Wat ik vandaag ga schrijven is iets waar ik al een tijdje op aan het broeden ben, omdat het iets pijnlijks is maar ook iets moois. Het is denk ik ook iets wat men vaak over het hoofd ziet en de realisatie was voor mij ook een harde koek. Het kwam enorm aan en dat doet het nog steeds. Maar helen is niet alleen magisch en romantisch, het is ook hard werken en er dondert ook heel veel regen op je dak neer. En je dak is niet altijd sterk genoeg, dus soms regent het binnen.
Ik heb de afgelopen tijd ontdekt dat ik nooit echt de kans heb gehad om iemand te zijn. Klinkt misschien heel raar, dus laat het me uitleggen. Er zijn dingen waar ik niet over kan schrijven omdat er anderen bij betrokken zijn. Maar door mijn therapie ben ik er achter gekomen dat niet alleen mijn tienertijd een hele moeilijke was, maar gewoon mijn hele leven. Dat is hoe het is, zonder medelijden te willen opwekken. Ik ben opgegroeid met het idee dat je voor alles moet vechten. Als heel klein meisje zag ik al dingen die een jong meisje niet zou mogen meemaken. Zorgeloos zijn heeft nooit echt in mijn woordenboek kunnen staan. Dan was er weer iets op school, was er iets thuis of lag ik met mezelf in de knoop. Al van een hele jonge leeftijd moest ik de harde conclusie trekken dat de wereld niet was zoals hij in tekenfilmpjes werd voorgesteld. Niet elke ruzie krijgt een sorry en niet elk verhaal loopt af zoals jij het wilt. De enige oplossing die ik toen heb ontwikkeld was overleven. Een beetje hier en een beetje daar. Mensen redden, situaties in de hand houden. In grote en kleine dingen. De ene dag was dat zorgen dat ik de juiste broek of trui aan had zodat er daar niet om gelachen kon worden, de andere dag betekende dat dat ik mijn woede of huilbui terug inslikte om maar niet voor opschudding te zorgen. Maar ik leerde al van jonge leeftijd dat er weinig tijd was om mezelf te zijn. En vooral ook dat de wereld daar iets van vond.
Ik denk dat de wereld enorm onderschat hoe hard de wortels van je jeugd kunnen uitgroeien tot volledige bomen als je ouder wordt. Vaak zijn de dingen uit je kindertijd de dingen die je meeneemt naar het volwassen leven. Zowel de goede als de slechte dingen. En dat is ook zo, want naast alle trauma’s en wonden heb ik ook andere liefdes meegenomen. Ik hield er toen al van om te schrijven, mijn hart voor dieren is er altijd al geweest en tekenen vond ik geweldig. Maar overleven, zorgen en vechten zijn drie dingen die ik altijd al gekend heb. En ergens horen ze bij het leven he. Maar ze horen niet van kinds af aan bij je leven te horen. Toch is het vaak helaas anders, voor heel veel kinderen. Vaak zeggen mensen dat je na een trauma jezelf wel terugvindt, op een andere manier want een trauma of welke heftige dingen dan ook veranderen een mens. Positieve veranderingen ook trouwens. Ik heb als kind en naar latere leeftijden toe eigenlijk altijd moeten aanpassen, vechten, zorgen, overleven dat ik nooit echt de kans heb gehad om te ontdekken wie ik echt ben. Wie ik wil zijn. Gelukkig krijg ik daar nu de kans toe, met de juiste mensen om me heen en mijn healing process dat ook de goede kant op gaat. En het leven draait ook niet om jezelf vinden, maar ook een groot stuk om creëren wie je bent. Er zijn dingen van jezelf die je elke dag weer in de hand hebt.
Het breekt gewoon mijn hart om dat te ontdekken en er zijn zo van die dagen dat ik geen flauw idee ben wie ik ben en wat ik echt leuk vind. Meestal wel, er zijn door de jaren heen hobbies en interesses bijgekomen waarvan ik heel zeker weet dat ze er voor altijd gaan zijn. Ik heb die kans namelijk als kind niet gehad en het is heel confronterend om dat te weten. Er valt nog zoveel te leren en ergens vind ik dat ook wel leuk en kijk ik daar naar uit. Ik kan nu keuzes maken gebaseerd op hoe ik mijn leven wil indelen. Maar eigenlijk is het ook wel een mind fuck want doordat ik zoveel voor anderen aan het draven en zorgen was, weet ik soms niet wat ik wil. Ik denk dat heel veel mensen dat ook wel hebben hoor, daar ben ik absoluut niet de enige in. Ik denk ook wel dat deze pijn met de tijd zachter wordt, er zit nog een heleboel rouw en verdriet rond gewikkeld. En die moet eerst loskomen voor ik tot de kern kan komen. Ik hoop dat ik met de tijd nog meer dingen die ik ben gaan geloven door trauma’s kan gaan afleren en kan gaan leven voor mezelf en wie ik wil zijn. Maar daar zal ook veel tijd overheen moeten. En dat is oke.