Hi allemaal! Vrijdagavond was ik onderweg naar huis van mijn werk. Ik werk dan altijd de late shift. Het is herfst ondertussen en we gaan richting de winter. Dus dat betekent dat het om zes uur al donker wordt. Grappig genoeg was dat net iets wat me een nieuwe inspiratie gaf voor een artikel. Mijn gedachten waren te mooi toen om niet eventjes hier te delen.
‘s Avonds in de winter kan het echt stom zijn dat het al zo vroeg donker wordt en ik denk niet dat ik de enige ben met dat probleem. Dit jaar is de zomer ook in een ruk van ons afgepakt. We hadden nog een ferme hittegolf en toen plots storm en regen. In een dag sloeg het allemaal om. Terwijl anders het veel geleidelijker aan gaat. We kunnen nog hopen op een paar mooie zonnige dagen in de herfst om dan voorzichtig richting de zomer te gaan. Dat was dit jaar niet van toepassing. Ik kan me voorstellen dat dat niet zo leuk is. Ik ben zelf ook meer een zomermens of lentemens. Vanaf de dag dat de wereld weer meer zonlicht krijgt en de natuur weer bloeit ben ik gelukkig. Maar helaas, een jaar heeft vier seizoenen en willen of niet. We moeten ze allemaal doorkomen. Juist in die donkere avond vond ik een troostende gedachte.
Het was iets na zeven uur, ik was al klaar met werken en ik stapte van de bus aan het station om mijn trein te gaan nemen. Het was geen bewolkte avond, dus de lucht was mooi zichtbaar. En ineens zag ik naast het stationsgebouw de maan door een sluierwolkje schijnen. En daarnaast een sterretje. En toen realiseerde ik me dat ik nooit alleen was. Dat er altijd iemand dichtbij is. Dat sterretje gaf troost na een rotdag en eigenlijk gewoon een stomme week. Wat er ook gebeurt, je bent nooit alleen. Er zijn natuurlijk mensen om je heen, vrienden en familie. Mensen die oprecht om jou geven. Maar voor mij is een sterretje aan de hemel een dierbare die overleden is. Ik voel me altijd minder alleen als ik in het donker naar huis ga en dat sterretje aan de hemel zie prijken. Er is iemand bij me, er is iemand die me beschermt en ervoor zorgt dat ik straks veilig en wel thuis raak. Die over mij waakt en er altijd zal zijn, ondanks wat ik doe of laat. In elke donkere winteravond of herfstavond is dat een hele fijne troost. Want eerlijk, ik hou er niet van om als vrouw alleen zo laat nog op straat te zijn in het donker. Ik ben altijd heel blij als ik de sleutel in het slot van onze voordeur kan steken en naar binnen kan. Maar iedere avond weer moet ik toch door de donker heen. En dan is dit een fijne houvast.
Dus als jij je alleen voelt, wanneer dan ook. Bedenk dan dat je niet alleen bent. Daarboven is helaas waarschijnlijk iemand die je liefhebt. Die persoon waakt over jou en gaat met je mee, waar je ook bent. Je bent nooit alleen. Er is een lichtje bij je. Ik hoop dat je je bij die gedachte iets minder in je eentje voelt ♥
Wat een onwijs mooie gedachte. Heeft deze tijd van het jaar toch iets positiefs voor je 😉
Moet wel zeggen dat ik het totaal niet eens ben met de eerste alinea over de herfst, maar dat komt omdat ik echt een herfstmens ben. Ik geniet van de frisse dagen dat er nog een zonnetje door de wolken prikt. Ik hou van de kleuren en de donkere avonden.