Hoi allemaal! Ik heb geen idee waar ik moet beginnen bij dit artikel. Meestal als ik een idee heb voor een artikel weet ik wel hoe ik het ga inleiden en brengen. Maar nu? Werkelijk geen idee. Misschien moeilijk om toe te geven omdat we nu allemaal de grote ‘volwassenen’ zijn en niemand hierover spreekt. Maar ik mis het dus wel. Ik wilde het graag eventjes van me afschrijven.
Ik zat vijf jaar in verzorging, as you know. Wie mijn blog lang volgt weet dat. Maar na die lastige stage in 2015 wist ik dat er iets moest veranderen. Ik veranderde van school en opleiding. Een stap die ik emotioneel zwaar onderschat had, want ik wist dat ik het begin zwaar ging vinden. Was ook wel zo, maar ik ben daar doorheen geraakt. En vanaf het moment dat ik gewend was aan de school, leerkrachten, nieuwe vakken en mijn klas, had ik de tijd van mijn leven. Ze vlogen dan ook voorbij. Ik moest toen nog drie jaartjes en dan was ik afgestudeerd. En voor ik het wist waren we 25 juni 2018 en zat ik tussen mijn klasgenoten op de diploma-uitreiking. Op mijn 21ste verjaardag dan nog. Ik voelde me gelukkig en vrij verdrietig tegelijk. De hele dag was werkelijk een rollercoaster aan emoties. Voornamelijk blije en positieve gelukkig. Tot ik het Belfort (want daar was mijn uitreiking) uitliep en besefte dat ‘t nu allemaal voorbij is. En ik was nog te euforisch om verdrietig te worden. Ik had er net een geweldige avond opzitten. We waren met de klas en drie leerkrachten uit eten geweest als afscheid, waar we enorm veel gelachen hebben en plezier hebben gemaakt. En daarna de uitreiking, met een fantastisch rapport. Het kon niet beter. Een mooiere verjaardag kon ik me niet wensen.
Maar ik mis het nog steeds. Hoe gek ik het ook vind om dat toe te geven. Ik was vorig jaar nog helemaal niet klaar om afscheid te nemen en dat wist ik. Ik wist het al vanaf het zesde. Ik zag de dagen omvliegen en aan het einde van het zesde had ik nog de troost dat ik nog een jaartje had. Maar die troost heb ik nu niet meer. En ik heb het daar nog steeds lastig mee. Ik volg mijn school nog steeds trouw op sociale media, ik heb nog contact met de meeste van mijn vroegere klasgenoten en in april was ik ook op de opendeurdag daar. Allemaal dingen die me nog steeds een beetje verbinden met de school. Zoek ik daarmee zelf mijn verdriet? Ik denk het niet. Het geeft een soort troost om te weten hoe het gaat in mijn oude school en wat er gebeurt. Maar ik mis het dus wel. Heel erg. Er is nog een studierichting die je na je zevende kan doen, maar dat ga ik niet doen. Omdat ik weet dat ik dat zou doen, puur om nog een jaartje op school te zijn. Ook gaat het me tegensteken als ik niet gelukkig ben. Ik weet dat na de afgelopen tijd maar al te goed. Het is trouwens stom om gewoon puur maar om daar nog een jaar te zitten me terug in te schrijven. Als de passie niet van binnenuit komt, heeft dat niet zoveel zin. Ik moet gewoon accepteren dat het leven verdergaat. En mijn hoofd kan dat en mijn hoofd denkt heel logisch. Maar mijn hart was nog niet klaar om mijn school los te laten. Eigenlijk ook wel heel mooi, want dat toont maar weer eens aan hoe hard ik genoten heb die drie jaartjes. Ik denk heel vaak aan de quote van Winnie The Pooh.
