Hoi allemaal! We hebben allemaal waarschijnlijk wel iets van sociale media. En als je het die twee woorden hoort, springt er waarschijnlijk meteen wel een netwerk in je hoofd waar jij zelf een account op hebt. En weet je, ik vind het leuk en handig. Het is een manier om met oude contacten in ‘touch’ te blijven, maar ik merk ook soms dat ik tegen dingen aan loop. En door bronnen weet ik dat ik niet de enige ben. Onbewust heeft het op ons allemaal effect, alleen beseft niet iedereen dat.
Het netwerk wat ik zelf al het langst heb is Facebook, ik heb daar nu 7 jaar een account op denk ik. Ongeveer dan. En ik merk wel dat Facebook dingen veranderd heeft voor mij. Positieve dingen maar helaas ook negatieve dingen. En hoor je mij zeggen dat het allemaal slecht is? Zeker niet, maar er zijn gewoon een paar dingen die ik kwijt wil. Waar ik me bewuster van wil worden en waar ik iets aan wil doen. Want ja, het kan leuk zijn om met iemand contact te houden of je nieuwe beste vriendin te leren kennen via internet. Op dat gebied is het gewoon leuk. Weet trouwens dat de dingen waar ik tegenaan loop zeker niet alleen voor facebook gelden. Ze gelden voor elk netwerk apart.
- Verslavingen
Een van de grootste dingen waar ik ongelukkig van word, is het feit dat het zo verslavend is. Begin deze vakantie en zelfs in het schooljaar nog wou ik om de vijf minuten mijn smartphone pakken en alles bekijken. Gelukkig had ik school, want dan kan dat niet. De weekends waren soms een ramp. En ik zag mezelf verslaafd worden, maar daar heb ik de rem opgezet. Want dat wil ik gewoon niet. Er is meer in het leven dan populair zijn en alles online gooien. Er is een leven buiten het scherm van je toestel.
Daar heb ik nog tijdens het schooljaar zelf een rem opgezet. In oktober en ook in mei besloot ik een weekje offline te gaan. Geen updates, geen foto’s op Instagram of Snapchat. En ook niet snel eventjes de meldingen controleren. Want dat laatste eindigt uiteindelijk in het feit dat ik blijf scrollen en weer een kwartier kwijt ben aan alleen scrollen in het niks. Dat ging over in verveling en het was net dat dat me niet meer blij maakte. De week offline in oktober ging verrassend makkelijk, ik mistte het zelfs niet. En het heeft gevolgen gehad. Na een tijdje zat ik amper een halfuurtje op de sociale media of zelfs mijn smartphone. Maar helaas is dat weer veranderd en ging het weer van voor af aan. In mei was het genoeg en besloot ik twee weken offline te gaan. Ook dat ging vlotjes. Het lijkt soms gewoon alsof de weken dat ik bewust offline ga het makkelijk gaat. Daar heb ik momenteel nog geen oplossing voor, maar werk ik wel aan.
-
Een ander heeft het beter
Dit effect heb ik mede ontdekt door mijn examen Nederlands in juni. Mijn leerkracht Nederlands zal me dankbaar zijn dat ik iets heb onthouden van de leerstof. Maar daardoor werd ik me er zelf wel bewust van. Iedereen post altijd het leuke van zijn leven. Een leuk concert, een daguitstap of zelfs een prachtige reis met de mooiste locaties. En het gevolg is dat jij denkt dat iedereen een spannend leven heeft zonder pijn en struggles. Terwijl we allemaal onze probleempjes hebben. Je zal ze alleen zo snel niet online gooien. Alleen de leuke en grappige dingen komen op het net, maar eigenlijk krijg je gewoon een compleet vertekend en bestuurd beeld van een ander. Of je kan dit effect ook anders bekijken: een ander lijkt perfect. Maar dat is niemand. Het is niet omdat die persoon op zijn profielfoto 200 likes heeft en jij geen enkele, dat die persoon daarom beter is. Of perfecter. Maar dat behandel ik straks nog uitgebreider.
Zelf ben ik iemand die het -vooral in de vakantie- graag kalm aan doet. Ben ik dagen aan het lezen in de zon (of binnen met ons Belgenweertje soms) dan vind ik dat prima. Niemand die mij stoort of lastigvalt en ik ben blij. Ga ik nu en dan buiten om iets te doen, dan vind ik dat ook prima. En ik merkte dat ik een klein beetje jaloers werd. Terwijl jaloezie trouwens ook niet gelukkig maakt. Maar het maakte me ook onzeker. Ben ik niet saai om het feit dat ik constant lees of teken? Maar ik realiseerde me dat het niet uitmaakt of een ander mijn leven saai of wat dan ook vindt. Het is ik die gelukkig moet zijn. En samen met het besef dat niemands leven perfect is -ook al lijkt het zo- heeft mij dat al veel geholpen. We hebben allemaal ons eigen leven, en het heeft geen zin om dat op welk gebied dan ook te vergelijken met een ander.
-
Onzekerheid
Tieners onder elkaar kunnen hier heel erg onzeker over zijn. En ik denk trouwens niet enkel tieners, denk dat er genoeg volwassenen onder ons zijn die dit probleem ook ervaren. Het aantal likes of volgers/vrienden, of je foto wel leuk genoeg is om online te gooien. Maar we zijn allemaal leuk op onze eigen manier. En ja, ik geef toe dat je soms moet controleren welke foto’s je precies online gooit. In belang van je job, maar ook vanwege cyberpesten of andere misbruik die sommige mensen helaas plegen op je foto’s die je online zet. Het is gewoon, als je duizend foto’s maakt zal je altijd iets op jezelf aan te merken hebben wat niet goed is. Accepteer jezelf, want je bent goed zoals je bent. Ik geloof dat je anders helemaal anders was geweest.
Zelf besef ik gelukkig dat het niet uitmaakt hoeveel likes je hebt of hoeveel vrienden/volgers je hebt. Maar ik weet dat er mensen zijn die hier ongetwijfeld problemen mee hebben en mee vechten zal ik maar zeggen. Ik probeer altijd verder te denken dan altijd maar de likes of volgers die ik heb of krijg. Want dat geeft geen realistisch beeld weer van alles. Het is trouwens het allerbelangrijkst dat jij jezelf leuk vind. Dat je jezelf ziet en bij jezelf op like-button kan klikken. Daarvoor niet perse online, maar bij jezelf. Want die like is de allerbelangrijkste. Vergeet dat niet!
-
Sociale media maakt asociaal
Eigenlijk klinkt het totaal niet logisch, maar het is echt wel zo. Ik merk dat waar er vroeger vaak gebabbeld werd met elkaar, er nu veel meer via berichtjes gezegd wordt. Of als je in gesprek bent er bij de ander net een melding binnenfloept. Waarop je de reactie krijgt: ‘Wacht even, dit moet ik echt eventjes bekijken’, en vervolgens alle interesse weg is.
Ik hoorde die uitspraak een jaar geleden en hoewel ik hem eerst grappig vond klinken ging ik er ook wel over nadenken. Want het is realiteit. We denken dat het ons veel socialer maakt, maar dat is het niet. Er zijn dingen die je niet kunt vervangen. Je kunt je beste vriendin wel taggen in een lief tekstje als daar weer eens naar gevraagd wordt. Of een hartje sturen naar je aanstaande als die aan het werk is. Maar niks gaat boven een echte knuffel of een ‘ik-hou-van-je’ die echt uit je mond komt . En bovendien vraagt het veel meer lef om iets in iemands gezicht te zeggen dan het op een berichtje of status-update te doen.
Hoe denk jij over sociale media-gebruik?