Hi allemaal. De wereld van vandaag. Hij zit vol met mensen die roepen dat je altijd blij en dankbaar moet zijn. Ik besef dat ik er zelf ook zo eentje ben. Wanneer je een tijdschrift openslaat dan vliegen de tips voor body positivity of gewoon voor het zonnetje in je leven je om de oren. Ik hoop dat die zin klopt trouwens. Elke ochtend vol motivatie opstaan en voor je dromen vechten. Geen dagen in bed blijven liggen. Zo werkt het niet. Voor niemand. Niet voor mij, maar ook niet voor jou. Ik dacht als kind of als scholier altijd dat ik later altijd gelukkig en blij zou zijn want dan zou ik alles hebben uitgevogeld. Net zoals heel veel scholiertjes denk ik. Maar je zult niet altijd vrolijk zijn in je leven. En dat is oke.
Waarom ik dit ineens schrijf? Ik weet het niet. Het is niet zo dat het bar slecht met me gaat, maar ik heb het wel moeilijk op dit moment. Met het feit dat mijn onderzoek is uitgesteld tot in mei, het feit dat ik misschien echt chronisch ziek ben. Ik probeerde dat vooral weg te duwen want ik moest en zou dankbaar zijn. Dankbaar dat ik nog steeds aan het werk ben, ik mensen om me heen heb die me steunen. En dankbaar dat het niet erger is. Er zijn mensen die maanden in het ziekenhuis liggen door hun toestand. Dat maak ik voorlopig ook niet mee. Maar het is niet omdat iemand het erger heeft, dat verdrietig zijn verboden is. We hebben allemaal onze eigen gevechtjes des levens, en voor iedereen zijn die anders. Maar dat iemand anders een groter gevecht moet strijden, betekent niet dat jij jouw gevecht niet zwaar mag vinden of niet intens verdrietig mag zijn om iets wat je overkomt. We zijn allemaal mensen en verdriet hoort erbij. Dat is heel stom, maar zo werkt het leven wel. Ik denk dat we allemaal de mooie momenten en overwinningen van de daken mogen schreeuwen als we dat willen. Vooral als het iets is waar je maanden of zelfs jaren voor gevochten hebt. Maar je mag ook zeker aangeven dat iets niet lukt of dat je gewoon echt verdrietig bent. Dat hoef je niet van de daken te schreeuwen als je dat niet wilt. Maar het is oke om niet altijd vrolijk te zijn. Als jij in een hele moeilijke periode zit of je voelt je slecht in je vel mag dat. Er is niemand die dat verbiedt. Ook als die wereld doordraait en roept dat je maar wat dankbaarder moet zijn. Want de waarheid is dat dat niet altijd lukt.
Net als ik zijn er nog jongeren die nu denken dat ze later een veel beter leven zullen hebben. Zonder verdriet, met een leuke baan, een gezinnetje (of juist niet) en met hun hobby’s. Natuurlijk zal je leuke momenten hebben. Nu en later. Er zullen dagen zijn dat je de wereld aan kan. Maar het verdriet stopt niet ineens als je volwassen bent en je hebt ook niet ineens alles voor elkaar. Het leven gaat door en soms word je ook als volwassene overstemd door verdriet. Om welke reden dan ook. Hoe mooi zoveel dingen in je leven ook mogen zijn. En dat kan allerlei redenen hebben. Het verlies van een dierbare, corona, een financiële tegenslag, een scheiding bij jou of in de familie. Zelfs als je later groot bent, is het oke om te huilen. Om verdrietig te zijn, om mensen om je heen nodig te hebben. Je kan inderdaad volwassen zijn. Maar dat betekent niet dat je geen mens meer bent. Het leven werkt ook gewoon niet zo, dat je altijd blij bent. Zoals ik al een paar keer zei ik dit artikel. Je zult niet altijd vrolijk zijn, en dat is prima. Let it be. Er komt wel weer een moment dat je wel weer je vrolijke zelf bent.