Hoi allemaal! Regelmatig ben ik blij en gelukkig. Het liefst van al ga ik dansend en lachend door het leven. En ik weet dat ik al heel vaak zo een blogartikel ben begonnen en dat het inmiddels wel wat cliché zal klinken. Toch is dat hoe ik het ervaar in het leven. En aangezien dit mijn stukje internet is, wil ik daar ook mezelf op kunnen zijn. Ik snij vandaag een gevoeliger onderwerp aan, niet enkel voor mezelf. Maar het moet eruit, en ik weet dat blogartikels zoals deze bij veel mensen gevoelens zullen loslaten. Want het is iets wat iedereen wel minstens een keer meemaakt in zijn of haar leven. Spijtig genoeg. Het liefst had ik het ook anders gezien. Niet enkel voor mezelf. Het verliezen van een dierbare is nooit makkelijk. Ook niet na jaren later.
Gelukkig ben ik recent niemand dierbaars verloren. Maar ik heb het nog wel dikwijls moeilijk met het feit dat mijn oma stierf bijna drie jaar geleden. Het feit dat ik mijn verdriet destijds negeerde en wegduwde, heeft niet geholpen. Ik moest en zou ieder ander steunen. En mezelf? Liet ik gewoon stikken. Ik draag daar de gevolgen van, helaas. Maar nu probeer ik het wel juist te doen. Hoe juist of fout het ook kan zijn, want aan rouwen zijn er geen regels. En kan je niet vertellen of iemand het goed of fout doet. Dat doen we namelijk allemaal op onze eigen manier.
In september 2016 stierf mijn lieve oma, vlak na de eerste lesdag eigenlijk. Allee ja, voor mij dan toch. Ik zat toen nog in het middelbaar en in mijn school was het zo dat de eerste schooldag een ‘kennismaking’ was met de titularis, heel de administratie etc… Meestal beginnen de echte lessen pas de dag erna. Toch voor de hogere jaren. Het kwam vrij onverwachts, mijn oma was niet heel oud. Natuurlijk was ze al iets ouder, maar ze had nog lang de leeftijd niet om te sterven. Veel mensen zeiden ook dat ze nog jong was. Er was ook echt geen aanwijzing, ze was niet zwaar ziek. Ze was gezond en goed bij verstand. Ze is onverwachts in haar slaap gestorven. De zaterdag hoorde ik mama bellen met tante en nog eigenlijk voor ze de telefoon had neergelegd, wist ik wat ze ging zeggen. Gek, want ik weet helemaal niet waar dat vandaan kwam. Wel dat ik de eerste twee lesdagen een heel zwaar gevoel kreeg als ik aan het weekend dacht. En ik wist maar niet waar ’t vandaan kwam. Echt niet. Het kon niet aan de komende lesweek liggen want ik was fris en klaar om er terug in te vliegen. Die zaterdag kwam ik er helaas achter waar dat gevoel vandaan kwam.
Maar ik mis haar. Ik weet niet wat de aanleiding is, niet dat die er moet zijn. Maar meestal kan ik er wel een situatie aan koppelen. Het kan ook zijn dat ik het destijds niet verwerkt heb hoor. Want dat sluit ik zeker niet uit. Ik zal er ook nooit een oplossing voor vinden, want verdriet van een overlijden draag je de rest van je leven mee. Ik wil er ook geen oplossing voor vinden, want het verdriet dat ik haar mis, toont ook dat ik een fijne tijd heb gehad. Eentje waar ik dankbaar voor ben. Toch bekruipt het gevoel me heel vaak. Dat gevoel van gemis. Soms vraag ik me af wat ze nu zou zeggen als ze mijn tekeningen ziet, of wie ik ben geworden. Ik zou het liefst van al nog een keer horen dat ze trots is op haar kleindochter. Ze zei dat heel vaak en nooit gewoon om me te plezieren. Ze zei het uit haar hart, en ik heb het altijd gevoeld. Het zal me altijd verder dragen en moed geven.
<3