Hoi allemaal! Niemand kan zich mij inmiddels voorstellen zonder potlood in de hand of mijn handen onder de verfvlekken. Als mensen mij vragen wat mij gelukkig maakt, is mijn rek met tekenmateriaal ook het eerste wat in me opkomt. Naast lezen dan. Tekenen en illustreren is een hele bijzondere hobby voor mij. Ik kan er altijd mijn zorgen in kwijt. Maar het is al heel vaak mijn redding geweest. Ik ben er elke keer weer dankbaar voor, ook voor het geluk als ik aan het tekenen ben. Of de trots die ik voel als ik weer een nieuwe techniek heb geprobeerd en die geslaagd is.
Toch teken ik nog niet mijn hele leven. Als kind weet ik wel dat ik in het lager altijd naar de knutsellessen uitkeek. Creativiteit was toen al mijn passie, en dat is het nog steeds. Ik heb ook een paar jaar fotobewerking gedaan, heel lang eigenlijk. Toch zeker een jaar of vijf. De meeste resultaten daarvan vind ik niet meer terug, maar het was niet gewoon eventjes iets wegwerken. Ik maakte hele nieuwe werken, maakte er bijna iets helemaal anders van. Dat was destijds mijn passie, mijn liefde. Ik voelde toen al hoe hard ik genoot van creatief zijn. Maar ik zei nog dat ik er nooit mijn job van wilde maken. Wat ik dan wel wilde doen, wist ik helemaal nog niet. Ik zat toen nog in verzorging. Maar dat is niet echt goed afgelopen.
Toen ik veranderd was van opleiding, had ik veel struggles. Met het tekenen, ik had de zomer ervoor me enorm hard op tekenen gestort. Dat tekenen mij gelukkig maakt, was toen al wel een beetje duidelijk. Ik zag het alleen niet als mijn passie zoals ik het nu doe. Maar toen een leerkracht opmerkte in dat jaar hoe tof mijn tekenstijl was, dat was waar ik het zelf ook begon te zien. Ik was nog heel onzeker en zag het niet als mijn talent. Zeker omdat ik mezelf heel zwaar vergeleek met mijn klasgenoten. Onzin, want die hadden al zovele jaren tekenles gehad. De meeste toch. Toen had ik ook de wijsheid nog niet dat iedereen zijn eigen talenten en stijl heeft. Die zomer gingen we verhuizen, en ik had stress. Het was al een half jaar bekend, wegens persoonlijke redenen. Ik haatte het, ik haatte veranderingen. Nog steeds ben ik er vaak niet van het eerste moment oke mee, maar ik kan er wel beter mee omgaan. Die zomer verhuisden we, en toen het echt lastig ging en ik paniek voelde, ging ik met alcoholstift tekenen op de dozen. Ik tekende dieren, minions, gewoon van alles wat in me opkwam. Dat kalmeerde mij toen. De verhuizing is goed verlopen en inmiddels wonen we al twee jaar in ons appartement.
Het volgende schooljaar zou het jaar worden waarin ik genoot van school. Omdat ik besefte hoe snel de tijd ging. Het zou mijn voorlaatste jaar worden in de middelbare. Ik had mijn draai volledig gevonden in mijn nieuwe school en opleiding en ik was klaar om uit die startblokken te schieten. Mijn eerste schooldag was vrij leuk en ik heb heel veel gelachen. De enige domper die dag was dat mijn vertrouwenspersoon dat jaar geen les zou geven aan ons. En ik wel een voorgevoel had dat het geen makkelijk jaar zou worden. Helaas had mijn gevoel gelijk. Zaterdag moesten de bibliotheekboeken binnen. Dat doe ik altijd met mama en tante, we lezen alle drie vrij veel. En die ochtend hoorde ik mama bellen met tante, haar stem klonk niet echt positief. Mijn intuïtie zei genoeg. Nog voor ze had dichtgelegd eigenlijk. En toen mama de telefoon neerlegde, zei ze ook hardop wat ik had gevoeld. Mijn oma was gestorven afgelopen nacht. Was in 2016 trouwens. Ik heb toen een hele diepe dip gehad, het was zelfs geen dip te noemen. Ik ben heel lang down geweest. Eigenlijk hoef ik dat niet te verklaren, is heel normaal als een dierbare sterft. Maar mijn lichtpuntje was er iedere week. Iedere vrijdagnamiddag hadden we het vak illustratie. En ik weet nog dat dat me vaak door iedere moeilijke week sleepte en door alle moeilijke periodes sleepte. Het heeft me hoop gegeven. Als er momenten waren waarin ik mezelf niet kon sussen, ging ik tekenen. Het kalmeerde me vanzelf.