”How lucky I am having something that makes saying goodbye so hard,,
Ik merk het heel vaak dat ik er nog heel vaak mee bezig ben. Wanneer iemand iets vertelt dan weet ik er in mijn hoofd altijd wel een grappig verhaal aan te koppelen die in de afgelopen drie jaar is gebeurd. Wanneer ik bij mama haar vriendin ben dan kan ik altijd honderduit vertellen, want ze vind het zo tof om die verhalen te horen. En ik vind het tegelijkertijd zo tof om ze te vertellen. Vooral omdat ik zelf nog eens kan lachen dan. Ik heb er gewoon heel veel mooie momenten en slappe lach-momenten gehad. Meer dan ik in woorden kan onderbrengen. Mijn geluk wat ik voelde de afgelopen jaren is onbeschrijfelijk. Toen ik in 2016 mijn oma verloor, was ik net zoals iedereen heel verdrietig. Maar ik heb het idee dat ik daar doorheen ben geholpen door school. Er was elke keer wel iets grappigs of iets tofs waardoor ik een reden had om door te zetten. En natuurlijk eindigde ik de week toen met mijn favoriete vak, wat nog beter was. Ik heb er ook fantastische leerkrachten gehad. Van de eerste tot de laatste. Niet ieder was mijn grote favoriet, maar dat hoort erbij. En mijn fantastische vertrouwenspersoon niet te vergeten natuurlijk. Hoe zou ik hem niet kunnen noemen in dit artikel.
Mijn hart heeft het soms moeilijk te aanvaarden dat dat nu voorbij is, ook al is het alweer bijna een jaar geleden. Deze maand is het een jaar geleden. Gek hoe snel de tijd gaat. De een heeft het nu eenmaal verwerkt dan de andere. Ook dat is oke, ieder op zijn eigen tempo. Ik ‘straf’ mezelf altijd als ik merk dat ik mijn school mis. Maar misschien moet ik mijzelf eens de tijd geven om dat te verwerken. Mijn school zal altijd wel een plekje in mijn hart hebben, net zoals mijn andere school in verzorging. En ooit zal ik dit een plekje hebben gegeven. Misschien is het ook gewoon omdat ik in een periode zit in mijn leven waarvan ik niet helemaal weet wat er nu gaat komen. Maar het is allemaal oke. En het komt wel goed. Op mijn eigen tempo. Ik probeer mezelf elke keer dat ik het lastig heb te vertellen dat het goed is. Dat het oke is wat ik voel. En dat het ooit wel eens beter zal gaan. It’s okay.
Denk jij nog soms terug aan je schooljaren?
Zo hoe je vertelt over je school! Heel ontroerend om te lezen dat je zo’n fijne herinneringen aan je middelbare school hebt. Voor mij is het juist het tegenovergestelde. Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik afstudeerde van de middelbare school en dat deed me juist beseffen hoeveel gelukkiger ik nu ben, dan toen ik daar nog op school zat. Zo zie je maar dat zo’n schoolervaring voor iedereen verschillend is. En je moet maar denken: al die mooie momenten die je daar hebt beleefd pakken ze je nooit meer af en kan je voor de rest van je leven koesteren.
Dankjewel! Ik kan alleen maar zeggen dat het recht uit mijn hart komt. Ik vind het heel jammer om te horen dat jij net tegenovergestelde ervaringen hebt. Helaas gebeurt dat ook. Maar alleen maar fijn om te horen en merken dat je nu zoveel gelukkiger bent. Die mooie momenten ga ik zeker koesteren! Geregeld nog heb ik eens de slappe lach omdat ik terugdacht aan een moment in de klas. Dus ik ga het niet zo snel vergeten denk ik.
Fijn dat je zo’n fijne schoolperiode hebt gehad. Van mij alweer 80 jaar geleden 😉 Ik heb zelf niet zo’n fijne schooltijd gehad op de middelbare. Iets met pesten en eigenlijk heel onzeker zijn over mezelf e.d.. Een echt grijs muisje. Iemand die ik nu juist geheel niet meer zou herkennen. Pas in de 4de klas werd dit een beetje anders. Wat wel fijn is dat ik na al die jaren nog steeds een vriendinnetje zie/spreek die ik van mijn middelbare klas ken. Zo fijn<3 Mooi dat je deze momenten als herinnering hebt. Ik heb er ook wel wat maar 90% zit toch een naar smaakje aan.
Dankjewel! Ik herken het pesten en onzeker zijn heel erg spijtig genoeg. De laatste jaren werd dat veel minder, behalve de onzekerheid. Maar ik vind het tof om te horen dat je nog steeds contact hebt met iemand uit je middelbare klas. Dat is echt heel waardevol, want met iedereen contact houden is haast onmogelijk.