Gedachtenstromen | Soms voel ik me beschaamd en dom

Hoi allemaal! Deze woorden zie ik liever niet op mijn blog verschijnen. Ik weet ook dat dit een heel ding zal worden om dit artikel volledig uit te werken. Maar net zoals altijd wil ik niet de stoere Nikita uithangen die enkel maar het goeie vertelt. Ik wil eerlijk zijn. Dus met dit artikel ben ik dat ook. Het draait rond mijn studiebeslissing. En ik wil ook niet dat deze gedachten andere wegen gaan verkennen en zich uiteindelijk gaan nestelen. Ik weet maar al te goed dat dat geen goed idee is. Want dan krijgen ze een eigen leven.

Een tijdje terug, nog niet zo lang geleden vertelde ik over mijn studies. Een maand terug zat ik nog op de schoolbanken. Of erachter beter. Denk niet dat mijn docenten het zo leuk zouden vinden als ik er letterlijk op zat. Dat terzijde. Ik ben er doekjes rond aan het winden, dat merk ik zelf ook hoor. Maar mijn leven is compleet veranderd in minder dan een jaar. En daarna nog eens. Ik besloot te stoppen, een tijdje terug. En van die keuze heb ik nog steeds geen spijt. Integendeel, dit was juist. De rust en de pak die van mijn schouders viel, doet me goed. Enorm goed. Ik herken mezelf (alweer) niet. Maar deze keer op een positieve manier. Ik herkende mezelf in november ook niet, maar dat was vrij negatief.

Mijn gedachten zijn over het algemeen wel positief. Ik lach, de zon schijnt (in mijn hoofd dan). Maar dan sluipt er soms eens een negatieve gedachte in, zoals iedereen. En soms komt daar ook schaamte bij kijken. Ik schaam me niet voor mijn keuze, dat duidelijk. Maar heel soms dringt die wel eens binnen. Dan voel ik me een sukkeltje omdat ik het gevoel heb opgegeven te hebben. En dan heb ik het gevoel dat ik nooit in mijn leven iets zal bereiken. Dan voel ik me niet goed genoeg. Voor de wereld, voor het werkveld. En ik haat dat zo. Me zo voelen. Soms heb ik het gevoel dat het allemaal niet genoeg was. Terwijl ik echt wel elke avond taken maakte, verslagen schreef, mijn tekenwerk deed. Tot op het laatste. Ik was kapot. Ik kwam thuis na een lange schooldag, met stapels taken. Ik was uitgeput. Ik had enkel de energie om op bed te gaan liggen en met moeite een aflevering van een serie te kijken. Zelfs dat was te vermoeiend. En als ik het toch riskeerde om mijn laptop open te trekken, kreeg ik hoofdpijn. Uiteindelijk probeerde ik dan maar een tekentaak te maken. Maar als je zo moe bent, dan krijg je je lijnen niet hoe ze moeten zijn. Dat vergt concentratie. Iets wat ik niet heb als ik doodmoe ben. Uiteindelijk raak je gefrustreerd. Gewoon omdat ik moe ben. En ik lette goed op mezelf, ging er op tijd in. Maar dat leek allemaal niet te helpen. Na een doktersbezoek zette ik de rem erop. Want ik kon niet meer. Ik was mezelf richting burn-out aan het werken. Als ik zo doorging kon je me uit de goot halen. Klinkt enorm dramatisch, ik weet het. Maar ik sta vrij dicht bij mezelf en weet meestal wel wanneer mijn breekpunt eraan zit te komen. Ernaar luisteren is vaak een andere zaak. Alleen was het in deze situatie veel erger. Als ik dit negeerde, had ik wellicht een heel groot probleem.

En toch voel ik me soms niet goed genoeg en dom. Ook dat is onzin. Je intelligentie wordt niet bepaald door schoolresultaten. Of door je diploma. Toch niet volledig. Ik weet het, het is mijn criticus die dan op me springt. Toch keer ik niet meer terug. Ik ga niet terugkeren naar de plek waar ik ‘gewond’ raakte. Zou enorm dom zijn. Ook voor mezelf. Ik denk ook niet dat ik de moed zou hebben om terug te bellen naar school om me terug in te schrijven. Ik heb genoeg respect voor mezelf om mezelf dat niet nog eens aan te doen.

Maar soms voel ik me beschaamd, onzeker en dom. En het is stoer om dat toe te geven. Het is ook fijn als alles perfect goed gaat. Maar die illusie wil ik niet ophangen, want dat is niet de waarheid. Gelukkig zijn deze gedachten echt maar  5 procent van mijn hele week. Dus zo frequent komen ze niet voor. Het is een periode waar ik door moet, en dat gaat niet altijd even vlotjes.

Voel jij je soms beschaamd of onzeker?