Hi allemaal! Afgelopen week was een vrij zware week. Hij zat vol emoties, inzichten en vooral veel huibuien. Mijn week begon met de slaaptest in het ziekenhuis, en dat is ook meteen de reden dat ik het deze week zo moeilijk had. Normaal roep ik altijd dat ik me niet laat neerslaan door mijn onderzoeken of mijn lichaam. Maar iedere vechter heeft zijn moeilijke momentjes, ook ik. Er komen wel weer weken dat het beter gaat. We zijn nu zondagmiddag en het gaat al iets beter, maar ik merk wel dat het nog steeds heel gevoelig ligt. Maar ik kan er alleen maar het beste van maken. Ik kreeg van heel veel mensen in mijn omgeving liefde en mensen die vroegen hoe het was geweest en dat raakte me ook weer. Net zoals in september met de botscan realiseerde ik me hoeveel mensen er achter mij staan, en dat was iets dat wel aankwam. Niet dat ik dat anders niet doorheb, maar het is gewoon waar. Wanneer je door woelige tijden gaat, weet je wie er echt voor je klaarstaat. Let’s go!
Maandagochtend stond ik om 5u op, want ik moest nog de vroege shift werken. Dat heb ik ook bewust zo gelaten, omdat het fijn was om niet de hele ochtend te lopen te stressen tot ik naar het ziekenhuis moest. Op het werk kan ik ook stressen, maar daar heb ik dingen om handen en dat idee vond ik wel fijn. Voor ik vertrok pakte ik nog de laatste dingen in voor mijn slaaponderzoek. En noem me een kind, maar ik slaap dus niet zonder mijn twee knuffeltjes. Dus die mochten ook op reis mee. De ochtendshift verliep wel goed, al liep er wel van alles door elkaar op hetzelfde moment en dat vond ik niet zo leuk. Maar voor ik het wist was het lunchtijd en na de lunch vertrok ik met de bus naar het ziekenhuis. Spannend!
Bij sommige ziekenhuizen moet je je pas ‘s avonds aanmelden weet ik, maar dat was niet zo in mijn geval. Om 14u30 werd ik verwacht, maar ik was dus vrij vroeg in het ziekenhuis. En dat was voornamelijk omdat ik weet dat er vaak eerst nog een heleboel dingen gebeuren bij het inschrijven, zeker als je moet overnachten. Ik wilde het niet riskeren om echt te laat te komen, want bij een slaaptest is dat echt een heel groot probleem. Bij geen enkele ziekenhuisafspraak is dat echt handig voor de arts, maar bij een slaaptest moet er echt veel voorbereiding gebeuren met elektroden en kabeltjes, en je bent niet de enige van wie dat moet gebeuren. Dus vandaar is het zo belangrijk om op tijd te zijn. En ik ken mezelf, ik ben een ster in verdwalen in ziekenhuizen. Maar vorige week vrijdag heb ik een covidtest moeten afleggen, standaard. Ik wist wel waar ik moest zijn dus dat probleem had ik deze keer niet. Mijn elektroden werden aangesloten en toen was ik tot ik ging slapen vrij om te gaan waar ik wilde. Wel in het ziekenhuis natuurlijk. Ik heb voornamelijk mijn serie gekeken, want ik was te moe om te lezen. Het was fijn, want ik moest heel veel afleveringen nog inhalen.
Gelukkig heb ik wel vrij goed doorgeslapen, ietsje minder goed dan anders maar je slaapt ook niet elke dag met allemaal elektroden aan je lichaam. Thuis word ik ook altijd rustig wakker met mijn wake-up light en die wekt me rustig aan. In het ziekenhuis gaat het grote licht aan en roepen ze je wakker. Toen miste ik mijn eigen lamp dus wel haha. Maar ja, dan ben je ook direct klaarwakker. Ik kreeg mijn ontbijtje wat lekker was, en daarna hoorde ik dat ik nog tot 15u ongeveer moest blijven. Want er zou nog een dutjestest volgen. Vier om precies te zijn. En dat wist ik, ik heb die dag ook gewoon verlof gevraagd op mijn werk. Want nee, ik zag het niet zitten om na het ziekenhuis nog te werken. De dutjestesten houden in dat er een paar elektroden van je lijf gaan, ook de twee banden rond je lichaam gaan weg. Enkel de elektroden rond het hoofd blijven hangen en worden dan terug aangesloten. Het licht gaat weer uit, gordijnen dicht en dan laten ze je een half uur alleen om je te laten slapen. Dat lukte alleen niet meer deze keer. Thuis slaag ik daar wel altijd in. Om de twee uur werd zo’n test afgenomen en om 15u werden alle kabeltjes en elektroden losgemaakt en kon ik naar huis. De thuiskomst was emotioneel. Omdat dit onderzoek me deed realiseren dat ik misschien echt wel voor altijd last zal hebben van die pijn en vermoeidheid en dat sloeg gewoon in. Ook denk ik dat de stress die ik had gevoeld vorige week en in het weekend gewoon loskwam. Het was de ontlading zoals we zeggen. Ik heb vrij veel gehuild deze week, een soort van rouwen was dat denk ik. Ook al heb ik nog geen diagnose en kan het nog de hele andere kant op gaan. Mijn moeder heeft me ‘s avonds getroost en dat was wel heel fijn en daar denk ik wel met een glimlach aan terug. Nu ik dit aan het uitschrijven ben heb ik het terug moeilijk trouwens.
