Hi allemaal. Ik ga de laatste tijd door woelig water. Of zoals Nick en Simon het zingen met hun nieuw single ‘de oostenwind keerde zich tegen mij’. Ik vind het sommige dagen enorm moeilijk om positief te blijven. De stress van de onderzoeken, niet weten wat het probleem is. Maar toch realiseer ik het me elke dag. Wanneer ik lach, de slappe lach heb. Wanneer ik een complimentje krijg of een liedje me intens raakt. Ondanks alles is er nog zoveel om dankbaar voor te zijn. En in plaats van bij al het andere stil te staan, besloot ik hier eens een artikel over te schrijven.
Ik hoor van veel mensen dat ik positief moet blijven en moet blijven vechten. Dat ik moet blijven lachen. Dat probeer ik ook zoveel mogelijk, maar het is niet altijd makkelijk. Toch doe ik mijn best. Ik wil niet dat als ik chronisch ziek ben dat mijn hele leven overneemt. Natuurlijk zullen er veranderingen moeten komen. Er zullen dingen zijn die voorgoed verleden tijd zijn en ik zal meer dan ooit moeten letten op mijn grenzen. Maar dat is niet het einde van de wereld. Het is prima leefbaar met een chronische ziekte. Maar het is hoe je het bekijkt en hoe jij er zelf in staat. Meestal heb je die keuze zelf.
Ik heb vaak pijn en dat is niet altijd gemakkelijk. Maar toch zie ik nog zoveel om me heen waar ik blij mee ben, waar ik dankbaar voor ben. Al die lieve mensen om me heen die me steunen en helpen. Die na elk onderzoek een update willen en willen weten wat er gezegd is door de dokter of specialist. Ik ben heel blij met die steun want die is niet vanzelfsprekend. Al die liefde doet me goed want nu heb ik dat juist nodig. Mensen om me heen die me steunen als ik er een keer geen zin meer in heb. En nee, je hoeft niks gevaarlijks te denken. Maar het gebeurt wel eens dat ik de moed verlies om het zo zacht te zeggen. Er zijn dagen dat ik het eventjes niet meer zie zitten of me afvraag hoe ik daar ooit mee ga leren leven. En toch gaat dat wel goed komen. En dan is het fijn als er iemand je een knuffel geeft (binnen de bubbel dan) of je een berichtje stuurt dat het allemaal wel goed komt en je er niet alleen voor staat. Vooral de dag toen ik in het ziekenhuis was voor de botscan vroegen heel veel mensen door mijn story op Instagram wat er aan de hand was. En toen ook weer heb ik steun gehad uit onverwachtse hoeken. Die dag is bij me binnengekomen dat ik nooit alleen ga staan in dit avontuur, en daar voel ik me zo’n ongelooflijk blessed mens door. En eventjes voor de duidelijkheid; ik zet die dingen niet online om aandacht te trekken of om zielig te willen zijn. Dit is voor mij een stukje een manier om ermee om te gaan. Dat ik daardoor van veel mensen steun krijg, doet me wel goed. Alles wat ik ook heb van papiertjes of folders over de onderzoeken zitten samen in een mapje en dat mapje wil ik bewaren. Voor mij is dat een manier om ermee om te gaan.
Naast dat heb ik nog zoveel geluksmomentjes. Muziek is nu meer dan ooit mijn beste vriend en er gaat geen dag voorbij dat Spotify open gaat. Sowieso op het openbaar vervoer, maar ook als ik een dag vrij ben dan staat die koptelefoon echt bijna constant op mijn hoofd. Ik vind het fijn, muziek is een houvast voor mij. Muziek kalmeert mijn geest. En muziek helpt mij om dingen te verwerken. Maar het zijn vaak de kleine alledaagse dingen die me nu het meeste raken. Het is niet dat ik ze vroeger niet waardeerde, maar ik waardeer ze nu nog meer. Lezen in bed en helemaal in een verhaal verdwijnen. Mijn leesritme en snelheid zal nooit meer zoals vroeger worden, maar ik lees wel nog steeds vrij veel. Ik vermoed dat van nu tot de toekomst gemiddeld 50 boeken per jaar zal zijn, wat nog steeds heel veel is. Sommige mensen slaan per jaar nooit eens een boek open. Een wandeling maken met een briesje dat door mijn haar waait. Boodschappen doen en nieuwe lekkere dingen meebrengen. Koken en merken dat het lekker is wat ik heb gemaakt. Het zijn normaal die dingen die we allemaal zouden moeten waarderen, ziek of gezond. Ik ben een dankbaar en positief persoon. En welke diagnose ik ook krijg over welke tijd dan ook, ik ga dat niet laten afpakken. Dit is wie ik ben, en zo wil ik graag zijn. En ja, het gaat lastig zijn. Het zal niet altijd makkelijk zijn om te blijven strijden en te blijven genieten. Maar toch ga ik dat niet laten afpakken. This is who I am en dat neemt niemand van me af. Amen.
Ben jij altijd dankbaar voor de kleine dingen?
Het lijkt me onwijs lastig om zo in afwachting te zitten. Ik weet van thuis dat het veel rust kan brengen als het een naam heeft en dus ook een gerichte behandeling kan krijgen. En ik denk dat het ook oke is om er verdrietig of neerslachtig onder te zijn. Laat dat er ook maar even zijn, want ook die gevoelens moeten er uit. Heel veel sterkte! Liefs
Absoluut! Net die kleine dingen helpen me door moeilijke dagen heen. Een lief berichtje op een moeilijk moment, leuke post, een fijne ontmoeting, … Ik heb het idee dat je die alleen maar meer gaat appreciëren wanneer alles niet vanzelfsprekend meer is. Hopelijk ontdekken ze snel wat er juist gaande is want ook al ben ik geen fan van labels bij medische problemen brengt het rust wanneer je weet waardoor je klachten veroorzaakt worden.
Het is inderdaad fijn om positief te blijven, maar kan me voorstellen dat dit lastig is en niet altijd lukt. Ik geniet ook zeker van de kleine en grote geluksmomentjes om met nét even die lastige dagen door te slepen.