Hoi allemaal! Vandaag wel een heel persoonlijke blogpost, maar ik wil deze dag sowieso niet zonder iets laten voorbijgaan. Normaal komt er ook geen blogpost online op zondag, maar dit is eventjes een uitzondering. Want vandaag, exact een jaar geleden stierf mijn oma. Dit zijn dingen die denk ik nooit compleet vergeten zullen zijn, en ik wou voor oma iets op mijn blog doen, vandaar mijn gedachten vandaag. Het zijn gedachten die niet altijd makkelijk te analyseren zijn of op te schrijven. Maar dat hebben we allemaal wel denk ik als we iemand liefhebben en die persoon overlijdt.
Een jaar geleden alweer. En toch voelt het als gisteren. Toch voelt het als gisteren dat ik rond 11u ‘s ochtends mijn moeder hoorde bellen met tante. En aan de aard van haar stem hoorde ik al dat het geen goed nieuws was. En ik had mama geen namen of persoon horen benoemen, toch voelde ik dat het oma was. En dat is gek, want er was helemaal geen voorteken of iets wat erop wees dat ze zou sterven. Het kwam eigenlijk als donderslag bij heldere hemel. Om het maar zo dramatisch te zeggen. En ik wilde nog dat mijn gevoel het verkeerd had. Maar helaas. Mama stopte met bellen en kwam het vertellen. ‘Oma is vannacht gestorven’. Bam.
De tijd gaat gewoon zo snel. Dat merk je sowieso al, maar vooral als je beseft dat het de datum is waarop je iemand verloor. Aan welke oorzaak dan ook. Tijd heelt wonden zegt men altijd. Maar de moeilijkste wonden om van te helen zijn toch wel deze denk ik. Door de jaren heen kan je ermee leren omgaan, maar geen pijn meer hebben? Ik denk het niet. Het zal nooit wennen dat als ik binnenkom bij opa daar enkel opa en de hond aantref een geen oma meer. Nooit. Het zal nooit wennen dat als ik weer eens supertrots ben op mijn rapport ik nooit meer zal horen dat ze trots is op haar kleinkind. Je kan leren verdergaan met het leven, want uiteindelijk draait de wereld gewoon verder. Toch zullen er altijd van die dagen zijn dat je verdriet hebt en het liefst hele dag overslaat met een knop. Maar zoals ik al zei, het leven gaat door en de wereld draait door. Ook al is de regenboog een kleur armer en is er een zonnevlam gedoofd.
Toch is ze niet alleen bij verdrietige dagen bij me, ook op de leuke dagen. Als ik een supergoed rapport heb, mijn proclamatie had, een supergoed examen heb gemaakt of mijn stage in orde had gemaakt. Ze heeft het allemaal samen met mij meegemaakt, ondanks dat ze er niet meer is. Ze maakt het nog altijd mee. Dan voelt het soms nog alsof ze niet helemaal weg is, en dat is iets wat mij wel steunt denk ik. Het is ook een moeilijk onderwerp om over te denken of schrijven. De dood is iets mysterieus.
Maar ik bedenk me zojuist iets. Ik denk dat het ook wel mooi is als je iemand die overleden is nog zo vaak in je gedachten is. Want dat betekent gewoon dat je die persoon graag hebt gezien/nog steeds graag ziet. Het is je hart dat je vertelt dat je iemand liefhebt en gewoon een hele mooie tijd hebt gehad. Dat zijn dingen die je moet koesteren. En hoewel de weg na een overlijden heel erg moeilijk is en zwaar, is het ook wel mooi. Hoe gek het ook klinkt om dat zo te zeggen. Maar stel je gewoon voor dat je iemand na twee dagen vergat, dat zou jammer zijn. Dan kan je ook de mooie momenten niet meer koesteren. Hoe moeilijk het ook is, ik geloof ook wel dat die tocht ook wel iets moois heeft. Iemand in een keer vergeten zou nog veel meer pijn doen denk ik.
Dus ondanks alles zal het vandaag een moeilijkere dag worden, maar ik denk aan je lieve oma 🙂 Always in my thoughts