Hoi allemaal! Soms denk ik dat mijn hersenen of ikzelf gewoon ingewikkeld in elkaar zit(ten). Soms weet ik dat heel zeker. Dit is zo’n moment van het tweede geval. Ik keek er al een tijdje naar uit omdat ik weet dat ik het nodig heb. Zo’n tijd zonder verplichtingen, gewoon doen wat ik leuk vind om te relaxen. De laatste weken of heel mei en juni zijn druk geweest. Elke dag was er wel iets te doen en moest ik hard werken om alle puntjes op de I te krijgen. Eindwerk. Alles moest gewoon klaar tegen 19 juni. Net als examens. Die leerstof moest erin tegen het desbetreffende examen. En gelukkig is het allemaal gelukt. Maar nu. Ik heb een bom aan vrije tijd. Heerlijk zou je denken. Dat is het ook. Maar ik heb geen idee wat ermee aan te vangen.
Gek en tegenstrijdig klinkt het, ik weet het. Ik weet zelf ook niet wat me bezielt hoor. Als ik daarachter was, was ik allang aan het kijken of ik er iets aan kon doen. Het is gewoon, ik weet niet meer hoe het voelt om niks te doen. Te relaxen. Nee, ik wil elk moment van de dag bezig zijn. Terwijl ik ergens die rust nodig heb. Want hoe graag ik ‘t ook wilde vermijden, het is toch gebeurd. Ik ben mezelf keihard voorbijgelopen.
Helaas wel. Maar ik had het gevoel dat ik geen andere keus had. Ik moest slagen en dat betekende dat ik op mijn tanden moest bijten en doorzetten. Helaas is dit een van de gevolgen. Het probleem is ook gewoon dat niks me doet ontspannen. De dingen waar ik normaal zo gelukkig van word, die maken me gefrustreerd. Neem nu illustratie. Alles wat ik op papier probeer te zetten is ineens niet meer goed genoeg. Net als handlettering. Het lukt niet meer. Het lijkt of ik kwijt ben hoe dat moet. Alleen schrijven is iets wat me lukt en waar ik voldoening uithaal. Dat is natuurlijk goed voor mijn blog. Maar daar gaat ook een eind aan komen. Op een gegeven moment word ik dat ook moe, dat weet ik nu al. En mijn inspiratie lijkt nu eindeloos, maar dat blijft hij niet.
Maar ik denk dat er maar een ding opzit. Ik ben mezelf voorbijgelopen en daardoor heb ik kwetsuren opgelopen. Zie het als een spier die je overbelast hebt. Het enige wat helpt is die spier tijd geven om te herstellen en vooral rusten. Ik denk dat er voor mij alleen maar hetzelfde opzit. En voorlopig me concentreren op andere dingen. Dat tekenen, handletteren en alles wat mij zo gelukkig maakt keert wel terug. Stapje voor stapje. Treetje voor treetje. Het komt wel weer, ik ga het niet ineens opgeven 🙂
Herken jij je hierin?
Aah doe het rustig aan! Neem de tijd! Gun jezelf wat rust, wij wachten wel!
Awh dankjewel! Weet je, ik stak mijn wifi aan en je reactie kwam net op het juiste moment binnen. Had een dipje. Dankjewel ❤ x
En lukt het je niet om wat te ontspannen door te lezen? 🙂 Dat helpt bij mij altijd. Maar ik geloof wel dat dit een periode is waar je eventjes doorheen moet! Geef jezelf wat tijd. Tijd heelt alle ‘wonden’ 😉
Dat lukte eerst ook niet. Omdat die criticus in mij vond dat ik niet mocht luieren, ik was het ook niet meer gewend. Maar het gaat stukje voor stukje beter. Lezen lukt ook weer beter. En inderdaad, tijd geven is alles wat ik kan doen. Forceren gaat hier echt niet helpen.