Hoi allemaal! Wanneer je vrienden vertellen over een vette promotie die ze hebben gekregen of je op sociale media ziet dat iemand zijn rijbewijs heeft gehaald of een huis heeft gekocht, zou je wel eens jaloers worden. Vooral omdat we vergelijken. En als je dat allemaal uitvergroot, lijkt jouw succes ineens niks meer. Niks is minder waar. Het is niet omdat jouw stappen kleiner zijn, dat ze daarom niks waard zijn. Kleine stapjes zijn ook stapjes. Iets wat ik me realiseerde afgelopen tijd.
Eigenlijk hoef je het zo ver niet te zoeken als bij promoties en vette auto’s. Wanneer we een kindje zien, dan zijn we altijd blij als het zijn of haar eerste stapjes zet. Eerst nog klein en onzeker, om uiteindelijk veel grotere passen te nemen als het ouder is. Het zijn babystapjes. We hebben ze allemaal ooit gemaakt, al herinneren we ons dat totaal niet meer. En toch kunnen we lopen nu en ons verplaatsen zoals we willen. Gelukkig maar, dat is iets om dankbaar voor te zijn. Ook dat is niet vanzelfsprekend. Maar er is niemand die zegt dat de stap groter moet zijn om iets waard te zijn. Ik ken geen enkel ouder die dat zou zeggen tegen dochterlief of zoonlief. Nee, we zijn trots. Want kleine schat zette net zijn of haar eerste stapjes. Ik vraag me soms af waar we die visie zijn kwijtgeraakt. Want eigenlijk is het waarheid. En hoewel het in een later leven niet meer gaat over leren stappen, zetten we wel op andere manier stappen. En ze zijn het allemaal waard om trots op te zijn. Kleine stapjes zijn ook stapjes.
En toch. We betrappen onszelf zo vaak op vergelijken. Zoals ik al eerder zei in dit artikel. Vette promoties, opslag, een nieuwe baan. Een eigen huis, een verhuizing naar een grote stad. Het zijn allemaal hoogtepunten in ons leven, zeker waar. Ik wil zeker niet dat je nadat je dit artikel sluit dat je denkt dat die niet mogen gevierd worden. Tuurlijk wel. Als je een mooie promotie kreeg omdat je werk zo gewaardeerd werd, laat de champagne maar knallen! Wanneer je een huis hebt gekocht, ga maar feesten om het te vieren. Heb je je rijbewijs gehaald, mag je tuurlijk uit eten gaan om het te vieren. Maar vergeet ook de kleine stappen niet te vieren. Hoe klein ze ook zijn, later zal je zien dat ze je wel gebracht hebben waar je nu bent. Misschien is jouw leven nu wel wat je altijd wou. Vergeet niet dat dat mede door die kleine stapjes komt die misschien over het hoofd zijn gezien. Welke stapjes dat zijn, is voor iedereen persoonlijk. Afhankelijk van je doel. In een zoektocht naar een job mag je al vieren dat je sollicitaties hebt ingediend. Want je hebt iets gedaan, je hebt een stap gezet. Bij het zoeken naar een huis, mag je al blij zijn als je een paar bezichtigingen hebt gedaan. Nee, je bent er nog niet. Maar wat ik al een hele tijd probeer duidelijk te maken; die stapjes mogen ook gevierd worden. Dus ga je gang! Leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen. Een waar cliché.
Mijn blog zou mijn blog niet zijn als ik er ook geen persoonlijk verhaal aan koppel. Ook voor mij geldt dit allemaal. Mijn leven lag de afgelopen tijd nogal overhoop. Vooral mentaal eigenlijk. Ik had geen andere keuze dan rusten en terug op adem komen. Dat heeft wel een tijdje geduurd, maar ik had ‘t nodig. En ik ben iemand die pas trots is op de grote dingen. Als ik weer eens een fantastisch doel heb bereikt. Afgelopen tijd zag en voelde ik die visie veranderen naar wat ik hierboven vertelde. Je leven terug oppakken als het stil heeft gelegen, is niet gemakkelijk. Zonder mezelf zielig te noemen, dat is zo. Maar elke dag zette ik een kleine stap om verder te gaan. De eerste dag was dat vacatures opslaan waar ik op wilde reageren, eventueel bedenken en opschrijven wat ik in mijn motivatiebrief ging zetten. De andere dag was dat al een paar sollicitaties versturen. Het moment dat ik eigenlijk al terug begon te kijken tussen sollicitaties om te kijken welke me aanspraken, voelde ik al een trots. Want na zo’n lange en intense periode is het niet gemakkelijk om je leven terug op de rails te zetten. Toch heb ik het geprobeerd. En het komt goed. Ik heb nog geen vaste job, maar dat komt wel. Bij mijn vakantiebaan (ik noem het even zo omdat ik graag mijn eigen privacy wil beschermen) mag ik als interim werken. Ze bellen me op wanneer er een gat in de planning zit of wanneer er iemand ziekvalt. En ik vind dat prima. Het zijn nog geen volle dagen, maar het is wel een begin. Inmiddels zit mijn eerste werkdag er al op. En het ging goed. Ik voelde me trots. Ik heb de afgelopen tijd mij heel vaak gefaald en slecht gevoeld, en toen voelde ik me goed. Net als mijn psycholoog. Het traject begint ook binnenkort. Waarschijnlijk als ik dit gepubliceerd heb, is het al begonnen. En ook dat is weer in kleine stapjes gelopen. Een doktersbezoek, bellen naar het centrum voor geestelijke gezondheid en uiteindelijk doorverwezen worden en weer bellen. Het zijn stappen die ik gezet heb, en niemand anders. Het is niet altijd makkelijk, maar ik doe mijn best om er iets van te maken. En ja, dat proces uit zich nu eenmaal in kleine stapjes. Maar ze mogen er zijn!
Welke kleine stappen zette jij afgelopen tijd?