Ik ben ik, en das helemaal oke.

Hi allemaal! De laatste maanden en half jaar kan ik wel zeggen is er redelijk wat veranderd bij mijn kijk op mezelf. Goeie dingen wel gelukkig. Stapje voor stapje leerde ik mezelf aanvaarden zoals ik ben. Maar er veranderden ook dingen waar ik niet content mee ben. Ik ben er nog niet, want ik heb nog heel veel te leren. Maar ik weet ook welke stappen ik heb moeten nemen, welke gevechten ik gevoerd heb om op dit punt te komen. Dus laat ik er gewoon een keer bij stilstaan.

Ik denk dat mensen soms of vaak denken dat ik een stille of grijze muis ben. Althans, ik denk dat mensen dat denken. Gekke zin. Het ding is, je weet nooit honderd procent wat mensen denken. Vaak maak je je eigen versie van dingen die ze zeggen. En een grijze muis is niet echt een compliment. Toch heb ik ook besloten dat ik er niks aan ga veranderen. Want de dingen die mij maken wie ik ben, daar ben ik ondertussen best wel trots op. Ik zal nooit de wildste worden. Ik ga nooit iemand worden die haar mening van de daken schreeuwt. Of tis op mijn blog. Maar daar kan je mijn stem zo luid horen als je zelf wilt. Klikt op het kruisje in de hoek en tis weg. Ben ik bang om mijn mening luid en duidelijk te verkondigen? Soms wel ja. Daar ga ik niet over liegen. Zoals ik hierboven al zei, ik heb nog heel veel te leren. Maar hebben we dat niet allemaal? Ik denk niet dat er ergens op de wereld een mens van door de 80 jaar denkt dat hij of zij uitgeleerd is. Waarschijnlijk ga ik dit over een paar jaar een keer teruglezen, de nostalgische sucker die ik ben. En er kunnen twee dingen gebeuren. Of ik ga mezelf keihard uitlachen, of ik ga trots zijn. Of beseffen dat er veel veranderd is, dat kan ook. Je weet nooit wat het leven je brengt.

Ik heb eigenlijk ook geen zin om wild te worden. Mijn rustige en terughoudende karakter bevalt me prima. Das misschien niet iedereens cup of tea, maar wel het mijne. En ik moet het nog wel het langst van iedereen met mezelf doen. Als ge boel hebt met iemand kan je proberen afstand te nemen, je kan je social media dichtgooien of iemand tijdelijk blokkeren. Maar met jezelf? Probeert dat maar eens. Het is onmogelijk. Hoe je het ook draait of keert. En tegelijkertijd heeft dat introverte me wel bij de juiste mensen gebracht. Ik heb zoveel medebloggers leren kennen (en het geluk gehad dat ik sommige van jullie al eens ontmoet heb) en zoveel waardevolle mensen. Ik kan trouwens wel een heel gesprek voeren over een galaxy far away of over het leven. Maar het duurt bij mij een beetje langer voor je in de kern zit. Dat is misschien lastig voor andere mensen om in mij te boren. Maar dat is niks persoonlijks. Dat is wie ik ben. Misschien vinden mensen mij saai in mijn kleine cocon waar ik enkel maar lees. Maar nogmaals, het is wie ik ben. Fuck een extraverte persoon zijn die overal doorheen roept en altijd het laatste woord moet hebben. De wereld heeft al genoeg mensen die ten pas en ten onpas hun mening online gooien of in iedereens gezicht willen drukken. Ik hoef niet perse zo’n persoon te zijn. En ik hoef eigenlijk ook niet door heel de wereld gewaardeerd te worden. Zolang de mensen die me dierbaar zijn mij accepteren is dat al meer dan genoeg. Ik denk met groeien en mijn zelfvertrouwen dat groter zal worden ik wel meer uit die schulp zal komen. Maar als ik denk aan vroeger en nu, is er al heel veel veranderd. En daar ben ik trots op. Mijn rustige en nadenkende karakter is iets waar ik altijd blij mee ben geweest. Ik kan uren meimeren of nadenken over levenskwesties, citaten of wat ik net in een boek heb gelezen. Ik ben een (dag)dromer. Ik ben ook geen prater tussen onbekende mensen. Maar das ook geen ramp want ik heb een blog die het vrij goed doet. En zelfs al was dat niet zo, het gaat erom dat je de dingen doet die jou gelukkig maken. Het brengt de juiste mensen op je pad. Want elke dag weer doen alsof je iemand anders bent hou je toch nooit vol. Ooit val je door de mand. Wees maar jezelf, en omarm het ten volle.

Ik heb vroeger wel eens gehoord dat ik daardoor nooit carrière zal maken of grote ambities zal waarmaken. Maar wie zegt eigenlijk dat ik dat wil? Misschien ben ik wel het gelukkigst van al met mijn job die ik nu heb en vind ik het prima. Prima is misschien heel zacht uitgedrukt. Meer dan prima, ik ben gelukkig. Natuurlijk heb ik ook nog dromen die ik wil waarmaken. Maar weet je, dit is wie ik ben. En honestly, het heeft me 24 jaar gekost om mezelf te omarmen en te accepteren. En als ik denk aan welke gevechten ik daarvoor heb moeten voeren ben ik vooral trots, maar weet ik ook dat ik dat niet zomaar ga laten kapotmaken. Ik ben er nog niet, maar ik ben er dichter bij dan gisteren.

PS: Niks tegen extraverte mensen die wel hun mening overal tegenaan gooien he. You do you. Het was een punt dat ik probeerde te maken dat ik dat totaal niet ben ik en ik daar oke mee ben.