Hoi allemaal! Geef toe, het liefst zijn we allemaal hele dagen positief, blij en zetten graag de bloemetjes buiten. Ons perfecte leventje op sociale media, waarin we altijd happy en vrolijk zijn. Hoe graag zouden we niet willen dat dat gewoon realiteit is? Ik ook trouwens. Altijd wil iedereen de blijste zijn en positief zijn. Maar weet je, het is sterk om toe te geven dat het je niet afgaat vandaag en je een niet zo leuke dag hebt. Dat is iets wat ik onlangs heb geleerd. En eerlijk? De gedachte eraan brengt me toch een kleine glimlach door de steun die ik kreeg toen ik het vertelde. Ik deel graag dat moment met jou, maar ook dat het oke is om een baaldag te hebben.
Ik geef het toe, ik ben zelf ook boos als ik een hele dag verpest heb door down zijn. Sterker nog, vorig schooljaar toen oma stierf gaf ik mezelf de tijd niet eens om het verdriet te verwerken. Natuurlijk wel in het begin, maar na een week of twee voelde ik me nog steeds down. De Nikita toen besefte dat dat ergens wel normaal is, maar ze wou het gewoon niet accepteren. Dat dat verdriet wel nog een eindje zou meegaan. En het feit was, ik werd boos op mezelf omdat ik niet van het leven genoot en zag hoe heerlijk school was. Want ja, als je het nog niet wist, ik ben een schoolnerd. Maar daar gaat het eventjes niet om. Ik had zolang uitgekeken die zomervakantie naar het nieuwe schooljaar. Dat verlies kwam als een shock, as I said in een andere blogpost. Ik heb er toen na een tijdje opkroppen over gepraat met mijn vertrouwenspersoon op school. En daar kwam al snel de conclusie dat ik veel te hard voor mezelf was en te weinig voor mezelf zorgde. En toch vond ik het moeilijk, dat verdriet werkelijk toelaten en een tijdje down zijn. Maar het moest. Het liedje ‘Let it be’ van Vazquez Sounds (een cover dan) heeft mij toen wel geholpen. Daar gaat het liedje namelijk net over, dat je het moet laten zijn zoals het is. Ik moest leren accepteren dat het eventjes moeilijker zou gaan met mij en ik een tijdje verdriet zou hebben. En ik ga deze keer niet uitwijden over het feit dat dat nog wel wat langer dan een tijdje gaat duren. Ik wil het eventjes over een moment een tijdje terug hebben. Want ik heb er wel iets uit geleerd en iets wat eigenlijk gewoon heel simpel is. We maken het alleen maar ingewikkeld door onze gedachtengang. De gedachtengang dat het altijd prima moet gaan en we altijd 100 procent moeten genieten. Ja tuurlijk, een beetje positiviteit is goed en nodig. Maar soms helpt niks en voel je je gewoon rot. That’s life.
Het begon op een woensdagochtend om 6u. Mijn normale tijdstip om op te staan in schoolweken. Mijn wekker ging af, ik drukte hem uit en voelde de bui meteen hangen. Dit zou mijn dag totaal niet worden. Waarom wist ik op die ochtend ook niet meteen. Ik probeer daar ook niet teveel op in te gaan zo twee seconden na mijn ontwaken. Soms zegt dat gevoel niks en wordt het een topdag. Meestal word ik wakkerder op de bus naar school en slaat mijn stemming wel naar de positieve kant. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Nadat ik mijn zusje had gewekt en me had aangekleed voelde ik me nog best oke voor zo vroeg in de ochtend. Een ochtendmens zal ik vrees ik nooit zijn. Maar op de bus klaarde mijn stemming niet zoals elke dag op. En ik wilde mezelf nog zo graag wijsmaken dat het wel beter zou worden als ik op school kwam. Ik begon die dag met PO, een creatief vak wat ik geweldig leuk vind. Toen we om 8u aankwamen in de gemeente bij mijn school en we daarna iets van 3 minuten wandelafstand van school waren viel het gesprek tussen mijn zusje en ik op oma. Plots wist ik het, dit zou mijn dag niet worden. En toen ik de school binnenwandelde voelde ik mijn moed voor die dag compleet naar het nulpunt zakken. Ik had er geen zin in. Maar niet zomaar zonder reden. Ik miste oma. En het bleef maar verdergaan de hele dag. Op een of andere manier werd in elke les wel iets verteld of gedaan waardoor ik aan oma moest denken. Op zulke dagen valt dat je nu eenmaal ook op. En ik vond dat jammer en probeerde als optimist die ik ben mijn dag toch nog de lucht in te helpen. Hoewel ik zelf ook wel besefte dat dat verloren moeite was. Maar je kan maar proberen toch? In de namiddag had ik een leerkracht waar ik eigenlijke echt wel bij op mijn gemak ben en ik vertrouw. Die middag moesten we ontwerpen en mijn hersenen kunnen op dat moment niet ontwerpen. Dus toen de opdracht was uitgelegd en we vijf minuten bezig waren, besloot ik haar te vragen of ik haar even kon spreken.
