Hi allemaal! Het was een zware week afgelopen week, niet door mij deze keer. Meer om iets met een dierbare van me, dus ik ga ook niet in detail treden, je kent mijn principes daarin ondertussen wel. Maar het was wel iemand die heel dicht bij me staat waardoor ik er wel hard door geraakt was en veel mee bezig was. Naast dat feit las ik veel, keek ik veel Netflix en omdat ik lang weekend had en het mooi weer was kon ik eindelijk nog eens wandelen! Ik denk dat ik dat maar weer meer in mijn week ga implementeren, want ik merkte wel hoe ik dat mis. Aan de andere kant nodigde het weer de afgelopen tijd ook niet altijd uit om te wandelen om eerlijk te zijn. Ik hoop nu het weer lente is, we weer vaker buiten kunnen. Eigenlijk is het nog altijd dezelfde problemen als vorig jaar met corona. Op dit punt zaten we vorig jaar ook. Het zijn zware weken geweest voor mij mentaal de afgelopen tijd en ik geloof ook dat ik dat begin te voelen. Maar kijk, tis een periode waar ik doorheen moet. Later zal ik dit teruglezen en zo trots zijn over hoe ik me hier doorheen geslagen heb. Er zal echt wel een dag komen dat dit voorbij is, maar niemand weet wanneer het stopt. In elk geval hebben we de winter weer gehad, en das wel fijn. Het wordt weer langer licht, de zon zal hopelijk weer meer uitzitten en uiteindelijk maakt mij dat vanzelf al een blijer mens. Het komt wel goed. Let’s go!
Bovenstaande tekstje kwam ik tegen op Instagram, op het account van @butterfliesrising. Ik vind er heel veel mooie tekstjes op terug, maar deze raakte me nog iets meer en het kwam ook echt in iemands story wanneer ik hem nodig had. Dus bij deze deel ik hem hier ook eventjes, voor wie de boodschap zou kunnen gebruiken. Ik merk dat heel veel mensen de moed verliezen omdat we een jaar later nog steeds binnen zitten met corona, en ik kan het ook niet oplossen. Maar ik hoop dat dit tekstje delen misschien een beetje steun kan geven. Voor mij met mijn eigen situatie, rouwen om mijn gezondheid, kwam hij wel binnen en het gaf me moed en dat doet het nu weer.
Maandag las ik verder in mijn boek ‘Het Gym’ van Karin Amatmoekrim. Het is een iets ouder boek, denk al tien jaar oud ondertussen. Het boek gaat vooral over hoe het is om als Surinaams meisje naar de middelbare te gaan en je zo anders te voelen. Wat wel goed is dat daar boeken over bestaan want ik denk dat dit zelfs tien jaar later nog steeds heel actueel is. Je kan niet ontkennen dat mensen van een andere origine soms raar worden nagestaard of minder respect krijgen. Op zijn zachtst gezegd dan. Ik denk dat we allemaal al situaties genoeg hebben meegemaakt en de pers vaak al genoeg ontploft. Ik vond het op zich ook geen slecht boek, ik ga het zeker onthouden. Maar nu ook niet om te zeggen van ‘wauw, topboek’. Ik vond de schrijfstijl een beetje plat, geen idee hoe ik het moet omschrijven. Het kon me moeilijk raken. En dat ligt niet aan het onderwerp want dit zijn dingen die mij altijd keihard raken. Maar het was niet het beste boek dat ik ooit heb gelezen. Ik heb hem wel uitgelezen, volgens mij heeft hij maar 2 sterren gekregen. Het boek las vlot, verhaal was goed. En toch kon het me op een of andere manier niet volledig bekoren, heel lastig uit te leggen.
Ik begon ook deze week aan seizoen drie van Shadowhunters. Het einde is nabij, en dat is met pijn in het hart. Er is nog een seizoen 3B denk ik, maar sowieso dat dat geen seizoen meer van 20 afleveringen is. Dan kan ik wel een nieuwe leuke serie uitzoeken, daar kijk ik dan wel naar uit. Maar ik ga ze wel missen. Clary Fairchild en Magnus Bane. Vooral Magnus is zo’n geweldig personage. Ik ga er nog een seizoentje van genieten, maar het wordt steeds spannender dus het zal waarschijnlijk zeer snel gaan. Ik ben benieuwd! En ik zie nu pas dat er vlekken op de hoes van mijn iPad zitten. Oeps… Ik ben smosser en gezien ik vaak eet bij mijn iPad, gebeuren dit soort dingen.
