Hoi allemaal! Een jaartje terug was ik een keer doelloos op Spotify aan het scrollen op zoek naar nieuwe muziek. Dat doe ik wel vaker, want nieuwe muziek is altijd welkom. Ik ontdekte toen het liedje ‘Als ik een tovenaar kon zijn’, van Jan Smit. Dat liedje heb ik toen talloze keren opgezet omdat ik het zo mooi vond. Maar ook omdat ik mezelf erin herkende en het me aan het nadenken zette. Jan Smit zingt namelijk over het feit dat hij dan de wereld zoveel beter zou maken en de mensen die veel meer geluk verdienen die ook zou geven. En diep vanbinnen zou ik dat zelf ook wel willen.
Het raakt me wel dat er geen wereldvrede is, er op iedere school gepest wordt en er mensen daardoor zelfmoord plegen. Sommige mensen dromen hebben, maar die niet kunnen bereiken omdat er geen geld is voor opleidingen en school. Als mensen mij vertellen dat ze een probleem hebben of er iets omgaat in hun leven dat hun heel veel pijn doet, doet mij dat ook pijn. Ik voel dan een ander zijn of haar pijn echt letterlijk alsof het de mijne is. Dat er op het nieuws is gekomen dat er een tsunami of aardbeving is geweest en er duizenden mensen dakloos zijn of dierbaren verloren zijn. Als ik een tovenaar was, wou ik dat ik dat allemaal kon vermijden. Het maakt mij soms wel verdrietig dat mensen problemen hebben die ik niet kan oplossen.
Want mijn zegen (en tegelijkertijd ook probleem) is dat ik mensen enorm graag help en het liefst de wereld zou redden. Hoewel ik ook niet voldoende in mijn eigen goedheid geloof om de wereld te kunnen redden. Ik voel mij zo vaak machteloos. Ik kan mijn eigen omgeving helpen en troosten of hun probleem proberen op te lossen. Maar die honger aan de andere kant van de wereld? Het feit dat er weer een aanslag is gepleegd op een gebouw met duizenden onschuldig gestorven mensen? Daar kan ik nooit iets aan veranderen. En als ik kon toveren of een spreuk of wens kon uitspreken, zou het absoluut deze zijn. Geen pijn meer voor niemand. Soms wou ik het gewoon. Want niemand verdient de ellende die sommigen doormaken. Wat je ook hebt gedaan. Ik wou soms gewoon dat mensen wat meer van elkaar hielden in plaats van elkaar constant te beoordelen.
Soms voel ik me in dit feit op die grote wereldbol, met miljarden mensen en andere wezens echt heel klein. Want ik kan de wereld zeker niet in mijn eentje redden, hoe graag ik dat ook wil. Dat kunnen we alleen als we samenwerken. Dat feitje maakt mij soms wel eens wanhopig, en dan twijfel ik weer aan mijn eigen goedheid. Want wat zou ik graag die wereldvrede lanceren of op zijn minst mensen van hun pijn bevrijden. Maar dat dat niet kan, voelt machteloos en niet goed. Terwijl ik zelf ook wel moet leren beseffen dat niemand de wereld op zijn eentje kan redden. Maar dromen mag toch?
Sommige momenten voel ik me schuldig dat ik durf te klagen over problemen die ik in mijn persoonlijke leven heb. Of dat ik maar weer eens steun vraag aan een ander. Want weet je, uiteindelijk hebben wij het aan deze kant van de aardbol wel goed. We hebben een huis, kleding, eten op ons bord en bovendien een familie die van ons houdt. Wat meer wil je hebben? Dus als ik dan een keer me chagerijnig voel door iets wat niet goed ging of een baaldag, dan probeer ik daar ook wel aan te denken. Maar weet je, het liefst van al loste ik het op. Als ik mijn zusje zie huilen omdat ze een rotdag had, wou ik dat ik een toverstok kon bovenhalen en al haar verdriet en pijn kon wegtoveren. Iemand op school die zich slecht in zijn vel voelt, zou ik zo graag een beetje meer zelfvertrouwen geven. Ik wou dat ik de wereld kon redden, maar helemaal alleen maakt dat gewoon niet zoveel verschil. En weet je, dat nekt mij soms een beetje. Soms voel ik me verantwoordelijk voor iedereens problemen, terwijl ik ook wel weet dat dat niet nodig is. We hebben allemaal onze eigen probleempjes en we moeten er allemaal door. Maar als het aan mij lag, hoefde dat allemaal niet. Dan was de wereld prachtig. Het zullen altijd dromen blijven vrees ik… Maar toch, als ik een tovenaar kon zijn…
Hoe probeer jij de wereld beter te maken?