Hoi allemaal! Ik weet om eerlijk te zijn niet hoe ik hieraan moet beginnen. Ik heb dit een week laten bezinken, wat nog steeds kort is. Maar alsnog heb ik het er moeilijk mee. Dus vergeef me als dit een heel onsamenhangende en onlogische post is. Want dat gaat het waarschijnlijk wel worden. Ik hoop dat jullie wel vatten wat ik probeer te vertellen.
Afgelopen week was een goeie, maar wel een zware hier en daar. Gelukkig kan ik niet klagen. Het was ook de week waarin ik een koek te slikken kreeg die nogal lastig te slikken was. Of zo zeggen we dat toch denk ik. Het komt erop neer dat het best wel aankwam. Ik stond in maart vorig jaar op het randje van een burn-out en heb daarvoor ook al best wel veel doorgemaakt. En het is niet echt verbeterd na maart. Maargoed, ik vecht dapper door.
Ik was altijd aan het vechten voor beter en dat zal ik altijd doen. Dat zit in mijn bloed en misschien is dat ook wel wat mij zo dapper maakt. Ik heb wel eens problemen met mijn energie en op zich is dat verbeterd. Ik kan weer meer dan in het begin en daar ben ik ook absoluut dankbaar voor. Maar ik zal nooit meer helemaal de oude worden. Mijn energie zal nog wel groeien door het jaar heen, maar het zal nooit helemaal als vroeger worden. Het zal een ‘wonde’ zijn die er altijd zal zijn. Een litteken dat ik altijd zal voelen. En dat was wat ik niet kon aanvaarden en om eerlijk te zijn heb ik dat nog steeds niet echt gedaan. Hoe graag ik ook wil, het lukt me gewoon niet.
Ik ben een vechter, iemand die graag voor tweehonderd procent geniet en graag hard werkt. Dat zijn ook de dingen waar ik het verste mee kom. Zo haalde ik onder andere mijn diploma, overwon ik het een en ander en ben ik wie ik nu ben. Dat heb ik voor een deel aan mezelf te danken. Nu ik minder kan geven heb ik het idee dat dat allemaal niks meer voorstelt. Dat ik minderwaardig ben, niet meer dapper of sterk ben. En nee, ik schrijf dit niet om te horen in de reacties dat ik wel dapper of sterk ben. Ik wil het van me afschrijven en delen. Omdat ik ook weet dat ik niet de enige ben die dit doormaakt. En ook gewoon omdat ik graag dingen deel op mijn blog, ook als ze lastiger zijn. Ineens stelt alles wat ik doe niks meer voor, want het is toch niet goed genoeg. En een ander kan het toch beter en kan meer dan ik. Ik wil ook helemaal niet zo denken, want het beschadigt mijn zelfvertrouwen en zet een muur tussen mij en mijn zelfliefde. Maar hoe hard ik ook vecht of het probeer, ik krijg die muur maar niet naar beneden. Het lukt me niet om mijn gedachten om te draaien. Ik zou mezelf eigenlijk moeten accepteren zoals ik ben en me erbij neerleggen. Dat zou voor mij om te beginnen het beste zijn. Want als je iets niet oke vindt, kan je het inderdaad (proberen te) veranderen. Maar alles wat je niet kan veranderen, moet je op een dag zien te aanvaarden. Dat is het beste van al.
Mensen zeggen ook dat ik moet kijken naar wat wel lukt en op zich probeer ik dat ook en dat geeft wel een goed gevoel. Maar toch kan het altijd beter. Als ik een stuk van mijn kledingkast heb opgeruimd dan is het niet genoeg want er ligt nog een stuk onopgeruimd. Als ik geholpen heb met mijn ouders door de afwas te doen is het ook niet genoeg, want het fornuis is nog niet proper. Mijn ouders hebben hier overigens alle begrip voor. Het probleem ligt echt volledig in mijn eigen kamp. En ik ben ook dus de enige die het kan oplossen. Ik doe mijn best. Ik hoop dat er een dag komt dat ik kan vertellen dat ik dit geaccepteerd heb. Het is een beetje alsof ik twee versies van mezelf leef tegelijkertijd. Eentje wil niks liever dan het aanvaarden en er het beste van maken. En de andere blijft vechten tot het betert. Maar daar kom ik dus geen stap mee verder.
Wat je doormaakt is voor mij deels herkenbaar en met dat energiepeil worstel ik ook regelmatig. Ik geloof dat het wél goed kan komen maar dat het veel tijd nodig heeft. Voor mij lag de eerste winst bij een kinesioloog, misschien is dit ook wat voor jou. Daarnaast ben ik in therapie want bij mij heeft het een oorsprong en nu ook een “label” waardoor er iets aan te doen is. Accepteren komt eerst en daarna kan er verbetering komen.
Daar heb ik zelf ook lange tijd last van gehad. Soms nog trouwens. Ik probeer me nu inderdaad steeds te focussen op wat ik wel heb en kan en niet op datgene wat me niet lukt. Dat gaat natuurlijk niet altijd even makkelijk maar ik merk dat ik anders heel snel in een neerwaartse spiraal terechtkom. Dat van die klusjes en het gevoel dat het niet voldoende is probeer ik te voorkomen door alles in kleinere delen op te splitsen. Bijvoorbeeld eerst de ene kant van de kleerkast en enkele dagen de andere. Ik noteer ook echt alles dat ik gedaan heb zodat ik op het einde van de week niet het gevoel heb dat ik niets heb gepresteerd. Oh en ik probeer mezelf af en toe voor te houden ‘Is dit nu echt belangrijk? Kan je het niet gewoon nog wat laten wachten indien het nu niet lukt?’ meestal blijkt het inderdaad iets te zijn dat perfect nog even kan wachten dus dan doe ik dat ook. Het blijft inderdaad iets waar ik altijd op zal moeten letten en de ene dag gaat dat moeizamer dan de andere maar ik merk wel dat dit de beste methode voor me is. Uiteindelijk bestaat perfectie ook gewoon niet dus mogen we ergens ook niet van onszelf eisen dat we alles foutloos doen.