Hi allemaal. Het is een tijdje geleden dat er een weekoverzichtje online kwam. Ik heb daar een heel simpele verklaring voor, afgelopen weken waren niet zo leuk. En ik wil niet de happy hippo uithangen op mijn blog die altijd geluk heeft en blij is. Want ik denk dat mijn blog wel oprecht uitstraalt dat het leven dat niet altijd is. Maar vaak waren die weken al zwaarder dat ik geen zin had om het op zaterdagavond nog eens allemaal naar boven te halen. Deze week was ook niet echt een topweek, maar ik heb wel inzichten opgedaan en er waren wel geluksmomentjes. Daarnaast mis ik het wel om te bloggen in het algemeen. Het probleem is gewoon dat het enige waar mijn hoofd aan denkt is mijn onderzoeken. En ik weet niet of jullie zitten te wachten op elke week een verhaaltje over mijn pijn of vermoeidheid. Maar met de nieuwe inzichten die ik opdeed moet het wel lukken om iets te schrijven.
★ Doordat ik van shift wisselde was ik zondag vrij. Niet helemaal want ik had afgesproken met iemand, maar dat is iets helemaal anders dan werken natuurlijk. De zaterdag ervoor was heel stressy geweest met een paar mental breakdowns, gelukkig voelde ik me vandaag beter. De reden dat ik me de zaterdag ervoor zo slecht voelde was heel simpel. Ik wil altijd alles alleen oplossen en voor de simpelste dingen hulp vragen is heel lastig. Ik voel me dan altijd een soort idioot. En ‘s avonds barstte de bom. Niet in woede, maar in tranen. Mijn moeder is me wel komen troosten en heeft toen gezegd dat als er iets scheelt, ik dat gewoon moet aangeven. En hulp vragen. Dat weet ik wel, maar het blijft een lastig puntje. En dan te bedenken dat dat misschien voor altijd is. Ik vraag me soms af of er een dag komt dat ik dat ooit zal aanvaarden als het zo is. Want dat zie ik niet zo snel gebeuren. Maar ik moet erop blijven vertrouwen dat wat er ook gebeurt, het wel goedkomt.
Maar dit gaat over zondag. Ik sliep uit, bleef lang in bed liggen om te lezen. Heerlijk boek ook, ondertussen heb ik hem uit. Ik had afgesproken met mijn beste maat, maar hij kwam uit zijn nachtshift en zei toen dat hij nog niet zeker wist of het afspreken ging doorgaan. Natuurlijk neem ik hem niks kwalijk, want zijn gezondheid gaat voor en zijn rust ook natuurlijk. Maar ik geef wel toe dat ik daar een dipje door had want ik had er naar uitgekeken. Uiteindelijk kreeg ik een berichtje op Whatsapp met het uur waarop we zouden afspreken en ging het dus toch door. En daar was ik blij mee. Terwijl we toch in de stad waren sloeg ik een paar joggings in want ik heb ondervonden hoe zalig die dingen zitten en ik kwam een trui tegen. Truien zijn ook iets waar ik een tekort aan heb, en zeker de goeie warme voor de winter. Als ik nu door het raam kijk dan is de zomer ook wel officieel gedaan en dat vind ik wel jammer. Ik weet niet waar het aan ligt, misschien corona of mijn eigen situatie, maar dit jaar heb ik nog veel minder zin in de winter. En al helemaal niet in feestdagen. Het is nog ver weg, maar toch. We zijn al oktober. Mijn maat en ik sloten ons dagje af met een warm drankje. Ik dronk chocolademelk, hij een koffie. ‘s Avonds rustte ik uit en keek ik met mama naar De Code van Coppens. En we hebben echt keihard gelachen.