Vrijdagochtend stond ik op en toen ik mijn telefoon checkte zag ik dat ik gemiste oproepen had vanuit het werk, dus ik wist dat er iets niet klopte en ik waarschijnlijk eerder ging mogen opstarten die dag of toch in het weekend werken. Ik had gelijk. Op vrijdag start ik pas na de middag, meestal om half twee. Er was een collega uitgevallen waardoor ik om 11u mocht beginnen. Niet dat ik dat een probleem vind trouwens, ik help graag mijn collega’s uit de nood. Maar dat betekende dat ik wel eventjes gas mocht geven, me aan mocht gaan kleden en ontbijten want ik had niet meer alle tijd van de wereld. Met het overschot van fruit maakte ik een fruitsalade als aanvulling op mijn ontbijtje. Wat heel lekker was en een gezonde start van de dag. Verder was ik een hele dag aan het werk, maar vrijdagen gaan meestal wel snel. En ik had iets om naar uit te kijken, want ik had weekend! Zaterdag en zondag was ik thuis en dat was al een tijdje geleden dus ik keek er naar uit. De situatie is de afgelopen tijd ook niet altijd normaal geweest dus op zich heb ik daar wel heel veel begrip voor. Maar zoals ik al zei, op persoonlijk gebied heb ik gewoon al een paar hele zware weken gehad en dan is een volledig weekend wel welkom.
Vrijdag viel het me wel op hoe mooi de blauwe lucht was, met een paar wolkjes dan. Het was vrijdag ook niet speciaal warm, maar wel al mooier weer dan voordien. Maar toen ik aankwam met de trein in de stad waar ik werk viel dat me op.
‘s Avonds speelde ik nog heel eventjes Animal Crossing en kreeg ik de aankondinging van Isabel dat mijn villager Merengue jarig was! Ze is een van mijn favoriete eilandbewoners want ze is zo schattig! Later kwam ik erachter dat ze eigenlijk vrij populair is, ik heb haar na een eiland te bezoeken al kunnen strikken dus ik had blijkbaar geluk. Maar daar heb ik toen niet op gelet, ze was gewoon snoezig met dat taartjeshoofd van haar. Eunice was op bezoek bij haar voor haar feestje en ik ben blij dat ik toch nog eventjes online ben gekomen. Want ik heb af en toe al verjaardagen gemist, maar ik ben niet zo obsessed dat ik die verjaardagen bijhoud en ga spelen die dag. Enkel voor Bill, maar die is allang jarig geweest. Ik vond het wel schattig zo. Verder heb ik niks gedaan, een paar vissen gevangen, insecten gevangen en verkocht en onkruid weggehaald. Ik heb sinds kort de optie om ook bergen af te breken en te bouwen. Dan bedoel ik niet zo’n helling die je moet afbetalen, maar echt hellingen bouwen. Dus ik ben nu vooral aan het bouwen en breken, maar dat vormgeven kost veel tijd en bells. Achja, dan ben ik weer rustig bezig met iets en dat kan nooit kwaad in mijn geval.
Toen ik zaterdag zag en hoorde dat het vrij warm was buiten, was ik heel blij! Ik zag al op social media mensen posten dat de lente in het land was en meestal betekent dat wel iets. Het was ook nog geen twintig graden, maar tis ook pas maart. Nog geen juni. Maar zoals je ziet kon ik al met mijn jas open wandelen, zo warm was het al. Ik heb er wel van genoten. Toen ik begon met wandelen voelde ik dat ik dat gemist had. Het was ook in een andere omgeving dan normaal, ik heb eerst een kwartiertje op de tram gezeten. Dus ik hoop dat weer vaker te kunnen doen. Er zijn veel mensen die voor hun werkdag vaak eventjes gaan wandelen, dat wil ik eigenlijk ook proberen. Maar ik weet dat ik dezelfde weg wandelen snel beu geraak dus ik zal daar iets moeten op vinden.
