Corona is een jaar aanwezig

Hi allemaal! Een jaar geleden werd alles dichtgesmeten. Horeca, winkels, pretparken, bioscopen. Een jaar geleden kwam op het nieuws dat een wereldwijd virus België en Nederland had bereikt en iedereen binnen moest blijven. We dachten toen dat het over een jaar wel weer beter zou zijn. Spijtig genoeg konden we onszelf toen vanuit de toekomst al toeroepen dat dat niet zo zou zijn. Gelukkig zijn de vaccinaties al begonnen, maar ook dat loopt niet van een leien dakje. Er zijn veel problemen met vaccins leren, er sterven mensen die niet meer tegen de antistoffen van het vaccin kunnen. Het is niet te geloven. Als je dit pakweg vijf jaar geleden zou vertellen aan mensen, niemand zou u geloven. En eerlijk? Ondanks dat het wel echt gebeurt en dit al een jaar aan de gang is geloof ik het zelf nog steeds niet. Dit voelt als een film of een boek. Een heel slechten wel.

Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik was vrij euforisch want ik had net te horen gekregen dat ik na een half jaar mijn vast contract mocht tekenen. Op een plek waar ik graag ben, fijne collega’s heb en een job die ik graag doe. Corona was toen al ter sprake gekomen bij ons en de buurlanden, maar nog niet hard genoeg om ons echt zorgen te maken. Een week later kwam mijn collega me halen op het werk, we gingen samen iets eten om mijn contractje te vieren en eventjes door de winkelstraten gaan. Yes, zin in! Het eten was ook heel lekker en het was zo gezellig. Zeker als ik me bij mezelf bedacht wat ik bereikt had na al die tijd sukkelen met mijn gezondheid. Vast contract is dan helemaal niet vanzelfsprekend. In het weekend ging ik Mc Donalds eten met mijn zusje, gingen we samen naar de carnavalsstoet kijken. En dat was het. Boem. De week erna werd alles in snel tempo dichtgegooid en mocht je ineens niks meer. Je mocht nog wandelen en naar de winkel voor dringende zaken, maar dat was het. Voor de rest moesten we allemaal onze tijd uitzitten thuis, ons bezighouden met elkaar en het huishouden.

De eerste maanden in corona waren op zijn zachtst gezegd een hel. Ik werkte (en nog steeds) toen in een supermarkt en ik wist de eerste weken niet wat me overkwam. De beleefdheid van de mensen was gewoon weg en ik ergerde me aan alles. Pakken wc-papier vlogen over mijn kassa heen, meer dan ooit. Pasta, bloem en aardappelen waren leeg. De eerste dag van het hamsteren dat ik kwam werken was de winkel halfleeg. Ik had zoiets nog nooit gezien in de tijd dat ik daar werkte. Een paar weken later moesten er twee collega’s in quarantaine want ze hadden symptomen van het virus. Toen was er nog geen test voor iedereen dus vanaf je maar iets mankeerde, vloog je naar huis. Toen ze allebei terug waren werd het weer wat rustiger, maar niet tussen de klanten. Alles was op en mensen snauwden en waren kwaad omdat er zaken nog niet waren aangevuld of dingen gewoon echt op waren. Die periode had niet veel langer moeten duren, want ik was bijna naar de dokter gestapt. Ik had veel te veel stress en begon weer dingen te herkennen van toen tijdens mijn studie en dat was absoluut niet goed.

En nu? We zijn er jaar later. Lockdown in, lockdown uit. Het ene moment is er veel open, het andere moment is alles weer dicht. Het is insane. Nog steeds niet te bevatten. Ondertussen zijn er dingen gesneuveld. Levens, zaken, mentale gezondheden, fysieke gezondheden, bedrijven, jobs. Alsof het een slechte film is. En ik had het al zo moeilijk terwijl ik gewoon een supermarktmedewerker was. Wat moet het dan wel niet geweest zijn voor zorgmedewerkers. Voor die mensen moet het nog een veel grotere ramp geweest zijn. Ik heb nooit echt beelden gezien van mensen op corona-afdelingen omdat ik weet hoe hard die beelden zouden blijven plakken. Laten we zeggen dat mijn gevoelig zieltje dat niet zou aankunnen. Neemt niet weg dat ik mijn best doe om de maatregelen te volgen en zelf niet ziek te raken. Helaas kan ik niet meer doen dan dat. Als ik het kon wegnemen voor de zorg, had ik het zo gedaan. Maar helaas. Wat die mensen het afgelopen jaar hebben gedaan, dat doe ik ze zeker niet na en daar is mijn job in de voeding gewoon niks tegen.

Maar dat corona nu al een jaar aan de gang is betekent ook dat we al een jaar aan het vechten zijn. Vechten voor onze mentale of fysieke gezondheid, vechten om er het beste van te maken. Vechten om het toch een beetje beter te maken, vechten voor de mensen die we graag zien. Vechters, dat zijn we allemaal. Ook nu een jaar later. Dus wie je ook bent, wat je ook doet. Wees trots op jezelf want voor niemand is het afgelopen jaar gemakkelijk geweest. Maar je staat nog overeind. Be proud. Al schrijf ik dit ook met mijn gedachten bij de mensen die het niet meer zagen zitten en uit het leven zijn gestapt hierdoor. Het is verschrikkelijk wat zo’n wereldwijde pandemie aanricht voor zoveel mensen. Voor alle mensen die het moeilijk hebben, een hele dikke knuffel op afstand ♥

Hoe heb jij het afgelopen jaar overleefd?