Kleine successen vieren

Hi allemaal! Ik weet niet hoe het met anderen zit, maar ik wil altijd enkel grote successen vieren. Zoals de meesten waarschijnlijk. Nieuwe baan, promoties, diploma’s of een huis gekocht. Het is maar een kleine opsomming van alle dingen die online gegooid worden of gedeeld worden. Ik kan me daar zelf heel onzeker door voelen. Ben ik blij voor die mensen? Ja, zeker als het dierbaren zijn van me. Maar eigenlijk leer ik nu ook hoe belangrijk het is om kleine succesjes te vieren. Wil daarmee niet zeggen dat je voor iedere was die gedraaid is een feestje moet geven, maar je snapt me wel.

De drang om dit postje te typen kwam eigenlijk vooral vanuit mijn visie als leven met fibromyalgie. Meestal wil ik veel te veel. Ik heb een hoofd dat niet stopt, zoals velen. Maar ik heb maar een maximum aan energie en mijn lichaam kan niet altijd alles aan wat ik zelf wil. Niet als ik daarbij ook nog dingen voor mijn plezier wil doen. En toch moet er altijd meer gebeuren. Ik woon nog thuis, maar toch trek ik al redelijk goed mijn plan vind ik zelf. Ik doe zelf mijn boodschappen, ik kook zelf. Ik verdien mijn eigen centjes, ik betaal mijn eigen rekeningen en aankopen. Eigenlijk voor iemand die pas een jaar leert omgaan met die gezondheidsklachten (waarvan ze in dat jaar tijd echt ferm gevolueerd zijn mag ik wel zeggen) doe ik dat niet slecht. Maar tis iets met een hoofd dat altijd meer wil. Tot ik laatst een prent tegenkwam op Instagram (ga hem straks eventjes linken) die me deed nadenken. Niet van de eerste keer, maar later wel. Dit is het linkje. Op het prentje gaat het wel specifiek over fibromyalgie maar ik volg meestal die accounts omdat dat is wat ik heb. Maar je kan dit op bijna elke situatie toepassen, ook verder dan chronische ziektes. Moeilijke periodes int leven, mentale problemen. You get it.

Meestal word ik wakker met een lijstje aan dingen die ik nog wil doen die dag. Ook op een dag dat ik rond 12u30 richting mijn werk ga. Sowieso wik en weeg ik op die dagen iets meer wat ik doe ‘s morgens want werken kost een bom aan energie en kost heel veel van mijn lichaam. Meestal ben ik ook boos als ik dan zie hoe weinig ik verwezenlijkt hebt van die lijst. Sowieso moet ik misschien eens een planner in huis halen om die dingen op te schrijven. Maar het ding is dat ik juist zou moeten leren kijken naar de dingen die wel lukken. Of moeten, das een hard woord. Mogen. Achteraf als ik door mijn social media scroll of hier op mijn blog de overzichtjes teruglees dan zie ik altijd dat ik toch weer een week heb overleefd of doorstaan heb. Dat klinkt alsof mijn leven zwaar suckt, zo erg is het nu ook niet. Maar tis niet altijd gemakkelijk. Ik zal het anders verwoorden, dat ik ondanks de pijn toch weer heel veel goeie dingen heb gedaan, dingen heb ondernomen en gelukjes heb gevonden zelfs. En dat ik dat best mag vieren. Vandaag ook, ik zit op mijn bed te typen en mijn oog valt constant op de hoek van de kamer. Daar lag al een tijdje een berg rommel en dat heb ik vandaag aangepakt. Tis een klein stukje voor een ander, maar het is aangepakt en ik ben blij. Terwijl ik het afgelopen weekend en daarvoor iets meer pijn heb gehad dan anders door ons onvoorspelbaar veranderend weer. Vier de kleine successen. Ik wil altijd elke dag vers koken maar voor mij is dat niet mogelijk. Toch kook ik een paar keer per week en de andere momenten val ik dan terug op kant en klaar, bestel ik iets of eet ik gewoon brood. En in dat geval is het zelfs gewoon het belangrijkste dat ik iets heb gegeten.

Vooral als ik zo een paar dagen na elkaar veel meer last heb kan ik heel erg hard voor mezelf zijn. Maar dat helpt niet. Meestal voel ik me slechter achteraf of krijg ik stress. En ook dat heeft dan weer een effect op mijn lichaam. Dus dan pak ik er vaak eventjes de prent bij die ik net gelinkt heb. En zeg ik tegen mezelf: Nikitatje, je hebt veel pijn. Alles wat je nu doet is supergoed. Maakt niet uit hoeveel er gebeurd is. Ge kunt mijn boodschap zoals ik al zei ruimer trekken, hoeft niet perse over fibromyalgie te gaan.

Vier jij altijd kleine succesjes?