Hou het maar lekker normaal!

Hoi allemaal! Toen Romy haar blogpost online kwam de dag na Kerst, werd ik geinspireerd daardoor. Zij schreef over hoe het voor haar niet allemaal zo overdreven hoefde. En ik kan me daar wel in vinden eerlijk gezegd. Vooral toen ik een reactie achterliet, voelde ik mijn vingers tintelen om er een post over te schrijven. Met vele dank aan Romy voor de inspiratie! Al ga ik mijn visie helemaal op iets anders richten, maar de inspiratie kwam toch echt wel nadat ik haar blog had gelezen, dus de inspiratie-credits zijn dan ook voor haar!

Ik vroeg me namelijk af over hoeverre ik mezelf zou kunnen zijn in die chique wereld. Waar alles zo ‘over the top’ en vol allerlei regeltjes en manieren is. En ja, je hebt sowieso wel een klein beetje een degelijkheid in je omgang nodig. Maar er zijn gezinnen of mensen waarbij je echt ettiquette-regels moet volgen en zo stijf moet zijn. Ik zou er zenuwachtig van worden. Natuurlijk is een goede portie tafelmanieren belangrijk om het voor iedereen appetijtelijk te houden. Daar ben ik het absoluut mee eens. Maar die stijfheid die je bijvoorbeeld in koningshuizen ziet? Nee bedankt. Het zou echt niks voor mij zijn. Ik kan beleefd en vriendelijk zijn, dat ben ik haast 24/7 (met hier en daar een uitglijder, maar die hebben we allemaal). En het is eigenlijk grappig dat de inspiratie voor deze blogpost nu komt, want ik ben een boek aan het lezen waar de hoofdpersonage net zo is. Hoewel het wel meevalt. Ze is gewoon een beetje gek op merken, shoppen en vooral chique gelegenheden. Het is een chicklit, dus er zit humor in. Dat houdt het boek wel echt op stand. Anders zou ik het denk ik ook niet uitlezen.

Je hebt echt mensen die in kasten van huizen wonen met voor ieder soort gelegenheid bijna een servies. Ik zou me er totaal niet thuisvoelen. Ik denk dat dat ook wel is omdat ik daar niet in ben opgegroeid. Dan zou ik ook wel anders schrijven denk ik. Maar ik heb het soms nogal moeilijk met de visie van sommige mensen. Pas op, ik scheer ze nooit over een kam. Maar ik weet dat er echt arrogante mensen zijn die een kast van een huis hebben, alles wat hun hart begeert en nog zoveel duizenden dingen kunnen bedenken die ze willen of over alles nog gaan zeuren. Hun gebrek aan dankbaarheid, daar heb ik het wat moeilijk mee. Ik bedoel, niet tevreden? Met die gigantische kamer vol dure meubels? Er zijn mensen op de wereld die met minder tevreden zijn. Er zijn mensen die niet eens een degelijk matras hebben om op te slapen. En dan durf jij te klagen omdat er een krasje in het hout van je bed zit? Doe eens normaal. Daar kan ik me soms echt druk in maken, hoewel dat het allemaal niet zal oplossen. Zoals ik al zei, ik heb het soms lastig met die visie.

Maar waar ik het nog meer lastig mee zou hebben is ten eerste die chique regels. Ik weet dat er bijvoorbeeld regels zijn over het bestek en dat er drie soorten bestek op tafel liggen en dat het brood langs een bepaalde kant moet worden doorgegeven. Al die regels? Eerlijk, ik zou ze niet eens kunnen onthouden denk ik. Maar er zijn werkelijk kinderen die zo opgevoed worden dat er niet mag gelachen worden en er stilte moet heersen aan tafel. Ik zou mezelf niet kunnen zijn, en dat is denk ik de nummer een reden waarom ik blij ben dat ik opgegroeid ben zoals ik opgegroeid ben. Het zou gewoon niks voor mij zijn. En 100 euro aan een trui uitgeven? Ik zou het niet kunnen. Geef mij maar mijn kledingstijl. Die is vrolijk, die straalt ‘Nikita’ uit. En daar ben ik blij mee. En nee, ik wil met deze blogpost geen stenen gooien naar mensen. Iedereen leeft zoals hij of zij wil. En als jij perfect gelukkig bent met die levensstijl, dan hou ik je niet tegen om die voort te zetten. Ik roep altijd dat je moet doen wat jou gelukkig maakt en hoe jij wil leven, dat je dat moet doen. Ik zou het gewoon zelf niet kunnen. Ieder zijn mening toch?

Zou jij tussen allerlei etiquette kunnen leven?