Tijd voor een break

Ik beloof dat het geen traditie wordt in oktober (want vorig jaar rond deze periode verdween ik ook een kleine maand) maar ik heb eventjes een break nodig. Er is zoveel aan het veranderen in mijn leven op dit moment mentaal. Voornamelijk positieve dingen, ook al zijn de laatste weken niet zo heel gemakkelijk geweest. Ik had bedacht dat ik wat tijd wilde nemen om op mijn eigen tempo te schrijven voor mijn blog en te werken aan mijn blog zonder dat er druk op zit van ‘op die dag wil ik iets gepubliceerd hebben’. Ik merk dat het vuur waarmee ik vroeger schreef gedoofd is, er is nog een klein vlammetje aanwezig. En ik ben aan het nadenken hoe ik er terug wat pit in kan krijgen. Maar misschien is dat net het probleem, dat ik te veel wil ‘fixen’ en oplossen.

Ik ben door heel wat identity shifts aan het gaan. Of dat niet perse, ik denk dat het grootste deel wel achter de rug is. En ik kan niet anders dan zeggen dat ik blij ben met wie ik ben. Of het nu gaat om mijn karakter of gewoon de uiterlijke zaken, ik ben trots op wie ik ben. En ik ben trots dat ik dat met volle intentie kan zeggen want dat is echt voor het eerst. Ik denk dat ik exact ben geworden wie ik vroeger zo graag wilde zijn en ook de persoon waar little me zich veilig bij zou voelen. En dat kan ik alleen maar toejuichen. Misschien klinkt het grappig om jezelf toe te juichen. Maar les van de dag: de grootste supporter die je nodig hebt in je leven, ben je zelf.

Een van de drijfveren achter mijn stukje internet is dat ik wil schrijven over dingen waar eigenlijk te weinig over gepraat wordt. Ik heb geen duizenden volgers, maar dat hoeft ook niet. Ik geloof erin dat mijn ‘content’ wel terecht zal komen bij de mensen die het het hardst nodig hebben. Maar ik ben zelf ook veel aan het leren nu, en hoe graag ik daar dingen over wil delen, is het tijd om eventjes een stapje terug te doen. Mezelf de tijd te geven om te leren wat ik moet leren. Er zijn heel veel dingen die meeste mensen in hun jeugd of kindertijd meekregen, die ik niet heb meegekregen. Ik heb geen makkelijke jeugd gehad een dit schrijven is zeker niet om vingers te wijzen naar schuldigen. Meer om te benoemen hoe het is en een koe een koe noemen. Soms valt mijn mond nog altijd open van verbazing. Niet letterlijk dan.

Los van dit alles merk ik dat ik een beetje richting een blog burn-out aan het gaan ben, en dat is niet de bedoeling van bloggen. Ik lees bij vele andere bloggers hoeveel energie en contentement ze halen uit hun blog, en dat was ooit bij mij ook zo. En dat gevoel wil ik graag terug zien te krijgen. Dus ik zie jullie over een tijdje terug. Over welke tijdssprong ik spreek weet ik nog niet, maar ik kom terug wanneer het goed voelt. Dat klinkt heel mysterieus en vaag, maar zo is het leven nu eenmaal soms. Keep it up and maak jezelf trots ♥️