Chacco was mijn maatje. Papa wilde eigenlijk een tweede vogel in huis halen om ook zo’n band mee te kweken. Het probleem is dat Jacqueline daar echter anders over dacht. Ik heb hem nooit gelokt, maar op een of andere manier koos Jacqueline mij. En daar kan je niks tegen opbrengen natuurlijk. Nog steeds is dat zo. Wanneer ik thuiskom vliegt hij door het hele huis in volle enthousiasme. Wanneer ik verdrietig bent komt ‘ie op mijn schouder zitten om schattige geluidjes te maken. Toen ik aan het studeren was in januari had ik een down-dag. Ik zag het niet meer zitten. En toen is hij ook bij me komen zitten. In alle stilte, om me te steunen. Die leerstof wordt niet ineens minder, maar je voelt je wel minder alleen of ellendig. En dat zijn gebaren die ik nooit meer ga vergeten. Jacqueline en ik zijn beste maatjes, en er moet al veel gebeuren voor dat verandert. Zelfs al ga ik drie dagen naar Parijs (vorig schooljaar dus), nog is hij zo blij en gek als ik thuiskom. Zalig.
Jacqueline is echter een hij. Een mannetje dus. Eigenlijk is dat een misverstandje. Papa ging erom naar de dierenwinkel en zei dat het een vrouwtje was. Later ontdekte ik na wat surfen op het net, dat het een mannetje is. Intussen luister hij –alhoewel, luisteren- naar zijn naam. We hebben het nooit veranderd. Jacqueline is een halsbandparkiet, en wanneer de band rond de nek duidelijk zichtbaar is, is het een mannetje. Vrouwtjes hebben een hele lichte of zelfs geen band. Bij Jacqueline is het wel duidelijk denk ik. Jacqueline heeft net als ik zijn eigen gebreken en gekkigheden, maar we zijn wel beste vriendjes. Je zou denken dat je met een vogeltje niet zo hecht kan zijn als met een hond of kat. Jawel. Ik mag Jacqueline knuffelen en aanraken en kusjes geven. Hij laat het allemaal toe. Ook wel handig, want als er iets is of hij is ergens tegengevlogen dan kan ik controleren of er niks aan de hand is. Ook dat laat hij zonder bijten of fluiten toe.
Ik laat heel vaak meer Jacqueline zien op mijn sociale media dan mezelf, maar dat is omdat ik ‘m zo graag zie. En elke schattige pose is vaak een excuus om hem weer eens te fotograferen. Wanneer het mogelijk is tenminste. Jacqueline zit stil, tot hij in het snotje heeft dat ik een foto probeer te maken. Dan is het gedaan met de rust. Ook steelt hij wel eens eten of iets anders mee naar zijn kooi. En toen ik nog in de woonkamer studeerde vroeger, smeet ie wel eens mijn markeerstiften en balpen op de grond als ik er niet mee bezig was. Toch is het mijn beste maatje, mijn trostomaatje <3
Echt heel schattig dat jullie zo’n fijne band hebben! Wij hadden ook een koppeltje halsbandparkieten: Jacky en Ra. David had Jacky al sinds hij een aantal jaar geleden op kot zat, later wou hij Ra erbij. Jacky zag er net hetzelfde uit als jouw Jacqueline maar dan zonder halsband en Ra was echt zo’n aparte kleur blauw met turquoise. Later hadden we er nog een blauw gele ara bij ook maar David bleek dan nogal allergisch te zijn aan vogels dus hebben we hen een nieuwe, fijne thuis gezocht. Wel herkenbaar van die foto’s trouwens. Als ik een foto van dichtbij van de honden probeer te nemen, lopen ze ook altijd weg :p
Dankjewel! Zo tof dat jij ook nog halsbandparkietjes hebt gehad! Ze kunnen inderdaad ook blauw zijn, Jacqueline is groenachtig. En nog niet volwassen volgens mij. En ik denk dat dat fotoprobleempje gewoon een algemene struggle is met huisdieren. Wanneer ik bij opa een foto van de hond probeer te nemen zit ie ook nooit stil :p
Wat een ontzettend lief artikel! Ik moest wel lachen om het feit dat Jacqueline later een mannetje bleek te zijn. Haha, kan natuurlijk ook! 😛 Wat heerlijk dat je aan Jacqueline zo’n fijn maatje hebt. Dieren kunnen soms echt de beste maatjes zijn die je je maar kunt wensen <3
Haha, ik ook hoor. Maar inmiddels is het nu zo. Nu is het verhaal dat wanneer ik ‘hij’ gebruik als ik over Jacqueline spreek ook duidelijk. Kan gebeuren. En inderdaad, dieren kunnen hele goeie maatjes zijn. Ik zou niet weten wat te doen zonder ‘m <3