Geluk | Het onbelang van perfectie

Hoi allemaal! Eerlijk, ik las voor een vorig artikel mijn blog terug. Toen kwam alles weer binnen, hoe hard ik toen problemen had met perfectionisme. Als je mij toen had verteld dat er een dag zou komen dat ik deze woorden zou publiceren, zou ik je gek verklaren. Toch is het wel degelijk zo ver. Ik ben daar wel heel blij mee. Perfectie, het is niet het belangrijkste in het leven. Eigenlijk kwam dat inzicht al een tijdje terug binnen, maar ik hield het niet vast. Het was weg voor ik het wist. Maar ik werd er vorige week met mijn neus terug opgedrukt.

Wie mijn blog nu ongeveer een jaartje volgt, weet hoe vaak ik in strijd ging met mijn perfectionisme. Er zijn dagen dat ik er alsnog mee in de strijd ga. Het verschil is nu alleen dat ik de strijd sneller staak, omdat ik weet dat ik alleen maar energie verlies. En soms is aan het begin die ‘paniek’ dat het niet perfect zal zijn gewoon een kwestie van doorzetten. Vaak bij tekeningen is dat. Ik vertelde ook over Flappie, mijn papier mache konijntje. Mijn eerste eigen projectje uit papier mache. En toen ik hem aan het schilderen was, voelde ik weer de bekende gedachten opkomen. Dat het niet goed genoeg was, en dat er nog veel dingen beter moesten. Ik heb die gedachten op het einde van mijn projectje kunnen wegduwen, waardoor ik er wel heel veel plezier aan gehad heb.

Maar tegen het einde leerde ik een hele belangrijke les. Ik kon wel duizend lagen verf geven aan Flappie. Letterlijk, want acrylverf kan je blijven overschilderen als het droog is. Maar er zou altijd wel iets zijn waar mijn perfectionisme op zou hameren of kappen. Dat weet ik heel goed, uit ervaringen in het verleden. Ik was ook alweer aan het dromen van sociale media, om hem online te tonen. En daar ging mijn bewijsdrang dus in gang. Maar dat is echt niet het allerbelangrijkste. Tijdens de afwerking gingen mijn gedachten niet over op hoe perfect Flappie moest zijn. Maar ik lette erop hoe hard ik genoot. Hoe goed mijn concentratie was om hem schattige oogjes te geven en de streepjes op zijn pyjamaatje te schilderen. Om zijn oortjes van een klein beetje roze te voorzien. En zijn pootjes de juiste tinten bruin te geven, met een donkere kant om er wat meer vorm in te steken. En hoe ik zijn staartje aan het schilderen was, met schaduwen op het pyjamabroekje. En ik was een met mijn creativiteit en passie. En ik hou van die momenten. Het zijn momenten dat ik de wereld om me heen vergeet. Dat ik zelfs de muziek die ik op dat moment aan het luisteren ben niet hoor. Dan ben ik een met mijn projectje. Ik weet zeker dat we allemaal die momenten kennen, met onze eigen hobby. Al schrijf je, teken je, knutsel je, maak je muziek. Het is het moment dat je in je flow zit.

Ik genoot ervan, dat kan je wel opmaken uit mijn hele verhaal vandaag. En ineens besefte ik het. Ik zei het zelfs hardop tegen mijn zusje, ze is dus getuige. Het belangrijkste is helemaal niet dat Flappie perfect is. Of welk projectje dan ook. Het belangrijkste is dat ik geniet van wat ik aan het doen ben. En als ik aan het tekenen of knutselen ben, dan doe ik dat zeker. Net zoals het bij mijn reading challenge niet gaat om het aantal boeken dat ik las. Maar om het plezier dat ik heb tijdens al die boeken. Vandaar, mijn pleidooi. Het onbelang van perfectie. Als je maar geniet, dat is echt veel belangrijker! Je doet het immers voor je hobby, en niet voor je baas of werkgever. Dat je in je job wel perfectionistisch bent, dat begrijp ik. Als ik werk heb ik ook graag dat alles oke is en mijn werkgever tevreden is. Iedereen denk ik, anders hou je gewoon geen job meer over. Maar in je vrije tijd en met je hobby? Daar mag je gerust wat milder zijn. Niemand is perfect.

Met welke hobby kan jij in zo’n zalige flow raken?