Hoi allemaal! Ik had in mijn doelen voor 2018 vorige week verteld dat ik beter voor mezelf wil gaan zorgen. Een ding wat ik dan wel moet leren, is mijn grenzen stellen. Toch is dat iets wat ik al jaren probeer. Het blijft lastig. Mijn blog heb ik opgestart om mensen te inspireren, maar ook als uitlaatklep. Ik wil graag leren in 2018 hoe ik grenzen kan stellen. En ja, ik wil het liefst van al alle positieve dingen uiten en een vrolijke blog hebben. Maar mijn leven is ook niet perfect, vandaar af en toe een minder leuke blogpost. Of eentje waarin ik zelf een beetje op zoek ben naar hoe ik iets kan aanpakken. Ik ben geen perfect mens die alles weet. Daarvoor zijn we ook in het leven gezet, om te leren.
Het is zo belangrijk om je grenzen aan te geven. Ik ben iemand die eindeloos kan helpen. Mensen helpen, iemand blij maken. Ik hou ervan. Dat maakt mij denk ik ook wel een waardevol mens. Dat is goed. Maar soms gaat dat helpen veel te ver en steek ik mezelf achteruit. Ik verdien die me-time ook wel en dat weet ik. Toch blijf ik altijd problemen hebben met mijn grenzen aangeven. Om te zeggen dat ik op ben of eventjes nood heb aan een uurtje lezen. Mede door de schuldgevoelens die erbij komen kijken, maar ook omdat een ander dan wel eens geïriteerd is. En dit gaat niet enkel om mensen helpen trouwens. Afspraken of uitjes afzeggen omdat ik te moe ben, vind ik even lastig. Omdat ik weet dat de andere er misschien naar uitkeek. Dan heb ik altijd een beetje het gevoel dat ik mensen teleurstel. En ik kan dan niet altijd even goed genieten van de vrij gekomen tijd.
Het komt denk ik ook een stukje door onze maatschappij als ik bedenk waaraan dat zou kunnen liggen. We zijn als mens altijd met onszelf bezig en weinig met hoe het met anderen gaat. Ik weet het, mensen geven natuurlijk nog om elkaar. Maar ik denk maar, als er iets gebeurt op straat, hoeveel mensen helpen dan? Niet veel. Onze maatschappij is niet altijd geneigd elkaar te helpen of gelukkig te maken. En soms heb ik denk ik gewoon het gevoel dat ik dat stuk waar de maatschappij tekort schiet moet bijschieten. Als ik tijd voor mezelf neem en iemand niet help, dan vraag ik me altijd af wie het dan wel zal doen. Wat niet goed is. Ik ben niet verantwoordelijk voor wat anderen wel of niet doen. Ik heb ook recht op mijn eigen vrije tijd waar ik eens lekker egoïstisch ben. Maar ik vind het altijd iets lastigs.
En als ik dan toch nee heb gezegd? Dan blijft het vaak aan me knagen. Ik geef een voorbeeld, ik ben op bed aan het lezen. Mijn boek is prima en ik zit er goed in. Dat zijn fantastische momenten. Ik ben en blijf een grote boekenwurm. En ineens komt mijn zusje binnen. Ze vraagt of ik mee ga naar de stad omdat zij iets nodig heeft. Ze is in principe oud genoeg om alleen te gaan, maar ze gaat liever met gezelschap. Waar ik heel introvert ben, is zij dat niet. Als ik dan net lekker lig te lezen, zal ik snel nee zeggen. En dan reageert ze meestal wel oke en doenbaar. Maar ik voel altijd dat ze het jammer vindt. Dat is een van de vloeken van een hoogsensitieve soms. En als ze dan weg is, blijft het aan me knagen. Dan kan ik niet stoppen met denken of ik niet beter was meegegaan om haar een plezier te doen. Weg is die leesflow, dat gelukkige gevoel dat ik in een goed boek zit. En dat gevoel achteraf heeft niks met mijn zusje te maken. Maar met mezelf. Ik moet leren dat het oke is om voor jezelf te kiezen. Dat het oke is om je grenzen aan te geven. Dat het oke is om eventjes aan jezelf te denken en te doen waar jij blij van wordt. Het blijft alleen een lastige kwestie. Er zijn zoveel mensen die hier problemen mee hebben. Ik ben er eentje van. In het ergste geval roep ik trouwens nog voor ze weg is dat ik toch meega omdat mijn schuldgevoel me overmant. Ik ben opgevoed met de visie dat je mensen moet helpen en andere mensen gelukkig maken zo goed is. Dat de wereld die nodig heeft. Maar ik denk dat het tijd is om te leren dat ik het verdien om ook mezelf zo gelukkig te maken. Het zal een lange tocht worden, maar ik kan dit!
Heb jij problemen met je grenzen aangeven?
Ik vind het wel wat moeilijk om mijn grenzen aan te geven, maar ik merk dat het me makkelijker af gaat met het “ouder” worden 🙂 Dan geef je minder om wat iemand vindt omdat je beseft dat het jouw leven is. Jij bent ook niet verantwoordelijk voor de manier waarop iemand met je nee om gaat hé. Ik probeer dat nu in mijn hoofd te houden.
Fijn! Dan is er voor mij ook hoop haha! Ik geef nu al niet meer heel veel om wat iemand vindt, maar soms is het toch nog wel een gevechtje. En die voorlaatste zin van je reactie is zo de waarheid! Dankjewel voor je behulpzame reactie! 🙂
Ik denk dat dit een heel herkenbaar probleem is. Liefst wil ik iedereen gelukkig zien, maar ik moet mezelf voorhouden dat je dat niet in je eentje kan bereiken én dat je ook niet met iedereen bevriend kan zijn. Zelf moet ik vooral leren om realistische dingen te eisen van mezelf. Ik heb immers nog steeds de gewoonte om te veel te willen doen terwijl mijn lichaam dat simpelweg niet aankan. Dan voel ik me schuldig omdat andere mensen dat wel allemaal doen maar het is uiteraard niet de bedoeling om mezelf met andere (gezondere) mensen te gaan vergelijken. Eigenlijk zelfs helemaal niet. Ik moet dus echt leren dat mijn best doen meer als voldoende is dat perfectie geen vereiste is.
Je wilt niet weten hoe herkenbaar ik vind wat jij hebt geschreven! Het is hoe jíj het zegt, je kan niet de hele wereld gelukkig maken en het is goed om dat te beseffen. Ik denk dat jij gewoon heel goed moet kijken wat jij zelf kan. En vergeet niet, jij hebt dan weer superkrachten waar andere mensen die niet hebben. We hebben allemaal een soort superkracht. En wat perfectie betreft, die zal je nooit bereiken. Want eens je een niveau bereikt, wil je alsmaar meer. Waardoor je visie op perfectie je hele leven lang anders zal zijn. Dankjewel voor je uitgebreide reactie! 🙂