Persoonlijk ~ Soms moet je het gewoon doen

Hoi allemaal! We hebben ze allemaal wel eens. Keuzes. En we weten allemaal dat ze enorm lastig kunnen zijn. Meesten onder ons gaan dan alle keuzes overwegen en blijven piekeren en denken waarom het net geen goed idee is of juist wel. Dat kan een hele goede methode zijn. Want uiteindelijk zal je ook tot je beslissing komen. Ik geef toe, vroeger zou ik dat ook doen. Maar ik ben van het principe dat je soms alles eventjes moet loslaten, en net doen wat goed voelt. Want het kan zomaar de ultieme keuze zijn. Het bewijs dat dit goedkomt, heb ik zelf al vaker meegemaakt. Mijn studie. En omdat ik er zo trots en blij mee ben, kon ik het ook niet laten om het verhaal met iedereen te delen.

(Bron)

In het schooljaar van 2010 schreef ik me in bij mijn school, hier in de buurt. Want die zou het worden. Bij mijn basisschool hadden ze ook verteld dat ik heel goed terecht zou komen op die school. Daardoor is de keuze ook snel gemaakt. En effectief, het is een goede school geweest voor me. Hier en daar was er wel een keer een moeilijke periode of een ruzie in de klas. Maar dat hoort erbij. Over het algemeen ging ik graag naar school en was ik gelukkig. Tot het vijfde middelbaar eraan kwam. Ik moet toegeven dat ik de stage die ik toen had al niet zag zitten van een jaar tevoren. Eigenlijk was dat gewoon al een teken. Maar dat besefte ik gewoon niet echt. Ik kreeg twee verschillende stageplekken aangewezen toen. In oktober, novemer-december en februari stond ik als verzorgster in een bejaardentehuis. Want voor de duidelijkheid, dat was de opleiding die ik toen deed. Verzorging. En vanaf de eerste dag bejaardenstage werd het mij al duidelijk: deze stage zou niet mijn ding worden. Hoe meer ik stage deed en hoe verder het schooljaar vorderde, hoe duidelijker mij dat werd. Ik had dus alle hoop gevestigd op mijn andere stage; kinderen. In een kinderdagverblijf. De eerste week had ik de tijd van mijn leven. Ik had plezier, lachte, vond het geweldig. Ik vertelde de wereld om me heen dat dit mijn droomjob was en dat ik mijn plekje op de wereld had gevonden. Die mooie uitspraak gebruikte ik maar al te graag om te beschrijven hoe blij ik was.

Als je gehoopt had dat het zo afliep en ik verder studeerde in de kinderzorg, dan moet ik je teleurstellen. Een week later liep het bergaf met mijn blijheid en geluk. Er werd steeds meer van mij verwacht en ik moet luider en actiever zijn. Als je mijn blogpost over introvertie hebt gelezen, weet je dat dat iets was waar ik mee vecht. Ik heb het geprobeerd, maar ik zag snel in dat dat geen nut had. Ondertussen werd ik tussen de stages door meer en meer onzeker over mezelf, over wat ik goed kan. En ongelukkig. De stress bouwde meer op, op een gegeven moment moest ik in de praktijkles een kinderbadje demonstreren en ik stortte in. Het was teveel. Een toekomst in verzorging zou mij doodongelukkig maken. Dus ik moest wel op zoek naar wat ik dan wel wou. En ik geef toe, ook die zoektocht was niet gemakkelijk. Ik had op een namiddag stage en door die frustratie was ik nog meer gefrustreerd omdat ik niet wist wat ik wou. Want het einde van het schooljaar kwam dichtbij, dus ik moest het wel gauw weten. Het leek zinloos, ik wou zelfs stoppen met school. Alleen wist ik dat dat geen goed idee was. Ik wilde een diploma halen. En plotseling kwam ik op de richting die ik wou doen: kunst. Er was een knagend stemmetje dat zich afvroeg of ik het na vijf jaar verzorging wel zou kunnen in de tekenwereld. En of ik wel gelukkig zou worden daar. Terwijl ik verdomd goed weet dat er niks is dat me gelukkiger maakt dan tekenen en creatief zijn.

Er waren veel angsten die mij zouden tegenhouden. Maar er was ook een wil en gevoel dat zei dat ik dit moest doen. Dat ik hier gelukkig zou worden. En ik heb me toen ingeschreven in die school, in die opleiding. Met nul tekenervaring. Zeggen dat ik geen schrik had toen september 2015 aanbrak zou een enorme leugen zijn. Ik haat veranderingen en was bang. Vooral in het begin van het jaar heb ik lang in twijfel geleefd. Tot ik begon te merken dat ik wel genoot van mijn tekenlessen, mijn praktijklessen. Dat mij dat gelukkig maakte en blij. Het enige probleem was gewoon het tekort aan ervaring. Toch gaf ik niet op, omdat ik iets had gevonden dat me blij maakte. En dat heb ik geweten. Naarmate het jaar vordere, verbeterden mijn punten en kreeg ik meer ervaring. En elke dag een beetje meer plezier. Toch was ik er nog niet helemaal uit wat ik wou doen met mijn leven. Maar dat is oke, dat kwam nog wel. Tot ik op een dag van een van mijn leerkrachten complimenten ontving op mijn illustraties. Ineens besefte ik het me. Dat was inderdaad iets wat ik graag deed, maar niet perse als een grote liefde beschouwde. Ik slaagde dat jaar trouwens gewoon en mocht over naar het 6de middelbaar. In het 6de kreeg ik van diezelfde leerkracht het vak illustratie. En naar mate het jaar vorderde, werd het mij duidelijk. Illustraties tekenen is wat mij gelukkig maakt. En plots wist ik het: ik wil later de kost verdienen als illustrator. Maakt niet uit hoe moeilijk die wereld is. Dit is mijn droom. Voor het eerst in mijn leven wist ik wat ik wou met de toekomst doen. En dat geeft ten eerste een opluchting, maar ook een heel goed gevoel. Ze zeggen altijd dat er een dag komt waarop je weet waarom je op de wereld bent gezet. Het voelt fantastisch. En ik ben soms nog bang dat het uiteindelijk uitdraait als in de tijd met kinderzorg. Maar aan de andere kant voel ik ook hoe blij mij illustraties maken. Het geeft me een gevoel van zelfwaarde als ik mijn eigen zelfwaarde niet kan inzien. Het maakt me rustig. Het helpt me verder. Het hoort bij mij.

Mijn boodschap is eigenlijk dat er van alles kan ontstaan door het gewoon te proberen of te doen. Hoe groot je angst of twijfel ook is. Als jij voelt dat dit juist is, moet je het doen. Want zoals je merkt, kan je zomaar hetgene wat je het meest gelukkig maakt mislopen. Alhoewel ik er alsnog in geloof dat je hoe dan ook op een dag bij je passie terechtkomt.

Wat maakt jou echt gelukkig?