Nog eventjes een lesje | Paniekaanvallen

Hoi allemaal! Nog niet zo heel lang geleden drong mij een les binnen. Ik schreef heel vaak over mijn paniekaanvallen, ook dat ze verminderd zijn. Natuurlijk vind ik dat fijn, want het maakt mijn dagen een stuk minder vermoeiend. In paniek schieten bij alles en jezelf vervolgens proberen te kalmeren, dat is enorm slecht voor je energie en welzijn. Zeker als je net als ik bij het kleinste dingetje dat op je afkomt in paniek schiet. Paniek is nooit goed en vaak een slechte raadgever. Toch denk ik dat ik bij deze iets heb ontdekt, en iets wat wel mijn hele leven van pas kan komen.

Gewoon het woord alleen al klinkt niet te positief, paniekaanvallen. Is het ook niet echt eigenlijk. Toch heb ik wel iets ontdekt. Meestal komt een paniekaanval ten eerste niet uit het niks. In het begin wel, maar nu niet meer. Ik heb er ervaring mee en voel ze nu meestal aankomen. Wat al een goed punt is, want daarmee kan ik ze misschien voorkomen. Voorkomen is beter dan genezen, en zeker in dit geval. Maar doordat ik ze voel aankomen, leer ik ook patronen zien in wanneer ik een paniekaanval ga krijgen. In welke situaties bijvoorbeeld. Dat komt ook omdat ik vrij dicht bij mezelf sta en ook keuzes maak die bij mezelf liggen. Dan kom je dit soort dingen gewoon tegen op je pad. Vaak is het confronterend om dicht bij jezelf te leven en jezelf goed te kennen.

Doordat ik de situaties en patronen zie en herken, maakt het mij beter natuurlijk. Ik probeer ze daarmee niet te ontwijken, maar het punt dat ik wil maken vandaag is het volgende. Mijn paniekaanvallen zijn niet nutteloos. Ze willen me vaak iets vertellen. De reden dat ik dagelijks paniekaanvallen kreeg tijdens school en schoolwerk, was omdat ik niet op mijn plek zat. Natuurlijk, ik doe mijn vak graag. Ik ontwerp graag en ik teken graag. Maar ik zat niet op mijn plek. En telkens weer als ik een paniekaanval voel opkomen, is dat meestal een teken. Een alarm eigenlijk. Stop, je gaat te ver. Natuurlijk negeerde ik dat in het begin, ik wist niet wat me overkwam. Ik wist het totaal niet. Ik had dit nog nooit meegemaakt. Dus negeerde ik ze maar, op hoop dat het wel zou verbeteren. Ik stak het op de start van de hoge school, dat het allemaal overweldigend was. En dat was het ook, voor iedereen. Maar het beterde niet en na therapie wel. Maar als ik een paniekaanval kreeg, was hij altijd schoolgerelateerd. Meestal zijn mijn paniekaanvallen een alarmsignaal om me te vertellen dat ik iets aan het doen ben dat tegen mij ingaat of dat ik de verkeerde richting uit ga. Volgens mij is dat gewoon mijn intuïtie die me waarschuwt. Ik kan het ook compleet verkeerd hebben nu, maar dat zie ik dan wel weer. Leven is leren en vallen en opstaan. Allemaal samen.

Een tijdje terug, toen ik plannen had om te stoppen met studeren stelden mijn vrienden voor om in april een weekje naar de Ardennen te gaan. Op het eerste moment zei ik gretig ja en was ik enthousiast. Maar daarna als ik eraan dacht kreeg ik bijna een paniekaanval. Ik kon ze vaak voorkomen. Toen ik wat rustiger was, dacht ik na waar die aanval vandaan kwam. En ik wist het al vrij snel. Ik heb een intense periode achter de rug en was helemaal nog niet klaar voor een weekje reizen met vrienden. Hoe ontspannend dat ook kan zijn. Maar na een periode als deze heb ik rust en mijn vertrouwde omgeving nodig. Ik heb het hun ook wel verteld ondertussen en ze zijn er prima oke mee. Ik had ook niet anders verwacht, het zijn mijn beste vrienden. Maar die paniekaanval wilde me vertellen dat ik daar helemaal nog niet klaar voor ben. En zo heeft iedere paniekaanval een boodschap of betekenis. Dat betekent niet dat ik ze allemaal serieus moet nemen, na een hele dag prikkels voel ik soms ook een paniekaanval opkomen. Dan weet ik gewoon dat ik te veel heb gehad die dag en dat de rem erop moet. En dat ik moet gaan rusten. En sommige dingen moet ik nu eenmaal door, hoe graag ik ze ook zou willen vermijden. Ook dat hoort bij het leven, het kan niet altijd gaan zoals je wilt.