Wijze lessen in de sneeuw

Hi allemaal! Vorig weekend lag er een mooie witte laag over de wereld. In Nederland was dat veel meer dan bij ons in België, maar dat mocht de pret niet drukken. En stiekem ben ik ook wel dankbaar dat het niet zoveel is, want ik heb mijn trein wel nodig. Sneeuw vind ik altijd iets bijzonders, vooral omdat de winters met echt een mooie laag vaak zeldzaam zijn. De winters uit mijn kindertijd komen zelden nog terug. Buiten het feit dat mijn telefoon weer meer dan 10 sneeuwfoto’s rijker is, ben ik ook weer een paar mooie lessen rijker. Ik vertel je vandaag wat ik leerde door een beetje sneeuw dat neerviel in ons land.

De nacht van zaterdag op zondag vielen de eerste vlokken uit de lucht, het was nog spannend of er iets zou blijven liggen. Ik lag al te slapen toen het begon, want ik had een vrij drukke shift achter de rug die dag. Maar toen ik de volgende dag wakker werd spiekte ik door de spleten van onze rolgordijnen. Het dak van onze overburen was wit, net als een groot deel van het voetpad. En meer nog, het was nog steeds aan het sneeuwen! Veel volwassenen zijn zo van; meh, sneeuw. Dat hoort niet bij mij. Ik ben altijd blij als het sneeuwt, ik weet ook niet waarom. Dat witte landschap, die gezellige sfeer die over de wereld hangt door de sneeuw vind ik altijd speciaal. Maar ik had er dit jaar wel een extra uitdaging bij. Vorige jaren reageerde mijn lichaam niet op de kou. Althans, niet in de vorm van pijn. Dus het was spannend of ik veel last zou hebben. Het antwoord is ja. Ik heb meer pijn, dingen kosten me echt meer moeite door de kou. Ook achteraf opwarmen is veel moeilijker en mijn huid brandt als ik terug aan het opwarmen ben.

Zondag had ik een vrije dag voor de boeg. En ondanks dat ik pijn had en ik wist dat het erger zou worden, wilde ik toch naar buiten. Ik heb het een tijd terug al een keer gezegd. Ik heb misschien een chronische ziekte, maar ik wil me niet laten tegenhouden om er toch iets moois van te maken en de dingen te doen waar ik van geniet. Nu vind ik normaal een wandeling in het bos of in de natuur al fantastisch, maar nu nog meer. Dus dat mocht de pret niet drukken. Als ik echt pijn kreeg, kon ik na twintig minuten toch weer naar huis. Mijn wil is sterk meestal. Dus dikke kleren aan, dikke sjaal en een mondmasker (plots zijn die dingen wel leuk) en ik ging naar buiten samen met mama. Ik heb inderdaad genoten van de natuur onder een wit laagje, ondanks alle slijk en nattigheid soms. Mijn All Stars waren daar niet zo blij mee, want ineens had ik zwarte toppen in plaats van witte. Maar niks wat een keer goed schrobben achteraf oplost natuurlijk.

► Je kunt meer aan dan je denkt
Ik dacht op voorhand dat ik na een kwartiertje al te koud zou hebben of te veel pijn en weer naar binnen zou willen. Maar dat viel goed mee. Na bijna twee uurtjes was het genoeg en keerden we huiswaarts. Iets wat ik niet verwacht had vooraf. Mijn lichaam leert me wel dat ik sterker ben dan ik denk op dit moment en daar ben ik heel trots op. Maar voor mij is wandelen in die kou wel een extra uitdaging. Die hele wandeling was het wel waard om achteraf pijn te hebben thuis, want dat was echt precies wat ik nodig had. De voorgaande week is best wel gek geweest door allerlei omstandigheden en het idee dat ik misschien chronisch ziek ben wordt steeds meer bevestigd. Dus het was een gekke en confronterende week. Die wandeling was een fijne afleiding. En daarbij, ik word altijd gelukkig van de wonderen der natuur.

Voor jou ook. Welke dingen er nu ook spelen in je leven. Je kan je heel verloren voelen of voelen dat de wereld vergaat en ik weet ook hoe dat is. Velen wel, we hebben allemaal dingen meegemaakt. Maar je kan het. Je kan hierdoor komen, met lieve mensen om je heen. Op dit moment lijkt het misschien alsof je hier nooit doorheen komt. Maar denk aan alle dingen die je vroeger ooit hebt doorstaan, je staat nog steeds overeind. Je bent zoveel sterker dan je denkt. En wie je ook bent, ik hoop dat je dat gelooft en voelt tot op de grond van je hart ♥

► Er zijn altijd lichtpuntjes
Eigenlijk vat dit een beetje de afgelopen tijd samen. Na mijn slaaponderzoek was ik heel emotioneel en ik zag weinig lichtpuntjes. Maar nu wel weer en ik verbaas me soms over welke kleine dingen mij zo gelukkig kunnen maken. Positiviteit. Nu na die zware week kunnen genieten van de sneeuw en de wonderen der natuur leerde me dat er in elke stomme week ook iets moois zit. Je moet het alleen willen zien en je erop willen focussen. Dat dat niet altijd lukt, is heel normaal. We zijn allemaal mensen. Maar ze zijn er altijd. Sommige dagen moet je gewoon wat meer zoeken.

Zelfs nu met de pandemie (ik probeer hem niet altijd te benoemen, maar helaas) zijn er nog heel veel dingen mogelijk en lichtpuntjes. We kunnen elkaar niet knuffelen of gezellig een drankje of etentje gaan doen. Helaas zijn die dingen nu niet mogelijk. Maar er zijn alternatieven. En er zijn altijd mooie dingen. Het is ook oke als dat niet lukt. Sommige dagen of momenten in je leven slaan je zo hard neer dat je eventjes niet anders kan dan verdrietig of boos zijn. Of bang of teleurgesteld. Dat is niet erg. Het hoort bij het leven en bij een mens zijn. Dus word daar ook niet kwaad voor op jezelf. Het wordt wel weer beter en er komt wel weer een tijd dat je die lichtpuntjes leert zien. Maar blijf geloven dat ze er zijn.

Heb jij een mooie sneeuwwandeling gemaakt?