Er is weer een week voorbijgevlogen si. Ik blijf maar zeggen dat de tijd snel gaat. Al bij al was het een fijne week, hij had hier en daar wel zijn kleine minpuntjes. Tegen het einde van de week besloot mijn lichaam er ook serieus mee te rammelen want ik ben dit aan het schrijven terwijl ik vrij veel pijn heb. Ook mentaal was het niet altijd evident, maar daar schrijf ik later nog wel een stukje over in een apart postje. Stof voor denkvoer.
Mijn week begon eigenlijk niet zo heel druk, want maandag had ik niet zo’n hele lange dag. Het was wel een spannende dag want ik heb op het werk verteld over mijn ziekte. Ik was daar niet perse echt bang voor slechte reacties want ik heb een hele fijne werkplek. Mijn leven is er echt op vooruit gegaan. Maar het blijft spannend en ik ben altijd een beetje bang dat mensen vanaf dat ze het weten alleen maar mijn fibro zien. Terwijl er nog een persoon achter die ziekte zit. Zoals gezegd, enkel maar steunende en begripvolle reacties gehad dus ik ben daar heel dankbaar voor. Verder vloog de werkdag weer om en was het vijf uur en mocht ik naar huis. Een van mijn collega’s was ook klaar om vijf uur en we zijn dan samen naar haar bushalte gewandeld, want ik was met de step. Was wel heel gezellig en een mooie afsluiter van de werkdag. Later in de avond kwam Jacqueline bij me zitten knuffelen, en las ik mijn boek. Ondertussen is hij uitgelezen en ik mis het nog steeds want het was echt zo’n fijn boek. Ik herkende me enorm in het hoofdpersonage door mijn eigen studies, waar ik jammer genoeg niet zo gelukkig was. Die aan de hogeschool bedoel ik dan.
Daarna had ik een dag vrij, zoals meestal de dinsdag. Ik had ook een kleine missie, want de mochi’s van Little Moon stonden in promo bij den Delhaize. Die dingen waren al duur en zijn waarschijnlijk net als alles ook duurder geworden, maar ik eet ze wel enorm graag. Afgelopen week was het 1 + 1 gratis en dat is nog altijd veel geld. Maar het is al zo lang geleden dat ik ze eens in huis gehaald heb en die promo was het perfecte excuus daarvoor. Doordat het een plus een was, had ik ook direct een doosje voor mij en zus. Verder was dinsdag geen hele speciale dag, anders zou ik het me wel herinneren. Ik heb wel gekookt die avond, maar ik vermoed dat ik verder gelezen heb en niks speciaals meer.
Woensdag was het weer tijd voor werk. Ik was een hele dag aan het werk, maar het is vakantie in België en gezien ik midden in het centrum werk betekende dat ook extra drukte op het werk. Niet dat ik dat erg vind, en de tijd gaat sowieso meer vooruit dan. Om het slechte weer te compenseren trok ik zonnige kousen aan, altijd een leuk momentje om ‘s morgens te kiezen welke happy socks ik nu weer ga dragen. Na het werk at ik mijn restjes op van de dag ervoor, waardoor ik niet hoefde te koken en dat is altijd leuk.
Ook donderdag was ik een hele dag aan het werk, ik begon zelfs twee uur eerder dan voorzien. Maar ik help graag collega’s uit de nood, dus met veel liefde. Ik merkte wel donderdag dat mijn lichaam opstartproblemen had, want het heeft toch een goed uur geduurd op het werk voor ik volledig in gang was. Zoals iedereen wel eens heeft denk ik. Het was geen hele speciale dag, maar ik was ‘s avonds wel echt overprikkeld door al het volk dus ik was wel blij dat ik thuis was en rust aan mijn hoofd had. Ik doe mijn job heel graag, maar ik blijf een introvert die haar rustmomentjes nodig heeft. Maar ik zat deze week ook echt constant op mijn social media en dat heeft ook bijgedragen aan die onrust, dus daar ben ik nu iets aan aan het doen. Je hebt niet alles wat er in het leven gebeurt in de hand, maar wel een deel. We gaan het zien hoe het komende week loopt daarmee. Al heb ik wel een paar leuke plannen waar ik eigenlijk weinig tijd op mijn telefoon ga spenderen want ik ben dan liever in het moment zelf.
En toen was het alweer vrijdag. Zoals ik al zei, de tijd gaat ongelooflijk snel. Vrijdagochtend schreef ik voor mijn blog, want ik moest maar om twaalf uur beginnen. Normaal als ik tot acht uur moet werken probeer ik zoveel mogelijk met de step te gaan, maar ik had vrijdag al wat last van pijn dus ik heb het gelaten. Omdat ik niet wilde dat ik na mijn werk te weinig energie had om me op het verkeer te focussen. Dan ga ik liever met het openbaar vervoer naar het werk. Ook vrijdag vloog vrij snel voorbij, ik begon in mijn pauze in een nieuw boek. Paperweight van Meg Haston. Het is nu al heel heftig geschreven, dus zoek zeker de trigger warnings op als je daar gevoelig voor bent. Maar het is wel heel sterk neergezet, dus ik ben heel benieuwd naar het verdere boek. Normaal scroll ik in mijn pauze (als ik alleen eet tenminste) door social media en dat heb ik dan vrijdag niet gedaan. Ik moet zeggen dat dat wel een andere vorm van energie gaf nadien en een betere. Lezen is ook informatie verwerken, maar lezen doe ik als ontspanning dus mijn brein ziet dat eigenlijk niet als informatie verwerken.
