Hoi allemaal! Ik vind het leven af en toe al best ingewikkeld. Maar eigenlijk is het dat niet, de mens maakt het ingewikkeld. We maken het onszelf vaak ingewikkeld. Maar ik dacht deze dingen en nu besef ik als ik in de rouw ben, dat het nog erger kan. Rouw maakt zaken nog een stuk ingewikkelder en lastiger. Het hoort erbij. Rouwen is een proces van lange adem, en kan heel zwaar zijn. Ik realiseerde me ook dat het de stomste dingen een heel groot ding kan maken. Dat ontdekte ik toen ik naar de oogarts moest. Of ja, toen ik mijn afspraak had vastgelegd.
Ieder jaar weer is het zover. Controle van de ogen. Het is bij ons in de familie nodig, elk jaar weer. Mijn gedrag achter schermen is niet altijd een cadeautje voor mijn ogen. Per dag ga ik van scherm, naar scherm, naar scherm. Ik begin de dag meestal met mijn telefoon, om vervolgens op mijn tablet te spelen. En op vrije dagen pak ik er al snel mijn laptop bij. Om nog maar van de televisie te zwijgen. Schermen. Maar alsnog, het zit in de familie. Dus het is niet alleen mijn schuld. Er is ook een ding waar ik een hekel aan heb; controles bij de oogarts. Ik stel het heel graag uit. Ik hou er niet van, ik weet niet waarom. Zie het als dat taakje op je to do list dat je het liefst zo lang mogelijk laat wachten. Ik behandel een bezoekje aan de oogarts ook op dezelfde manier; ik regel het zo snel mogelijk. Want mijn motivatie is dan, hoe sneller ik bel, hoe sneller ik er terecht kan en ik er weer van af ben voor een jaartje. En achteraf bekeken: dat halfuurtje bij de oogarts is nu ook niet het einde van de wereld.
Dit jaar gingen de zaken echter anders. Onze oogarts zit namelijk in het ziekenhuis. Je voelt hem ook al komen: het ziekenhuis waar mijn opa stierf. Ik heb heel vaak met mijn telefoon in handen gestaan. Het nummer van het ziekenhuis stond klaar. Al wat ik moest doen was op het groene telefoontje drukken en vertellen waarvoor ik belde. Zo simpel is het. Maar na een minuut twijfelen swipete ik het toch maar weg. Het lukt me gewoon niet. Het is niet het idee dat ik weer in die stoel moet zitten dat me zo tegensteekt. Het idee dat ik de draaideuren binnen moet lopen naar het ziekenhuis waar ik mijn opa voor het laatst heb gezien. Dat is het probleem. Op een maandagochtend vond ik dan toch de moed om te bellen, een afspraak vast te leggen. Onze oogarts is ook altijd een drukbezette vrouw, dus het zou nog wel een paar maand duren. Maar toen zeiden ze me bij de receptie van oogheelkunde dat er de week zelf nog een gaatje in de agenda was. Iets wat ik niet had zien aankomen. In paniek zei ik dat het goed was, dat ik er zou zijn. Maar die middag ging ik werken en was ik helemaal in paniek en van slag. Het idee dat ik een paar dagen later in dat ziekenhuis zou zijn? Ik kon de gedachte niet aan. Ik moest werken tot laat die dag, dus ik kon niks meer doen. Maar de volgende dag wel. Ik belde terug en liet mijn afspraak verzetten. Hij is nu gepland voor maart. Het is niet de gebruikelijke ‘haat’ of ‘tegenzin’ die alles zo lastig maakt. Wel de rouw. Ik weet dat het volgende afspraakje (of zeg maar afspraak gewoon) een ramp gaat worden. Ik weet ook dat ik pas terug in orde zal zijn als ik de draaideuren ben uitgelopen. Ziekenhuizen zijn nooit mijn favoriete plaats geweest (eerlijk, van wie wel) maar nu ik er recent iemand ben verloren gaat het niet beteren. Ik ben er nooit graag geweest.
Punt is ook gewoon dat ik als ik aan mijn opa denk, ik aan de goeie momenten denk. De momenten dat ik met hem kon lachen, dat hij er was voor me. De goeie dingen in het leven. Ik link het ziekenhuis automatisch met zijn sterven. Ik heb het beeld dat mijn opa aan infusen en buisjes en monitoren lag niet verbannen uit mijn hoofd. Dat zal ik nooit kunnen. Maar ik denk er het liefst zo weinig mogelijk aan terug. Het ziekenhuis is de plek waar ik al die flashbacks zal krijgen. En dan ook het idee dat ik niet de lift naar de kamers kan nemen om hem te spreken. Het doet heel veel pijn. Op de trein naar mijn werk zie ik uit het raam altijd het logo en het gebouw. Het heeft zeker tot eind december geduurd voor ik dat gebouw kon zien, zonder erbij te wenen. En nog, sommige dagen draai ik resoluut mijn hoofd weg. Rouwen he, het kan alles een pak ingewikkelder maken. En het helpt ook niet echt mee dat ik mezelf dan een enorm aansteller vind. Maar dat is dan ik weer. Ik zal vooral blij zijn als die ene dag in maart achter de rug is.