Hoi allemaal! Ik ben nu 22. Volwassen biologisch. Of ik dat mentaal ook ben, dat laat ik in het midden. Nee, grapje. Om me heen beginnen vrienden en vriendinnen te spreken over een huisje of appartementje huren en zich te settelen. Al dan niet met hun lief of huisgenoten. Sommigen van die zijn ook wel al een paar jaar ouder. Sommige willen op hun 23 of 24 al op zichzelf wonen. En ik? Ik ben daar helemaal nog niet klaar voor. Ik merkte vandaag dat daar nogal een ding over hangt. Want als je volwassen bent moet je zo snel mogelijk het huis uit heb ik het idee. Maar wat als je er nog niet klaar voor bent?
Er was een moment dat ik dacht aan de toekomst, aan op mezelf wonen. Ik denk wel dat ik het kan. Ik leef nog bij mijn ouders, maar ik leef wel vrij zelfstandig. De meeste van mijn kosten doe ik zelf, ik leg ook zelf afspraken vast en bepaal mijn eigen agenda. Het is niet dat mijn ouders bij wijze van spreken met een borstel achter me lopen om te laten weten wat er nog moet gebeuren. Er zijn ook nog zoveel dingen die ik niet weet of kan, maar ik ben pas 22. Ik heb het idee dat er ook nog een hele wereld voor me open ligt.
Het maakt me onzeker. Omdat als je te lang bij je ouders blijft, word je zo snel gezien als de persoon die van zijn of haar ouders profiteert. En ik wil helemaal niet zo iemand zijn. Mijn ouders zijn altijd goed voor me geweest en dat wil ik graag doen. Mijn ouders weten ook dat ze op me kunnen rekenen. Op vele gebieden. Als mama een boodschap is vergeten dan loop ik er wel eens om, of na mijn werk spring ik eventjes de nachtwinkel binnen voor ik naar huis kom. Of ik breng het natuurlijk gewoon mee uit de supermarkt, als ik het op tijd zie. Wanneer er een afspraak is waar mama naartoe moet en mijn kleine broer niet kan opgehaald worden doe ik dat ook. Waar mogelijk natuurlijk. Ik kan me ook niet in dertig verdelen. En mijn eigen kosten regel ik ook. Ik verdien natuurlijk mijn eigen centjes doordat ik werk. Maar daarnaast betaal ik doktersbezoeken, ziekenhuisbezoeken, medicatie en mijn psycholoog gewoon zelf. Ook de toffe dingen zoals abonnementen op Spotify, Netflix, tijdschriften etc… betaal ik van mijn eigen loon. Kleding, snacks, vaak ook mijn eten. Ik betaal het allemaal zelf, en ik help zo nu en dan ook in het huishouden. Daar hangt het gewoon een beetje van af hoeveel energie ik heb. Dus ik ben geen jongere die alles op haar ouders afschuift. Ik ben een vrouw die langzaam aan op haar eigen benen leert staan.
De reden dat ik nog niet klaar ben om op mezelf te wonen is gewoon omdat ik daar mentaal nog niet aan toe ben. Ik ben soms na drukke dagen op het werk echt doodmoe. En dan heb ik er nog geen huishouden bij te runnen. Ik wil gewoon eerst mentaal hersteld zijn voor ik verder ga. Sommige mensen zien dat als een excuus, maar da’s oke. Het is mijn leven. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik bezorgdheid niet apprecieer. Het heeft gewoon geen zin om terwijl ik nog van de vorige klappen van het leven aan het herstellen ben, in een nieuw avontuur te springen. Om uiteindelijk niet stevig genoeg op mijn benen te staan en uiteindelijk toch maar weer overspannen naar huis terug te keren? Ik spaar mezelf liever die moeite. En ook, het leven is geen wedstrijdje. Ieder zijn eigen tempo. Het komt wel allemaal in orde. Laat me maar eerst volledig herstellen, in zoverre dat dat mogelijk is.
Vanaf welke leeftijd woonde jij op jezelf?
Ik woonde pas sinds mijn 25ste op mezelf. Was er toen wel echt aan toe om alleen te gaan wonen (of ja, samen met mijn lief :p). Zo lang het goed voelt voor jou en je ouders zou ik er vooral blijven wonen. Je moet er niet mee inzitten wat mensen van je denken. En ‘t is een fijne manier om wat geld te sparen hé 🙂
20 in begeleid wonen toen.
Zo ontzettend herkenbaar. Regelmatig krijg ik de opmerking wanneer ik uit huis ga (want ik ben ‘wel al 21’). Nou, voorlopig nog niet. Eerst maar eens mezelf op orde krijgen en voor mezelf te leren zorgen. En daarnaast vind ik het nog heel fijn thuis, dus geniet ik er voorlopig nog even lekker van.
Als je de mogelijkheid hebt om bij je ouders te wonen en je het geluk hebt dat dat een liefdevolle plek is, dan zie ik weinig redenen waarom je dat niet zou doen. Waar je je zelf goed bij voelt, dan mag een ander zeggen wat hij wilt. 🙂 Het leven is inderdaad geen wedstrijd en er is ook geen tijdlijn waarop je dingen moet doen en waarop dingen horen te zijn, dat frustreert mij soms zo dat mensen dat blijven forceren. Ik woonde op mijn 22ste alleen, eerst in het buitenland en daarna in België, maar dat was mentaal ook best heavy.
Ik ben toen ik 21 (en half) was gaan samenwonen met mijn vriend. We hebben eerst enkele jaren iets gehuurd en hebben nadien een huisje gekocht waar we nu nog steeds wonen. In het begin was het even zoeken naar een eigen ritme en wat meer verschillende recepten leren kennen zodat we niet te vaak hetzelfde zouden eten maar eigenlijk ging dat allemaal vrij vlot. Maar dat verschilt van persoon tot persoon hé. Als het momenteel goed loopt thuis en je bent er nog niet helemaal klaar voor dan kan je best nog even wachten tot je dat wel bent. Iedereen is anders dus waarom zouden we allemaal op hetzelfde moment het huis moeten verlaten?