Hoi allemaal! Als er iets is waar ik het al mijn hele leven lastig mee heb en zal hebben, is het toch wel voor mezelf kiezen. Ik zou duizend keer sneller de wereld redden. Maar als ik zelf in de goot lig te bloeden? Dan zou ik mezelf nog uit de goot trekken en zeggen dat ik me niet moet aanstellen en doorzetten. Maar eigenlijk is dat nergens voor nodig. Ik verdien ook de zorgen die ik een ander toedien. In die gedachte maakte ik een paar keuzes.
Laten we eerst beginnen met het verhaal waardoor deze blogpost op gang kwam. Want dat was ook nogal iets. Ik werk sinds begin/midden juli. Ik heb een studentenjob. Een supertoffe job, ik ben er heel graag en ik ben en blijf een werker. Maar het zijn lange dagen. En dat voel ik elke dag weer als ik uitgeput op de tram naar huis plof. Het zijn de dagen waarop ik eigenlijk mezelf wat meer rust zou moeten gunnen. En helaas voor mezelf doe ik dat niet altijd. Dus ik ben mezelf maar weer eens voorbij gelopen. Wat echt een hele slechte gewoonte is van mij. Op een zondagnamiddag was ik aan het werk en ik was doodmoe. Het was de afgelopen week vrij druk geweest, door de warmte en net ook door de regen. Ik sta namelijk achter de kassa & controle van het zwembad van Plopsaland. Je zal mij ook niet horen klagen daarover. Ik weet dat ik op het openbaar internet schrijf, maar alles wat ik positief over mijn job laat horen meen ik ook uit de grond van mijn hart. Dus ja, het was vrij druk geweest en we waren allemaal moe. Maar ik mocht eerder naar huis met de boodschap mijn rust wat meer serieus te nemen en beter voor mezelf te zorgen. En niet zo hard te zijn voor mezelf. En ik zou blij moeten zijn dat ik naar huis kon, kon gaan uitrusten. Bovendien had ik de dag daarna een vrije dag. Ik zou daar blij om moeten zijn. Maar ik voelde maar een ding. Ik voelde me gefaald.
Dat ik niet die twee uurtjes die ik normaal nog moest werken niet meer kon. Zwaar gefaald. Terwijl het zo goed bedoeld was van de mensen op mijn werk. Ik zal hen ook niks kwalijk nemen, het is puur mezelf. Ik hoor Jess Glynn alweer in gedachten zingen. ”Don’t be so hard on yourself no…’, Maar ik ben het wel. Elke dag weer. En dat moet echt een keer stoppen. Al denk ik dat er ooit wel een dag komt dat dat zo zal zijn. Onder het mom van voor mezelf kiezen heb ik wel goeds gedaan deze week. Ik ben namelijk een stukje aan het sparen voor mijn verdere opleiding, maar de boog kan niet altijd gespannen staan. Ik heb ook tien maanden hard gewerkt voor school. Ik mag ook vakantie vieren. In het mom van die gedachte heb ik gezegd dat ik in augustus maar 4 dagen werk in plaats van 5. En toen ik dat had gezegd en dat geregeld was (wat geen enkel probleem was trouwens) voelde ik me ook eventjes gefaald. Maar he, dat is nergens voor nodig. Zo kan ik wat meer tijd voor mezelf vrijmaken, ook voor dingen met famlie en mijn zusje. Daarvoor is vakantie ook. Het leven is zoveel meer dan geld en werken. Er is leven naast die harde werkwereld. Leven waar je mag plezier maken, ontspannen, rusten. Hoewel ik ook plezier heb op mijn werk hoor, daar niet van 😉 Maar plezier in je vrije tijd is natuurlijk anders. Daarom niet beter of slechter. Ik hou van beide. Dus op naar augustus, naar meer leuke werkdagen, maar ook naar ontspanning!
Kies jij makkelijk voor jezelf?
Dat is nu iets waar ik totaal geen moeite mee heb! Ik sla gerust dingen af als ik thuis wil blijven en ik voel mij daar ook totaal niet schuldig om. Maar ik denk dat mijn mentaliteit op vlak van werken en socializen gewoon helemaal anders is. Mijn werk komt echt op de tweede plaats, na mezelf.
En zoals je zegt ben jij een werker dus ik snap wel dat jij je dan voelt alsof je gefaald hebt. Maar dat is dus totaal niet nodig. Je moet maar zo denken: zonder je lichaam zou je nergens zijn dus ‘t is wel belangrijk om goed voor jezelf te zorgen 🙂
Aargh, ik herken dit. Ik kies altijd voor een ander en denk dan pas aan mezelf..