En toen kwam zaterdag, ik was weer een dagje vrij. In Kruidvat stond iets in promo dat ik nodig had, dus ik had daarmee ook een excuus om naar buiten te gaan. Soms heb ik die motivatie nodig en zeker als ik pijn heb. Ik kan mezelf -zeker vergeleken met in het begin- meestal wel aanzetten tot dingen doen als ik bad pain days heb, maar soms is dat ook moeilijker. En ik denk dat dat erbij hoort. Het zonnetje scheen en die maakte in elk geval heel veel goed. Mijn wandelingetje deed deugd, maar ik wilde op de terugweg wel de bus pakken omdat ik mezelf niet wilde forceren. Bleek dat de busroute voor eventjes veranderd was omdat er op de route iets was gebeurd, waardoor de weg versperd was door politie en brandweer. Dus toen ben ik doorgewandeld naar de verdere bushalte en werd het een langere wandeling dan ik voor ogen had. In Kruidvat heb ik trouwens het kind in mezelf boven gehaald
want ik ben met een puntzak snoep naar huis gegaan. Altijd lekker. In de avond haalde ik mijn Switch van onder het stof en testte ik een nieuwe game uit die ik vorige week in Rijsel gekocht heb. Pokemon Arceus. Normaal ben ik niet zo verzot op Pokemon, maar sinds deze zomer speel ik weer Pokemon Go en nu dus wel. Het spel is trouwens echt leuk, dit zou wel eens een nieuwe obsessie kunnen worden. Ik kroop vroeg in bed want ik had veel pijn die dag en ik hoopte dat een nachtje slaap daar iets van zou op kunnen lossen. Op de collage helemaal beneden kan je trouwens het beeld aanschouwen van Jacqueline die dacht dat er eten in mijn zak van Kruidvat zat want hij was erin gevlogen. Er zat veel meer in dan op de foto, maar het was wel een grappig zicht.
De week werd afgesloten met een korte werkdag, maar wel eentje waar ik helaas weer pijn had. In de ochtend viel het nog vrij goed mee, ik ben eigenlijk goed uitgerust opgestaan. Dus ik dacht dat de bui eindelijk over was. Tot we de dag vorderden. En zeker na mijn middagpauze werd het echt erger en erger. Ik vermoed dat het door de kou komt want ik heb eigenlijk niet echt een idee waardoor het anders komt. En misschien toch een heel klein beetje te ver gegaan met wandelen zaterdag. Ik werkte van acht tot vier vandaag, maar zeker het laatste uur was ik aan het aftellen want mijn lichaam was er klaar mee. Ik was er mentaal niet klaar mee, mentaal kon ik nog uren doorgaan. Dit soort dagen zijn helaas ook realiteit. Ik heb de laatste maanden weinig geschreven over pijn of chronisch ziek zijn, maar het is er wel nog steeds. Na mijn shift kocht ik mijn avondeten en ging ik uiteraard naar huis, waar ik me in de zetel heb genesteld met Pokemon Arceus en ik kroop vroeg in bed. Op naar een betere week qua pijn.
Er staan een paar hele leuke dingen op de planning waar ik enorm naar uitkijk, dus ik denk dat komende week wel een goeie week zal worden. Ik weet niet welke stunten mijn lichaam gaat uithalen, maar ik weet wel dat ik ga blijven zoeken naar de lichtpuntjes.
Wat was een fijn momentje in jouw week?
Wat fijn dat je collega’s goed reageerden! Zou natuurlijk eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn, maar snap wel dat je je er vooraf druk om maakte.
Ik ben nog steeds blij voor je dat je collega’s niet enkel positief reageerden toen je hen op de hoogte bracht maar later ook toonden dat ze het echt menen toen het er op aan kwam. Gewone mochi had ik al vaker gegeten maar een mochi ijsje at ik voor het eerst op Made in Asia. Jammer genoeg heb ik nog geen Little Moons met mango-smaak tegengekomen bij onze supermarkt want de andere smaken spreken me niet echt aan. Zot hoe zo iets kleins als een langere wandeling veel effect kan hebben hé. Zo had ik onlangs in het station van Antwerpen de pecht dat de grote roltrap het niet deed. Nog maar eens waardoor ik een stuk met de trap moest doen én dat heb ik uiteraard kunnen bekopen.