Over sterk te zijn of te lijken

Hoi allemaal! Bijna een maand geleden verloor ik mijn lieve opa. Alleen al het idee dat er al zoveel tijd voorbij is, doet me schrikken. Wat vliegen de dagen snel. Het leven draait door, helaas wel. Hoe stom of zwaar dat ook is. De regen valt nog neer, winkels zijn open en het verkeer raast door. Ook als die van jou stopte met draaien. Dat is niet anders. Het enige wat je dan kan doen, is sterk zijn. Of lijken. Daar wilde ik het vandaag eens over hebben. Bij mezelf dan toch. 

Het was een klap in mijn gezicht, het overlijden van opa. Ook al zag iedereen het aankomen, dat blijft gewoon een klap in je gezicht. Een overlijden van iemand waar je van hield is nooit leuk. Het is verschrikkelijk en doet heel veel pijn. Ik heb er al veel over verteld op mijn blog, maar dat is omdat het helpt in mijn verdriet en in de verwerking. Vaak zit ik ‘s avonds te bloggen en dan heb ik een helder hoofd voor de rest van mijn avond. Tijdens een rouwproces is dat goud waard.

Ondanks dat het pijn doet en ik heel veel verdriet heb draait het leven door. Ik moet gaan werken, de winkel moet overeind blijven en ik ook. Mensen aan de kassa moeten bediend worden, de cornflakes en chips moeten in de rekken gezet worden en de rekken moeten proper blijven. Daarnaast heb ik andere verantwoordelijkheden. En zijn er mensen om me heen die me nodig hebben. Ik hoor dan zo vaak van anderen dat ik sterk ben en zoveel moed heb. Maar weet je, zo voel ik me heel vaak niet. Ik vis met dit artikel niet naar complimenten, het moest gewoon uit mijn hoofd.

Er zijn dagen dat ik me de trein op moet slepen en ik een kwartier tijd heb om mijn moed bij elkaar te rapen. In de ergste gevallen mezelf bij elkaar te rapen. Soms stap ik dan uit in Brugge alsof er niks gebeurd is en als ik in de winkel aankom dan heb ik vaak nog wel even tijd voor ik aan mijn shift begin. Dan spreek ik mezelf moed in, beitel ik een glimlach op mijn gezicht en begin ik eraan. De eerste klanten van mijn shift bedienen, alles er aan doen om het goed te doen. Geen producten laten vallen, geld netjes teruggeven en mijn taken uitvoeren. Als mensen me soms bezig zien al lachend of grappend met collega’s of klanten zouden ze niet zeggen dat ik net een dierbare ben verloren. Het staat ook niet op mijn voorhoofd geschreven. Maar het moet. Het is niet dat ik een keus heb. Ik moet erdoorheen.

Soms voel ik me zwak en helemaal niet sterk. Dat ik dagen heb dat het me een uur kost om op te staan en me aan te kleden. Sommige dagen kost het me alle moed van de wereld om de kast of frigo open te trekken en iets deftigs te pakken om te eten en niet naar ongezonde snacks te snakken. Het is zo gemakkelijk dan. Maar dat lost niks op en ik moet voor mezelf blijven zorgen. Ik doe m’n best, maar het is zeker niet altijd simpel. Het klinkt allemaal heel negatief, maar het is gelukkig geen dagelijkse kost. Ik ben een vechter en ik sla me er vaak wel doorheen. Maar het kost me vaak heel veel energie en moeite. Het is de realiteit. De ene dag dans ik door de dagen en bedien ik klanten met een echte glimlach. En de andere dag moet ik hem zoeken, die glimlach. Moet ik mijn moed bij elkaar rapen. Het is zo. Rouwen is in ups en downs.

Dus ben ik een sterke vrouw die altijd lacht en haar pijn verbijt? Nee, want ik verlies die strijd met mijn pijn ook wel eens. En dan is het enige wat ik kan doen heel veel huilen en slapen. Het hoort erbij, maar het doet heel veel zeer. En het is helaas realiteit.