Normaal gezien komt er op zondagochtend trouw een weekoverzichtje online, maar ik had niet zo’n heel positieve week dus ik heb het gelaten. Los daarvan ook veel te weinig foto’s, dus deze week een nieuwe kans. Maar eigenlijk waren er twee grote punten die ervoor zorgden dat het een hobbelige week was. Dat was ten eerste omdat ik echt enorm verkouden was aan het einde van de week en dat eigenlijk een beetje mijn hele mood deed zakken. Want ik had er echt last van en vrijdagavond had ik het er echt mee gehad. Gelukkig gaat het weer stukken beter, maar zoiets kan een heel andere sfeer aan je week geven. Komende week heb ik minstens een leuke uitstap gepland staan dus daar kan het eigenlijk al niet verkeerd mee gaan.
Dinsdagochtend zat ik in de zetel bij mijn psycholoog en de laatste tijd zijn het eigenlijk bijna alleen maar sessies gevuld met lichte gesprekken en positieve zaken. En dat is zeker goed. Dat getuigt van zoveel groei en dat de verwerking waar ik doorheen ben gegaan zijn vruchten afwerpt. Aan het einde van de sessie zei hij; wat spreken we af voor de volgende keer? Want eigenlijk gaat alles wel goed, misschien is het tijd om je vleugels te spreiden. En ik ga ook niet ontkennen dat dat geen leugen is. Het gaat oprecht goed. Er is veel op zijn plek gevallen. Ik heb gerouwd, ik heb gehuild, frustraties gevoeld, me wanhopig gevoeld. Maar de laatste maanden is er vooral rust en acceptatie in mijn hoofd. Om wat er is geweest, om wat er komt. Om wie ik zelf ben geworden of was. Eigenlijk ben ik lucky dat ik dit allemaal kan schrijven en weten dat elke letter ervan waar is. Want dit is iets waar niet iedereen komt in het leven. En toch panikeerde ik en vroeg ik om nog een sessie in december. En dat is ook een normale reactie. Weet je, ondanks dat alles goed gaat voelde het toch alsof het tapijt onder mijn voeten werd weg getrokken. Daardoor was mijn hele week een beetje ‘wazig’ en ik was mijn kluts af en toe kwijt. Mijn trauma’s werden allemaal getriggerd. Niet allemaal tegelijkertijd, maar wel elke dag eentje. Is het mijn brein dat zo gewend is aan chaos dat het het opnieuw probeer te ontwikkelen, geen idee. Ondertussen is de kalmte wel min of meer teruggekeerd.
En ik kan het idee om na december alleen verder te gaan ook iets meer aan. Ik ben nooit echt alleen natuurlijk, ik heb zoveel lieve mensen om me heen die er altijd voor me zijn. Maar meet het idee van zonder psychologische steun verder te gaan. En weet je, mocht het ooit weer naar beneden gaan dan kan ik nog altijd opnieuw in een traject stappen. Maar voor nu, ik denk wel dat ik het kan. En ik heb nog meer dan een maand om mezelf te laten wennen aan dat idee. En mocht ik tegen die tijd toch iets anders beslissen, is dat ook helemaal oke. Helen doen we allemaal op ons eigen tempo.
Fijn dat het traject bij de psycholoog je zo geholpen heeft. Ik begrijp dat het best spannend is dat de laatste sessie eraan zit te komen, maar als het niet gaat is er altijd nog een weg terug. En gelukkig heb je fijne mensen om je heen die je steunen.