Soms overvalt je het gemis

Hoi allemaal! Het leven gaat door en de wereldbol draait door. Helaas ook wanneer je een dierbaar persoon moet afgeven. Als mens moet je dan op een gegeven moment de draad weer oppakken en verder gaan. De bus nemen naar het werk, verantwoordelijkheden nakomen en zorgen dat je niet in de problemen komt. Als je tegelijkertijd ook nog eens aan het rouwen bent, is dat best een opgave. Maar het komt wel goed. 

Ik doe mijn best om mijn leven zo goed mogelijk te leiden. Dat is niet altijd gemakkelijk als er een steen aan verdriet aan je plakt. Het maakt de tocht niet bepaald makkelijk. Maar het is ook heel normaal. Ik hield (en hou) van mijn opa en nu is hij er niet meer. Dat het in een week tijd zo snel kan gaan, is iets wat ik nog altijd niet kan geloven. Het ging net zo goed, de revalidatie was in volle gang. Mijn opa ging veel dingen niet meer kunnen alleen, maar hij was er nog en zag het nog wel zitten. En ineens krijg je een telefoontje van het ziekenhuis dat je opa in een slag achteruit is gegaan en terug aan de zuurstof ligt.

Er zijn momenten dat ik de slappe lach heb, dat ik intens aan het genieten ben van het tekenen. Dat ik verstopt zit tussen de bladen van een boek en in een andere wereld lijk te zijn. Soms lijkt het alsof ik perfect alles voor elkaar heb. Maar dat is niet zo. Ik doe ook maar wat en ik probeer mijn leven verder te zetten. Want de maatschappij vraagt dat. Maar dat niet alleen. Opa zou niet anders gewild hebben dan dat. Hij wil trots kunnen zijn op zijn kleinkinderen. Hij zou niet anders willen dan dat ik ga werken, vecht voor mijn dromen en doe wat me gelukkig maakt. Dus ik doe mijn best, voor opa. En voor oma natuurlijk ook. Ik weet zeker dat ze daarboven op een wolk zitten te kijken naar hun kleinkinderen. En hopelijk zijn ze ook trots op wie ik ben en wat ik doe.

Af en toe ben ik zo in een moment en ineens overvalt me een bom aan gemis. Dan weet ik eventjes niet meer hoe het is om vrolijk te zijn en blij te zijn. Het lukt gewoon niet meer. Soms overvalt me dat ook op de meest gekke momenten. Wanneer er een klant komt met opa’s favoriete koekjes. Wanneer ik voor het rek met de bieren sta en ik flesjes Leffe zie staan. Dan denk ik af en toe; ‘Proost, lieve opa. Geniet ervan’. Soms kan ik ook echt een hele fijne dag hebben gehad, net als vandaag. Vandaag was een chille dag waar ik vrij op was (ik typ dit op donderdagavond) en ik heb genoten van mijn vrije dag. En ‘s avonds ben ik bezig met iets en bam. Het overvalt me. Natuurlijk ben ik blij dat hij geen pijn meer heeft. Dat hij nu voor altijd verlost is van alle ongemakken en kwaaltjes. Ik hou er ook niet van om mijn dierbaren zo te zien lijden. Te weten dat er niks aan gedaan kan worden en iemand onnodig moet lijden. Verschrikkelijk. Ik zou niet anders willen dan dat hij gelukkig is en zonder pijn. Ook als dat betekent dat ik mijn lieve opa moest afgeven. Maar wat doet het verrekte veel zeer om zonder hem verder te gaan.

Dat ik ga werken en mijn verantwoordelijkheden zomaar nakom, betekent niet dat ik hem niet mis of het me niks doet. Ik heb weinig keus. Natuurlijk kan je een paar dagen vrij krijgen. Maar op een dag moet ik toch weer achter die kassa gaan staan en mensen helpen. Op een dag moet ik toch weer de cornflakes en chips in de rekken steken. Want ik kan niet eeuwig wegblijven. Dus ik doe mijn best om sterk te zijn en door te gaan. Maar het is soms echt zo zwaar.

Ik mis je, lieve opa  ♥