Ik heb haar toen verteld hoe erg ik oma miste en ik bovendien door alles aan haar moest denken. Dat het gewoon zo’n dag was. En weet je wat ze daarop zei? Heel simpel. ‘Het is oke als het even niet gaat’. Dat zijn niet de exacte woorden, maar daar kwam het wel op neer. En toen viel mijn frank (zoals we dat dan zo mooi in België zeggen). Dat het oke is. Iedereen heeft wel een keer een bad day, een dag waarop het niet lukt. Ze vertelde me dat dat oke is, en dat ik moest doen wat ik kon vandaag. En als dat niet veel was, dan was dat zo. Jammer, maar helaas. Ten eerste was dat kleine gesprekje zeer verhelderend, opluchtend en ik voelde me gesteund. Drie vliegen in een klap.
Wat ik je dus vandaag met die hele lange tekst en mijn verhaaltje wil meegeven, is dat het oke is om een baaldag te hebben. Maar ook dat je op dat soort dagen een beetje lief moet zijn voor jezelf. Doe niet zoals ik en word niet boos op jezelf, want daar kom je geen stap mee verder. Je voelt je alleen nog rotter. Als je voelt dat het jouw dag niet is, doe iets liefs voor jezelf. Iets waarvan je je sowieso beter voelt. Dat is voor iedereen persoonlijk. Zet ‘s avonds een film op met een bak popcorn of chips. Lees een goed boek. Of laat het allemaal eventjes eruit en heb een stevige huilbui. Het zal je zeker helpen. En doe zoals ik: praat erover. Het zal je alleen maar helpen. Ook al voelt het als klagen, de steun van je omgeving kan altijd goeddoen. Ik voelde zoveel warmte gewoon door een gesprek toen, dat heeft mij echt door die middag geholpen en door de rest van de dag. Het moment dat ik dit uitschrijf is dit een paar dagen geleden gebeurd en ik voel die warmte nog steeds een beetje. Mijn dipje is ook nog niet volledig weg, maar dat accepteer ik. Ik ben hard bezig met zelfzorg, lief zijn voor mezelf. Een beetje vroeger in bed, een goede film kijken of een warm bad nemen. En voor de extra energie die ik op die dagen altijd kan gebruiken, goed en gezond eten.
Hoe ga jij om met je rotdagen?
Oh man ik had laatst ook écht zo’n dwaze dag. Gelukkig niet door m’n oma die gestorven is (sterkte nog trouwens!). ‘s Morgens had ik mega veel tegenwind op m’n fietsje. Een heel wegje doorgereden om dan op het einde te zien dat de straat afgesloten was dus moest ik héél die weg terug én nog een groot stuk omrijden = te laat op m’n werk. En dan nog wou m’n muziek niet meer spelen. Elke keer m’n telefoon vergrendelde, ging m’n muziek weg. Ik wou gewoon huilen (komt ook doordat ik m’n werk niet meer graag doe hoor. Dan is alles te veel :p). Heb ik niet gedaan. Maar was wel lief voor mezelf en heb het gewoon rustig aan gedaan. Ik schaam er niet voor trouwens als ik klaag tegen mijn collega’s. Iedereen heeft wel eens een kutdag en dan kunnen zij ook bij mij terecht.
Ik was totaal vergeten te reageren op je reactie haha, doe ik nu eventjes. Dankjewel! Baaldagen zullen er altijd wel een keer zijn, zonder die dagen zouden we ook de topdagen niet zo waarderen. Het ligt allemaal dicht bij elkaar. En van die muziek kan ik me heel erg voorstellen. Mijn mobieltje viel kapot dit weekend en ik ben zo blij dat ik Spotify op mijn iPad heb want ik denk niet dat je mij om 6u00 ‘s morgens wil meemaken zonder muziek. En ik weet het, als je je job niet graag doet dan steekt alles tegen. Ik heb zelf nog geen job maar ik vergelijk het altijd met de tijd dat ik nog mijn andere studierichting deed. Voelt waarschijnlijk even slecht aan. Ik vind klagen altijd een beetje moeilijk, maar er zijn soms echt dagen dat het er gewoon uit moet. Dus dan klaag ik eens lekker 🙂 Succes nog met je werk!