Hi allemaal. Ik wilde graag mijn verhaal kwijt, maar ik wist dus niet welke titel ik er moest op kleven. Maar ik wilde er wel iets over schrijven. Voor mij is schrijven een fijne uitlaatklep en iets wat ik heel graag doe. De magie van woorden. Ik roep altijd dat ik dapper en sterk wil zijn, maar dat is niemand zijn hele leven lang. Toch probeer ik het -net als velen waarschijnlijk- elke keer weer. Ik heb binnenkort verdere onderzoeken, als corona daar geen stokje voor steekt. Daar kijk ik enorm naar uit, maar daar komen ook veel angsten bij kijken. Ik vertel er een beetje meer over. Al is het maar om aan te tonen dat bang zijn en angsten hebben helemaal menselijk is. En niks om je voor te schamen. Let’s go!
Maandenlang keek ik er naar uit om eindelijk de datums te krijgen waarop ik mijn onderzoeken zou hebben. Elke avond hoopte ik dat als ik thuiskwam de brief van het ziekenhuis in de bus zou zitten. Dat is ondertussen gebeurd want het eerste onderzoek is al achter de rug. Ik heb er al 1 van de 4 gehad en dat is al een stap vooruit. Daarmee heb ik voorlopig ook geen verdere informatie, die zal ik pas echt hebben op het eindgesprek. En dat hoop ik ergens in maart te hebben. Maar dat hangt er dus van af hoe corona evolueert, of er weer een lockdown komt. Mijn onderzoeken zijn geen prioriteit dus zullen als eerste geschrapt worden. En ja, daar heb ik alle begrip voor. Ik heb respect voor alle mensen die vechten voor hun leven aan allerlei kabels en machines omdat ze besmet zijn geraakt met dit virus. Ik heb respect voor de zorg, voor de mensen die in heel veel angst moeten leven omdat ze niet weten of hun dierbare het haalt. Of jammer genoeg mensen die een telefoontje krijgen dat hun dierbare het niet gehaald heeft. Natuurlijk heb ik daar alle respect voor. Maar als ik het ziekenhuis aan de lijn krijg om mijn onderzoeken uit te stellen, zal mij dat ook pijn doen. Ik wacht al een half jaar op mijn diagnose. En nee, ik ga er niet aan dood gaan. Maar het is frustrerend. Ik wil gewoon weten wat het probleem is. Dan kan ik er een behandeling voor krijgen, begeleiding. De vermoedelijke diagnoses zijn niet te behandelen, maar dan kan ik ermee leren omgaan. Voor hoeverre dat kan, want ik weet dat ik het net als alle andere mensen met een chronische ziekte er het af en toe heel moeilijk mee zal hebben. En that’s okay. Inmiddels heb ik dat wel al geleerd. Als ik mijn diagnose heb, stopt het vragenvuur in mijn hoofd en krijg ik misschien rust. Nu kan ik alleen maar gissen naar wat het is. En eerst vond ik mezelf daar heel ondankbaar voor of egoïstisch, maar ik denk dat het ergens ook wel normaal is. Mijn hele leven kan misschien op zijn kop staan, en dat ik wil weten of dat wel of niet het geval is is een hele menselijke reactie denk ik. Maar dat neemt niet weg dat ik ongelooflijk hard meeleef met de mensen die dingen voorgoed kwijt zijn door corona. Al is het een stukje van je gezondheid, een zaak, bedrijf, job of dierbare. Mijn hart is bij die mensen.
Aan de ene kant wil ik het zo graag weten, maar aan de andere kant ben ik ook heel bang. Bang voor het antwoord, bang dat heel m’n leven op zijn kop gaat staan. En ik was daar in het begin mee bezig van; Nikita, stel je niet zo aan. Maar dat is nogal een harde reactie naar mezelf toe. Ik ben nu 23 jaar. Veel mensen worden op een jongere leeftijd ziek of sterven zelfs. Dus ik heb het geluk dat ik zeker 23 jaar van mijn gezondheid mocht genieten en daar ben ik ook dankbaar voor. Ik heb mijn school zonder problemen kunnen afmaken, heb een fijne jeugd gehad zonder aandoeningen of ziektes. Voor veel jongeren of kinderen is het helemaal anders. Sommige jongeren wisten tot voor kort niet of ze Kerstmis zouden halen. Dus ja, ik ben dankbaar voor de fijne jaren die ik had. Maar ik ben misschien een groot stuk van mijn gezondheid kwijt, een stukje dat misschien nooit meer terugkomt. En dat me dat beangstigt is heel normaal. En dat ik daar heel verdrietig om ben, is ook heel normaal. Natuurlijk ga ik mijn dromen niet opgeven en blijven vechten daarvoor. Ik ben een vechter, en niemand gaat me dat afpakken. Ook mijn eigen lichaam niet. Maar het zal anders zijn. Waar mijn vrienden gemakkelijk een dagje pretpark kunnen inplannen en de dag daarna gewoon weer iets anders kunnen doen, zal ik moeten rusten achteraf. Misschien ook hele leuke dingen waar ik naar uitkijk gewoon moeten afzeggen. Het zijn dingen die pijn doen. En het is niet omdat ik het minder erg heb dan sommige mensen, dat ik daar niet verdrietig om mag zijn. Verdriet hoeft niet vergeleken te worden met verdriet. En ook ik ben niet altijd dapper en sterk. Ik heb ook angsten, verdriet. Maar dat is oke. We zijn allemaal mensen, en het enige wat we kunnen doen in dit leven is ons best doen. Met welke riemen je ook moet roeien.