Rouwen in pieken en dalen

Hoi allemaal! Exact twee maanden geleden overleed opa. Als ik dat bedenk, ik kan er met mijn gedachten niet bij dat het zo snel is gegaan. Het beeld dat hij in zijn ziekenhuisbed lag aan allerlei buisjes en infusen. Een monitor die zijn hartslag en bloeddruk constant mat. Hoe hard je ook je best doet om dat beeld af en toe te doen verdwijnen, het zal er altijd zijn. In je geheugen. Het gaat al iets beter en ik geniet vaker van de dingen die ik meemaak. Maar dat betekent niet ineens dat mijn rouwfase voorbij is. Integendeel. Het gaat vooral in pieken en dalen.

Het gaat beter met mij, nog niet super. Maar wel beter. De neerslachtigheid die over mijn dagen was getrokken is vaak al weg. Er zijn dagen dat ik die nog voel, maar dat is normaal. Zoals ik al zei, rouwen is in pieken en dalen. Sommige dagen zit ik op de trein naar huis en bedenk ik me dat ik een heerlijke werkdag heb gehad en sommige dagen ben ik blij dat ik in mijn bedje lig. Maar ik leer ook dankbaar te zijn voor wat er op mijn pad komt. Ook tijdens het rouwen. Weet je, als Marco Borsato zingt dat opa altijd bij me is en over me waakt, dan geloof ik dat ook. Hij is inderdaad bij me en ik hoop dat hij trots is op zijn kleindochter. Er zijn momenten dat hij me er gewoon aan herinnert en ik geloof daar wel in. Soms als het moeilijk gaat dan speelt het nummer van zijn begrafenis eens op de radio. Ik weet ook nog een paar weken geleden toen ik het echt moeilijk had. Ik had de vroege shift en ik was al rond 5u uit mijn bedje. En de televisie stond aan, heel stilletjes. Maar hij stond op een Nederlandstalige muziekzender. En ik keek uit mijn ooghoeken, want het was muisstil in de woonkamer en ik heb een goed gehoor voor dat soort dingen. Ik had het al gehoord aan de klanken van de muziek en gezien aan de clip uit mijn ooghoeken. Maar ineens speelde ‘Hey Pa’ van Niels Destadsbader op de televisie met clip en alles. Op zijn plechtigheid speelde onder andere dat liedje. Het was alsof mijn opa me die ochtend een duwtje in de rug wilde geven en dat vond ik heel mooi. Ik ben rechtgestaan en ben bij de televisie blijven staan tot het liedje afgelopen was. Ik zal dat liedje ook nooit meer kunnen luisteren zonder aan opa te denken.

Er zijn dagen dat ik mezelf uit mijn bed moet trekken gewoon om aan de dag te beginnen. Er zijn dagen dat ik er bij wijze van spreken uit rol. Neem dat met een korreltje zout trouwens, gezien ik in een stapelbed slaap. Zou enorm pijnlijk zijn. Er zijn dagen dat ik aan iets terugdenk aan de momenten met opa, zijn grappen, zijn steun en ik een enorme glimlach op mijn gezicht krijg. Dat ik mijn lichaam voel volstromen met warmte, liefde en geluk. Er zijn momenten dat ik maar aan een iets moet herinnerd worden en de tranen direct in mijn ogen springen. Het heet rouwen. Mijn opa is pas twee maand geleden heengegaan en hoewel dat heel snel voelt, is het nog steeds heel kort. En al duurde het jaren voor ik over dit verdriet ben. Maar we rouwen nu eenmaal allemaal op ons eigen tempo. Op onze eigen manier. En misschien is het wel dik oke dat nog niet alles oke is. Ik hoop gewoon dat hij daarboven naar me kijkt en bij zichzelf denkt; ‘dat is mijn kleindochter’. En dat ook met volle trots denkt. ♥