Hoi allemaal! September voelt altijd als het vreugdevolle begin van een nieuw schooljaar. Nieuwe kansen, nieuwe leerkrachten en soms ook nieuwe vakken. Zo’n nieuwe start waar ik altijd heel vrolijk van wordt. Helaas heeft sinds 2016 de start van het nieuwe jaar ook een donker kantje gekregen. Op 3 september 2016 verloor ik namelijk mijn lieve oma, geheel onverwachts. Vanzelfsprekend is dit geen makkelijke dag, maar ik vind het altijd fijn om er iets over te vertellen op mijn blog. Dat is mijn manier om er mee om te gaan.
Drie jaar alweer. Wanneer jullie dit lezen is het plotse sterven van mijn oma alweer drie jaar geleden. Het was vrij plots eigenlijk. Ze was nog vrij gezond eigenlijk. Mijn oma vertoonde helemaal geen tekenen van ziekte of moeilijkheden waardoor ze zou te komen sterven. Op een ochtend kregen we gewoon een telefoontje van tante dat ze er niet meer was. Als donderslag bij heldere hemel. Zo plots en onverwachts. Het rare is dat ik het op een of andere manier aangevoeld heb. Ik heb geen idee hoe, maar helaas voel ik vaak zware tegenslagen of erge gebeurtenissen aankomen. Soms is dat een handig gegeven, maar soms ook gewoon echt kut. Dat geef ik eerlijk toe. Dat ik de dood van mijn dierbaren soms voel aankomen, is een heel heftig iets. En nee, dat maakt het er niet beter op. Zelfs al weet je dat iemand komt te sterven. Afscheid nemen doet altijd pijn en ik vraag me vaak af of je ooit iemand volledig kan laten gaan als die gestorven is. Volgens mij is er altijd een stukje in je hart dat altijd pijn zal doen. Het toont ook aan dat je om iemand geeft.
Ik zag het niet aankomen, maar ik had wel een zwaar gevoel. In september 2016 ging ik wel nog naar school. In tegenstelling tot nu. Ik begon toen aan mijn zesde middelbaar, ik had er heel veel zin in. Zoals altijd. De eerste week bestond uit twee dagen omdat het schooljaar op een donderdag startte. Ik was gelukkig. Bovendien eindigde de vrijdag dat jaar met illustratie, wat mijn favoriete vak is. Dat doe ik gewoon echt heel graag. Maar ik keek ook gewoon uit naar de nieuwe week, nieuwe vakken, nieuwe leerstof waar ik mijn tanden in kon zetten. Ik klink nu echt als een nerd, dat besef ik. Maar ‘t is wel wie ik ben. En toch had ik een zwaar gevoel. Ik had er geen zin in. En ik snapte mezelf helemaal niet, want ik zag het probleem niet. Die zaterdag gingen we ook naar de bibliotheek en zelfs daar had ik geen zin in. Ik kreeg kop noch staart aan mezelf, want dat zijn normaal wel de dingen die mij zo gelukkig maken altijd. Ik snapte er niks van. Tot die zaterdagochtend we een telefoontje kregen met het nieuws dat oma was komen te overlijden. En het zware gevoel was weg. Achteraf gezien weet ik wel dat ik gewoon de dood van m’n oma voelde aankomen. Maar het was echter al de derde keer dat dat gebeurde, dus nu ben ik vaak wel alert als ik een zwaar gevoel heb. Helaas kan je de dood niet voorkomen, spijtig genoeg. Toch is het vrij heftig.
Drie jaar later. Inmiddels ben ik afgestudeerd en werk ik. Ik ben uit een diepe put aan het klimmen en dat gaat ook met vallen en opstaan. Net zoals veel in het leven. Er zijn heel veel momenten dat ik met verdriet aan haar terugdenk omdat ze dit niet meer meemaakt. En dat zal ook altijd zo zijn, ik zie dat ook niet veranderen. Soms vraag ik me af of ze daarboven trots is op haar kleindochter. Of ze me toejuicht bij alles wat ik doe. Vroeger zei ze dat altijd hardop tegen me en zei ze altijd hoe trots ze op me was. Ik zou er alles voor over hebben om haar dat nog een keer te horen zeggen. Nog een keer dat duwtje in mijn rug om ervoor te gaan wanneer ‘t niet meer lukt. Het zou me heel veel helpen. Helaas moet ik me neerleggen bij de realiteit dat dat niet meer kan. En of ik dat ooit helemaal zal kunnen, dat betwijfel ik sterk. Voor Kerst 2015 kreeg ik van haar een sieradensetje en ze was altijd heel gelukkig als ze zag dat ik een van de dingen droeg die daar in zaten. Ik leef dus altijd met haar ketting om, zo is ze toch een beetje bij me. Wanneer ik die ketting niet om heb, voel ik me altijd vreemd en leeg. Die ketting is me heilig en ik doe hem echt pas af als het niet anders kan. Dus ik heb hem zowat 24/7 om. Dat is mijn manier om oma bij me te dragen. Hoewel ze altijd in mijn herinneringen en hart zit natuurlijk.
Naast alle verdriet die ik altijd voel om deze dag, ben ik ook dankbaar. Mensen zeggen altijd dat je dankbaar moet zijn dat je mensen hebt gekend. Dat doet pijn en dat is ook pijnlijk. Maar naast verdrietig ben ik blij dat ik die jaren met mijn oma heb gehad, dat ze me altijd kon supporteren en altijd kon zeggen hoe trots ze op me was. Dat ik zo vaak haar warmte heb gevoeld en soms konden we samen lachen. Speciaal voor oma zet ik door, zodat ze trots kan blijven op haar kleindochter. Ik weet dat ik niet alleen ben, dat ze bij me is. Samen met andere dierbaren die ik verloor. <
♥ Lieve oma, na al die jaren mis ik je nog steeds ♥
Heel erg mooi geschreven!