Ik merk dat ik terug minder foto’s maak, dat ik vaak mezelf betrap op foto’s maken van Netflix of mijn ebooks. Natuurlijk is dat niet anders, ik lees gewoon bijna altijd digitaal tegenwoordig omdat dat veel gemakkelijker is. Maar aan de andere kant ben ik nu ook een beetje voor mezelf aan het zoeken hoe ik mezelf pleziertjes kan gunnen, zonder dat ik aanvallen trigger. Helaas lukt dat niet altijd, een fibro-aanval kan ook gewoon uit het niks opduiken. Dat zijn de frustrerendste van al. Ik ben hier een beetje mijn weg in aan het zoeken, samen met het accepteren. Heb ik plotseling aanvaard dat ik chronisch ziek ben? Nee. En ik denk om eerlijk te zijn ook niet dat er een dag gaat komen dat ik dat volledig geplaatst heb. Uiteindelijk moet je het zien als iemand verliezen waar je van houdt he. Je leert verdergaan zonder die persoon en het leven gaat voort. En met de jaren leer je omgaan met het verdriet en heb je dat een plekje gegeven. Maar ineens die persoon niet meer missen dat gaat niet gebeuren. Ik weet dat als ik nu vijf of tien jaar verder ben ik er misschien beter mee zal omgaan of leren leven. Maar die frustratie van iets niet kunnen zal er altijd zijn. Dat went nooit meer. Ik ga binnenkort het nieuwe boek van Pamela Sharon lezen. Wie ik gisteren was heet dat boek, het is van de week binnengekomen (zit ook nog een tof verhaaltje achter, wait for it). Het hoofdpersonage krijgt in dat boek de diagnose CVS, chronisch vermoeidheidssyndroom. Als je mijn ‘journey’ al wat langer volgt in mijn verhalen weet je dat dat een van de mogelijke uitslagen was. Ik en het hoofpersonage (Yara heet ze trouwens) hebben een heel andere diagnose maar de symptomen komen wel overeen. Maar ik heb de triggerpoints allemaal en de diagnose fibromyalgie klopt meer zal ik maar zeggen. Ik ben ergens wel benieuwd hoe het zal zijn om dat boek te lezen. Ik weet uit het verleden dat samen met je hoofdpersonage door iets gaan dat dat heel veel kan steunen. En naast dat is er ook gewoon corona. Sommige dagen heb ik echt wel energie om dingen te ondernemen maar kan ik gewoon niet omdat alles dicht is. Al wil ik wel binnenkort eens proberen naar de stad te gaan, paaseitjes scoren bij Leonidas. Er is een versie met pure chocolade en framboos die ik heel lekker vind ondertussen. Maar die is van Leonidas.
Trouwens, leuk verhaal. Ik lees voornamelijk digitaal zei ik al. Maar ik was dus zo enthousiast toen ik hoorde dat dat boek ging uitkomen. Pamela Sharon haar vorige boek vond ik namelijk ook al heel goed. Dus ik heb de pre-order besteld, met handtekening in het boek en er zaten speciale character cards bij. De dag van de release zag ik veel mensen op Instagram posten dat het boek bij hen was aangekomen, mensen die net als ik de pre-order hadden besteld. Ik moest die dag werken tot laat, onderweg naar huis kocht ik snel het ebook zodat ik die al had. Toen kwam ik thuis, lag er een doos op me te wachten met daarin… jawel, de fysieke kopie van het boek. Maar nu heb ik ze dus allebei. Ik wil hem heel graag lezen, maar dat ik hem ook digitaal heb is misschien niet zo slecht. Ik heb ook een voorgevoel dat dit boek me nauw aan het hart gaat liggen, dus zo’n straf is het dan ook niet om hem dubbel te hebben. En ik heb een gesigneerd boek dus dat is altijd een feestje.
Ben jij blij dat de lente in aantocht is? En had jij ooit al een keer zo’n toffe geheugenactie net als ik met mijn boek?