★ Maandag was niet m’n beste dag. Ik wil daar niet over liegen. De koelkast en kast waren voor mijn deel best wel leeg dus ik ging eerst naar de Albert Heijn. En promo’s jagen, waar ik wel in geslaagd ben. Op zo’n momenten voel ik me altijd zo ongelooflijk volwassen haha. Maar het gaat me wel steeds beter af. Iedereen moet leren omgaan met geld uitgeven en voordelig boodschappen doen. Ik ook. Als lunch at ik een salade van Albert Heijn zelf die ik nog nooit heb gehad maar wel lekker is! Met salade, blauwe kaas, rode druiven en een frambozendressing. Absoluut voor herhaling vatbaar. Verder liep de dag niet heel soepel. De week ervoor heeft onze veiligheidsraad beslist om te versoepelen. De bubbel is afgeschaft, je mag weer meer mensen zien en zelfs knuffelen mag terug. In België gaan de cijfers omhoog. Nu op dit moment zijn ze stabiel geloof ik, maar toen gingen ze echt de lucht in. Besmettingen, ziekenhuisopnames en overlijdens. En dan versoepelen ze. Ik was de moed gewoon eventjes kwijt in onze COVID-strijd. En natuurlijk m’n eigen situatie. Ik begon me af te vragen dat als dit voor altijd is, hoe ik dit ooit ga aanvaarden. Gelukkig was de sfeer op mijn werk en tussen m’n collega’s wel iets waar ik me aan kon optrekken. Altijd fijn. ‘s Avonds werd ik onderweg naar de trein uitgescholden door een dronken gast en daar werd ik een beetje paniekerig van. Ik heb het niet zo op dronken mensen. Gelukkig is er niks gebeurd, en anders was Starbucks wel open. Dan ging ik daar wel binnen schieten voor hulp. Thuis chatte ik met een paar vrienden over selfcare, lief zijn voor jezelf. Dat was wel echt het lichtpuntje aan mijn dag en ik voelde me na dat gesprek een beetje beter. Ik moet gewoon leren aanvaarden dat die verdrietige buien nog wel voor een tijd zullen zijn, en dat ze waarschijnlijk niet gaan liggen voor ik een diagnose heb. En dat is normaal, het is niet niks om doorheen te gaan.
★ Gelukkig bracht dinsdag iets meer verlichting want ik voelde me wel wat beter. Ik nam uitgebreid de tijd om te ontbijten, want ik had toch niks te doen die ochtend. Het was ook de tweede dag dat ik niet op social media was, niet bewust. Maar als ik er geen behoefte aan heb dan ga ik het ook niet doen. Zoals ik al zei bij maandag, ik voelde me wel beter maar ik denk ook dat het tijd is om te aanvaarden dat die zware ups en downs nog wel voor een tijd zijn. En that’s okay. Ik ben ook maar een mens. Het was een rustige shift en hij ging vrij snel voorbij. Ik haalde op het nippertje mijn trein eerder en dat was wel een geluksmomentje. Door het station rennen met een mondmasker is trouwens geen leuke combi, maar ik had echt geen zin om mijn trein nog op twee minuten na te missen. Op de trein heb ik tijd genoeg om uit te hijgen. Want zo slecht is m’n conditie wel geworden.
★ Toen waren we al in de helft van de week! Ik stond moe op, maar mentaal wel prima. Ik schreef het overzichtje van ontdekte muziek voor september dat al online kwam eerder deze week. Deze keer was het wel een heel lang lijstje, maar dat is leuk. Muziek ontdekken is een van mijn hobby’s ondertussen. Verder ging ik werken en het was een drukkere shift voor mij dan anders. Wat ik niet zo erg vond, maar dat resulteerde wel in het feit dat ik aan het einde van de dag heel veel pijn had. Maar dat hoort erbij. ‘s Avonds heb ik ook echt niks meer gedaan denk ik.
