Hoi allemaal! Mijn gevoeligheid is het grootste deel van mijn karakter. Doordat ik nu door een moeilijke periode ga, steekt dat soms een beetje weg. Het fijne gedeelte dan. Aan gevoelig zijn zitten er ook een heleboel lastige en moeilijke kantjes. Toch zou ik het niet anders willen. Dit is wie ik ben, en dat hoort bij mij. Ik heb dat in het verleden proberen te veranderen en er hebben heel veel mensen mij gepakt op mijn gevoeligheid. Toch is het nooit weggegaan. En dat zal ook nooit gebeuren. Je kan niet weglopen van wie je bent.
Ik ging eigenlijk bloggen en daar zet ik altijd een muziekje op. De laatste tijd is dat steeds vaker de audities van The Voice Kids van dit jaar. Helaas zit het er al weer op, en ik mis het. Daardoor kijk ik gewoon heel vaak de audities. Maar ineens glipte er een stukje gevoeligheid door. En ik heb die intensiteit al heel veel gevoeld in mijn leven. Maar dat betekent niet dat ik er minder van geniet. Ik besef ook dat de manier waarop ik intens geniet van dingen, niet iedereen gegeven is. En hoe mooi dat mijn leven maakt.
Maar ik was dus audities aan het bekijken, en ineens kwam ik bij Ebe. Ebe is een dertienjarige jongen die van kleinkunst houdt. Als Blind Audition zong hij ‘Ruimtevaarder’ van Kommil Foo. Wat al een van mijn favoriete nummers is. Maar daarnaast zong hij het op een magische manier en raakte hij me vanaf de eerste noot. Op een manier waar Kommil Foo er nooit in geslaagd is. Ik keek vandaag zijn auditie terug en zijn halvefinale-stukje. Daar vertaalde hij ‘Perfect’ van Ed Sheeran en deed er compleet zijn eigen ding mee. En de manier waarop hij mij raakte. Ik zat daar op de grond met mijn laptop naast me te genieten van zijn stem en hoe het mij raakte. En ineens was ik aan het glimlachen omdat het mij gelukkig maakt. En ik besefte hoe mooi het is dat mijn gevoeligheid mij dit soort dingen laat voelen. De manier waarop ik me inleef in muziek en hoe in me in een boek kan inleven. Het moment dat ik een film kijk en de wereld om me heen vergeet. Als ik dat naast al die lastige momenten leg, dan weet ik het wel. Ik wil dat zeker niet kwijt.
Dan maar ietsje lastiger. Maar doordat ik nu alles zo intens voel en ook die problemen, ga ik ook groeien. Op mijn manier. De therapie zal me daar zeker bij helpen. Ik ga alles wat ik achteruit heb geduwd terug naar voor moeten halen. En ik weet dat dat intens gaat worden en hoe emotioneel zwaar dat gaat worden. Maar na die periode zal ik er als een mooier en sterker meisje uitkomen. Hopelijk de Nikita die geniet en lacht. De Nikita die ik momenteel mis. Maar als er een ding is wat ik nooit van mijn leven kwijt wil, is het echt wel mijn gevoeligheid. Ook al maakt het mijn leven lastig.