Woensdag ging ik met lood in mijn schoenen werken, want ik had het nog steeds moeilijk. Maar toen ik aankwam en mijn collega’s zo lief vroegen het het was geweest en of ik al de uitslag heb (nee, pas volgende maand) voelde ik me op slag beter. Toen later m’n andere collega ook kwam en ik met hem kon lachen en dom doen voelde ik me zeker beter. Zo snel na dat onderzoek weer gaan werken was fijn, want dat brengt mijn routine terug en ik word nu eenmaal blij van mijn werk en ik heb hele fijne collega’s. En juist nu ben ik daar extra dankbaar voor.
Donderdag stond ik op en keek ik in de living door het raam en ik zag dat het sneeuwde! Ik had het nog niet gezien omdat ik mijn rolgordijnen nog niet omhoog had gedaan. Daar werd ik op slag een beetje blijer van en dat gelukje kon ik zeker deze week wel gebruiken! Door de sneeuw voelde ik me ook beter. Helaas was die blijdschap van korte duur. Toen ik terugkwam van boodschappen doen met mama zat er een brief in de bus van het ziekenhuis. En ik dacht dat het gewoon een factuur was, want een van mijn onderzoeken is bijna een maand geleden nu en dat is meestal de tijd dat ik de rekening krijg heb ik het idee. Maar helaas was het dat niet. Ik had achteraf gezien liever een factuur gekregen. Het was een brief om te vertellen dat een van mijn onderzoeken van februari door covid-19 uitgesteld werd. En als het nu een maand was geweest, kon ik er nog mee leven. Maar ze zijn uitgesteld tot begin mei. Drie maanden. Nogmaals, ik heb echt heel veel respect voor alle mensen die lijden door corona. Mensen die op de intensive care liggen, mensen die dierbaren verloren zijn of verliezen. Mensen die hun zaak kwijt zijn of geen inkomsten hebben door corona. Alle respect. Maar dat mijn onderzoek uitgesteld is betekent ook dat ik waarschijnlijk pas in juni mijn diagnose heb. Als het andere onderzoek ook niet wordt uitgesteld. En dat kon er gewoon eventjes niet meer bij. Ik wacht al heel lang op een antwoord en het doet heel veel pijn om nu nog eens uitstel te hebben gekregen. Ik begrijp het echt wel, dat dit noodzaak is. Maar ik was er het hart van in, die brief is heel zwaar aangekomen. Maar oke, ik moet het aanvaarden zoals het is, hoe moeilijk ik dat ook vind. Of ik me er nu kwaad in maak of niet, het zal niks veranderen. Maar ik heb het er moeilijk mee, dat geef ik toe.
Zaterdag moest ik een collega vervangen, en toen ik buiten kwam was de lucht echt magisch mooi! Alle sneeuw was weg en het was ook nog niet herbegonnen met sneeuwen. Van dit soort spektakels in de lucht word ik altijd blij en dat maakt vroeg opstaan toch iets minder pijnlijk. Cliché, maar het is zo. Zo zie je maar dat er in elke zware week lichtpuntjes zijn, al zijn ze zo vlug of klein. Ze zijn er en het is de kunst om ze te zien. Dus ik genoot van deze mooie lucht onderweg naar mijn werk. Yes!
En terwijl bijna iedereen genoot van sneeuwwandelingen en foto’s maken in de sneeuw was ik aan het werk. De stoep voor de winkel moest wel sneeuwvrij blijven en niet glad. Dus we hebben meerdere keren sneeuw weggeveegd en gestrooid. Het had wel iets en zo heb ik toch een beetje mijn sneeuw gehad. Alleen vond ik het minder grappig toen ik voor de laatste keer sneeuw weghaalde en ik daarbij perongeluk mijn schoenen en broek onder de sneeuw schraapte. Ik had Converse aan, dus natte voetjes tot ik thuiskwam. Maar oke, buiten dat viel het prima mee. Toen we klaar waren met werken en de achterdeur dicht was, was de lucht zo mooi oranje en met die sneeuw erbij was het echt zo mooi! Dus ik moest wel een foto maken. Zo heb ik toch een beetje genoten van de schoonheid van de sneeuw.
Vind jij het leuk als het sneeuwt of wil je het zo snel mogelijk weg?
Ik snap het heel goed dat toch even steekt wanneer je onderzoeken worden uitgesteld. Allemaal begrip voor wat er momenteel gaande is natuurlijk, maar het helemaal niet gek dat je gewoon wil weten wat er aan de hand is met je lichaam. Wel mooi om te zien dat je tussendoor kon genieten van de sneeuw. Hou de moed erin! x
Ik heb mijn gsm niet bij me en weet helemaal niet of ik nu op je berichtje had geantwoord of niet! Echt super kut dat je onderzoek uitgesteld is. Ik snap het dat je het daar moeilijk mee hebt. Ik denk dat het je kan helpen om dag per dag te bekijken en niet te ver in de toekomst te kijken (moeilijk natuurlijk maar misschien lijkt je situatie daardoor extra uitzichtloos, enfin, ik weet het ook niet) al snap ik ook dat dat wel logisch is dat je dat doet want het gaat toch om iets mega belangrijk en ingrijpend he.
Alleszins, ik wens je veel moed en sterkte en weet dat die rotte dagen er ook gewoon mogen zijn.