★ Mijn vrije dag! Fijn. Ik bleef iets langer in bed liggen en ontbeet laat. Dat was achteraf gezien niet zo’n goed idee, maar kom. Ik keek ‘s morgens op mijn iPad naar ‘Een Echte Job’ wat een programma is over de zorg. Vijf bekende Vlamingen draaien drie weken mee in de zorg. Vier in een ziekenhuis, eentje in een revalidatiecentrum voor kinderen. Ik heb nu nog meer respect gekregen voor de zorg. Het raakte me ook enorm. En ook voor die BV’s trouwens. Rond de middag ging ik de bus op want ik had afgesproken om te gaan lunchen met mijn beste vriendin. Na een wandeling door de stad dronken we nog samen iets en toen gingen we naar huis. Thuis hielp ik met de afwas en daarna ging ik rusten. Ik probeerde ook te aanvaarden dat ik die rust nodig had, maar dat is niet altijd simpel. Het lukte wel beter dan in het begin van de week.
★ En toen brak het einde van de week aan. Vrijdag. Ik ga niet te veel woorden vuilmaken aan vrijdag, want het was geen al te beste dag. Ik mocht mijn kleine broer ophalen van school omdat hij ziek was geworden (niks ergs trouwens, hij had gewoon last van zijn maag vermoed ik) en vervolgens werd m’n moeder ook ziek. Ik heb een angst voor mensen die overgeven en dat klinkt heel belachelijk. Maar toch is het zo. Dus die ochtend was stresserend. Toen ging ik ook in alle haast naar de bakker en apotheker en toen ging ik lunchen. De ochtend was gestresseerd en gejaagd en ik heb drie mental breakdowns gehad in een ochtend. Wat veel is. Mijn werk bracht gelukkig afleiding en beterschap. Dat heeft wel echt m’n dag gered. En dat deed me ook nadenken dat het zo niet verder kan, met die stress. Ik heb van de week ook een mailtje gestuurd naar mijn psycholoog, volgende week ga ik langs. Want ik ga geen gekke dingen doen, maar zo ga ik dit geen weken meer volhouden.
★ Weekend! Of toch half, want morgen moet ik gewoon werken. Allee ja, als je dit leest is het al zondag. Ik sliep heel lang uit en dat had ik gewoon echt eens nodig. Daarna las ik ‘Bijna Echt’ van Lisa van Campenhout uit en ik heb zeker van het verhaal genoten. Ik gaf het vier sterren op Goodreads. Ik begon in een tweede boek, wat het vijftigste boek van dit jaar wordt. En daarmee zal ik ook mijn doel halen. Het is geen young adult maar ik raak er wel vlotjes doorheen. Ik maakte fruitsalade omdat ik daar heel veel zin in had. En daarvoor had ik ook dat fruit in huis gehaald maandag, maar ik heb niet echt de energie of zin gehad om het klaar te maken. Ik heb zelfs nog een portie over voor in m’n pauze. ‘s Middags deed ik boodschappen en voor de rest deed ik niks speciaals meer. Ik ga straks nog eventjes lezen in bad, waar ik wel van ga genieten. En daarna hopelijk relaxed gaan slapen voor morgen. Voor mij is een werkdag van 8u niet vanzelfsprekend. Maar gelukkig slaag ik er wel altijd in en zondagen gaan altijd heel snel.
Hoe was jouw week? Blij dat de herfst er is?
Goh, ja én nee. Ik vind de herfst echt een prachtig seizoen. Prachtige kleuren, gezellig om ‘s avonds in huis weer wat meer lichtjes aan te doen, na een verfrissende wandeling opwarmen met een warm drankje (zaterdag gingen we even naar het bos én dat was heel fijn) maar anderzijds is de start van de herfst hier ook nog steeds het moment waarop mijn pijnklachten nog meer toenemen. Jammer genoeg was dat dit jaar niet anders. Ik hoopte eigenlijk van wel vermits het in de lente en zomer niet beter was geworden maar het gaat dus wel weer slechter. Dat dan weer wel. Dat ik de voorbije maand slechts 1 boek heb kunnen lezen toont wel aan dat het geen denderende maand voor me was. Nu maar hopen dat oktober beter wordt.