Ik heb nogal de neiging om te kijken naar wat er nog schort in mijn ontwikkeling of groei. Dat heb ik al bijna mijn hele leven. Wat ook weer een resultaat is van trauma. Maar tegelijkertijd is het nefast voor mijn recovery als ik dat doe, en we all deserve credit voor wat wel wel goed doen. Dus ik besloot mezelf een duwtje in de rug te geven en een lijstje te maken van wat ik wel goed doe.
⭐️ Ik begin zachter te worden voor mezelf
Waarschijnlijk lijkt het voor de buitenwereld niet zo en ben ik nog steeds vrij hard voor mezelf. En dat is ook zeker zo, ik geef mezelf te weinig credit sommige dagen/weken. Maar ik heb wel jarenlang met een kritisch stemmetje daarboven geleefd en het is er zeker nog. Maar ik begin wel zachter voor mezelf te worden. Het lukt mij makkelijker om tegen mezelf te zeggen ‘take it easy, ge zijt een trauma aant verwerken’, in plaats van mezelf nog een extra schop onder mijn kont te geven. Wat uiteraard een goed dingetje is.
⭐️ Ik begin in te zien wanneer ik ‘mijn ruiten aan het ingooien ben’
Trauma recovery is niet enkel leren verwerken wat er gebeurd is, maar ook je eigen bijdragen (goede of slechte) onder ogen zien. Daarom doe ik nog niet altijd wat ik moet doen om het op te lossen, want dat is nu eenmaal een lang proces. Maar dat ik beken dat ik dingen anders of beter kan aanpakken is stap een. Als ge niet inziet dat je een probleem hebt, kan je het ook niet oplossen. Net zoals je niet kan herstellen van pijn die je verbergt
⭐️ Ik durf mezelf meer te zijn
Het gaat ook in kleine stapjes maar ik begin steeds meer terug mezelf te worden. Wie ik wil zijn en een paar stukken van mezelf die ik kwijt was door trauma maar wel mistte. Ik verwarde ‘mezelf terug worden’ altijd met ‘terug worden wie ik was’ maar dat is onmogelijk. Wat ik wel bedoel is dat ik mijn gekke kantjes niet meer wegsteek en gewoon ben wie ik ben. Wat een enorme opluchting is na zoveel jaar dat niet te kunnen/durven
⭐️ Ik voel me meer verbonden met anderen
Doordat mijn zelfvertrouwen ook begint te groeien, leer ik ook oprecht te geloven dat anderen mij graag zien om wie ik ben. En doordat ik het nog meer voel dat ze het menen, komt dat nog meer binnen en voel ik me meer verbonden. De belangrijkste mening over jezelf is nog altijd degene in je hoofd, want je moet het je hele leven met jezelf doen. Maar een mens is niet gemaakt om alleen te zijn en zelfs de diepste introverten hebben nood aan verbinding en samenzijn. Dus het is niet geheel onlogisch dat dit mij blij maakt.
⭐️ Ik leer praten over mijn verleden en wat er me dwars zit
Geef ik toe, dit kan zeker nog verbeterd worden. Maar ik ging het vandaag op de overwinningen en groei hebben, niet over wat nog kan aangesterkt worden. Vaak merk ik nu dat ik kan zeggen tegen iemand: he, wil je dit niet doen want dit triggert mijn trauma. Soms ook waarom. Ik heb leren praten over mijn verleden met de mensen die ik vertrouw en dat heb ik heel lang niet gekund. Op sommige momenten voelt het nog altijd doodeng. Want voor iemand die online vrij kwetsbaar blogt, vind ik dat in het echt nog steeds heel lastig. Voornamelijk omdat mij geleerd is dat je steun moet verdienen en ook omdat ik geleerd heb dat praten over je problemen betekent dat je mensen lastigvalt. Note to self: DA IS NIE!