In het zevendejaar (wat vorig jaar was dus) struggelde ik met perfectionisme en onzekerheid. Er zijn veel dingen gesneuveld toen. Niet letterlijk natuurlijk. Er zijn dingen weggevallen die ik nu niet meer doe. Ook mijn zelfvertrouwen is gesneuveld, een hele lange tijd. Tekenen en illustreren is iets wat ik ben blijven doen, ondanks mijn onzekerheid. En ik heb het gevoel dat ik nu mijn tekenstijl des te meer waardeer daardoor. Illustreren is altijd overeind gebleven, en er zijn heel veel momenten geweest dat tekenen niet lukte door gebrek aan inspiratie. Maar het is gebleven. Ik doe het nu nog steeds met evenveel passie, al dan niet met meer passie dan toen. Afgelopen half jaar was niet makkelijk met mijn studies en paniekaanvallen. Ik had problemen met ze onder controle krijgen. Tekenen heeft mij toen ook overeind geholpen. Zeker vanaf het moment dat ik mijn tekentablet kreeg als Sinterklaascadeautje. In de examens was ik bijna getrouwd met dat ding. Het verloste me van mijn pijn, van de realiteit. De realiteit die hoge school heette toen. Tekenen heeft mij gered. Dus wanneer ik zeg dat tekenen mijn alles is, mag je dat best serieus nemen. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik leef en dat ik ’s morgens wakker word en aan een nieuwe dag kan beginnen. Maar als ik niet meer mag tekenen of creatief zijn, hoeft het voor mij niet meer.
Tekenen is mijn brandstof, het geeft me energie wanneer ik niet meer kan. Tekenen helpt mij overleven. Het is mijn energie, mijn vuur. Wanneer ik me slecht voel keer ik terug naar mijn eigen tekenwerk, waar ik alles zo vrolijk en schattig kan maken als ik het wel. Mijn hersenen stoppen voor een uurtje met draaien, omdat ik bezig ben met die ene schaduw of tint of vorm. Ik kan niet tegelijk een kloppende tekening maken en met iets anders bezig zijn in gedachten. Zonder tekenen had ik allang opgegeven. Wanneer alles tegenzit, waren mijn stiften en potloden er voor me. En mijn verf en penselen. Je kan je dus wel voorstellen hoe groot de pijn was toen ik afgelopen tijd zo ongelukkig was dat zelfs tekenen me geen energie meer gaf. Meer nog. Dankzij tekenen kreeg ik zelfvertrouwen, leerde ik van mezelf houden. Ook doordat ik nu wel tevreden ben met mijn stijl, word ik trots. En wanneer die stap gezet, van trots zijn op mezelf, volgt de rest bijna direct. Ik denk dat ik niet genoeg kan overbrengen in woorden hoe gelukkig tekenen me maakt. I found that thing that takes me to a happy place. I call it art <3
Wat een mooie, en treffende blog, Nikita. Fijn dat het tekenen je door de hele moeilijke tijd gesleurd heeft. En eerlijk, ook heel herkenbaar daardoor raakt hij me wel erg (positief bedoeld).
Hoewel ik nu (even) niet meer teken (behalve voor mijn werk – ik ontwerp tuinen) is er ook een periode geweest dat het mijn leven was. Ook een moeilijke tijd, pesten op school en een ongeval gehad. In het ziekenhuis was ik de ganse tijd aan het tekenen (gelukkig dat het mijn enkel was en niet mijn arm 😉 ) en daarna ben ik niet meer gestopt gedurende mijn hele middelbare school.
Het was zoals je zegt, een vlucht uit het echte leven. Ik mis het soms wel, zou binnenkort wel weer eens een poging willen doen, het is ook een puntje van mij Project Day Zero.
Dank zij jouw blog hier, nu ik me weer beter herinner wat het vroeger voor mij was, kriebelt het nog een ietsje meer, dus dank je wel.
Dankjewel voor je mooie en uitgebreide reactie! Jouw reactie is omgekeerd ook weer herkenbaar, het is werkelijk een ontsnapping. Ik vind het trouwens wel erg om te horen dat je een ongeval hebt gehad! Maar dat tekenen dan je redding was, is natuurlijk wel heel mooi om te horen. Zo lief om te horen dat ik je tekenkriebels terug wat heb aangewakkerd! Veel plezier met tekenen binnenkort! 🙂